Η ιστορία, έλεγε ένας παππούς του Μαρξισμού, δεν επαναλαμβάνεται παρά μόνο ως κωμωδία. Το θυμήθηκα τούτο τις τελευταίες μέρες που κάποιοι έσπευσαν να προαναγγέλλουν εξεγέρσεις ανάλογες με αυτές του Μαρτίου του 1987. Όταν πριν από 30 χρόνια δηλαδή, νέκρωσε για 15 μέρες όλο το νησί διεκδικώντας στο όνομα της διατήρησης του παιδαγωγικού τμήματος του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Μυτιλήνη, το δικαίωμα στη ζωή.
Ήμουνα 25χρονος τότε, ικανός δηλαδή για να θυμάμαι σήμερα πολλά και διάφορα… Αλλά το σημαντικότερο όλων τις πορείες εκείνες με την κορυφή τους στο τότε Υπουργείο Αιγαίου, σημερινό παλιό αρχαιολογικό μουσείο στην οδό Αργύρη Εφταλιώτη και την ουρά τους να μην έχει καν ξεκινήσει από το Δημοτικό Θέατρο.
Και δεν ξέρω αν η κινητοποίηση τότε που αποτέλεσε κορυφαία στιγμή στην ιστορία του νησιού τον 20ό αιώνα θα είχε και αποτέλεσμα αν δεν είχαν συμβεί τα όσα ελληνοτουρκικά συνέβησαν εκείνες τις μέρες. Δεν ξέρω αν το θυμόσαστε ή αν οι νεότεροι το ξέρετε, αλλά η κινητοποίηση που περιλάμβανε και γενική απεργία έληξε με την επιστράτευση χιλιάδων ανδρών που στελέχωσαν τις ένοπλες δυνάμεις, προκειμένου να αποκρούσουν την τουρκική απειλή στο όνομα του Πίρι Ρέις που είχε βγει για έρευνες στο Αιγαίο.
Η κινητοποίηση όμως δεν απέβη μάταια. Η 15μελής Επιτροπή για τα παιδαγωγικά, όπως ονομαζόταν η συντονιστική επιτροπή που είχε συγκροτηθεί, μετεξελίχθηκε σε Επιτροπή για την επιβίωση και ανάπτυξη της Λέσβου. Έφερε εκείνο το Πάσχα στη Μυτιλήνη τον ίδιο τον Πρωθυπουργό και λίγο μετά οδήγησε στη θεσμοθέτηση των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ για όλα τα νησιά.
Ναι το μέτρο που σε πολύ χειρότερες από τότε οικονομικές συνθήκες, σήμερα οδηγείται στην κατάργηση.
Γιατί τα λέω όλα αυτά θα μου πείτε. Γιατί προχθές το βράδυ είδα μια άλλη Επιτροπή των φορέων του νησιού, αυτή όμως δειλή, μοιραία και άβουλη. Με μέλη που νοιάζονται ως απεδείχθη όχι για το τι θα κάνουν, αλλά για το τι θα πουν ότι έκαναν ή δεν έκαναν. Πολίτες που νιώθουν εγκλωβισμένοι σε φορείς που δεν μπορούν να ενεργοποιήσουν τόσα από τα μέλη τους όσα χρειάζονται για να γεμίσουν όλα μαζί, την αίθουσα του Επιμελητηρίου. Που δεν μπορούν σε βάρδιες να περιφρουρήσουν για κάποιες ώρες την μπουκαπόρτα ενός καραβιού τύπου… «παντόφλα», από αυτά που κάνανε τη γραμμή Ρίο – Αντίρριο, αυτό ήταν το καράβι που έφερε τα κοντέινερ.
Που δεν μπορούν να διεκδικήσουν, δεν θέλουν να διεκδικήσουν, δεν εμπνέουν την κοινωνία να διεκδικήσει…
Τα κοντέινερ βγήκαν το λοιπόν, αφού μέχρι και τα απορριμματοφόρα αποχώρησαν προς άγραν απορριμμάτων. Κανείς δεν βρέθηκε να πει το παραμικρό. Ένα «διαφωνώ» έστω βρε αδερφέ…
Κάπως έτσι χθες νωρίς το πρωί τα κοντέινερ όδευαν προς στρατόπεδο στη Λάρσο όπου αποθηκεύτηκαν και το πλοίο επέστρεφε στη βάση του στην άλλη πλευρά του Αιγαίου.
Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω πως στην πληροφορία πως όλα τελείωσαν κάποιοι ανάσαναν με ανακούφιση. Ξέρεις τι είναι να περιφρουρείς κάτι που ίσως να μην το πιστεύεις κιόλας;
Ξέρεις τι είναι να είσαι σίγουρος πως αυτό που διεκδικείς τελικά δεν το θέλει κανείς άλλος γιατί πού είναι αυτός ο άλλος;
Ξέρεις τι είναι να ασχολείσαι με τα κοντέινερ για τη Μόρια που θα στεγάσουν καμιά 200αριά ανθρώπους όταν σε λίγες μέρες θα σου καταργήσουν τους μειωμένους συντελεστές ΦΠΑ;
Ξέρεις τι είναι να μην μπορείς να επαναλάβεις σαν αίτημα αυτό του 1987 για ειδικό πρόγραμμα επιβίωσης των νησιωτών, αυτά που περί φορολογίας και ζωνών συναλλαγών ελευθέρων από φόρους, έλεγε προεκλογικά το Γενάρη του 2015 ο σημερινός Υπουργός Άμυνας Πάνος Καμμένος;
Ξέρεις τι είναι να σκέφτεσαι πως την ερχόμενη Δευτέρα πρέπει να πας στην Αθήνα για τη συγκέντρωση διαμαρτυρίας των Αιγαιοπελαγιτών, αυτή τη συγκέντρωση «τουφεκιά στον αέρα» για την τιμή των όπλων;
Κάπως έτσι λες δε βαριέσαι… ας πάει και το παλιάμπελο, τα κοντέινερ δηλαδή, γιατί ο τόπος και οι άνθρωποί του μηδέ αξία παλιάμπελου δεν διαθέτουν για τους ευσεβέστατους σημερινούς παράγοντες της κοινωνίας μας. Αλλά αφού είναι έτσι γιατί, αλήθεια, δεν παραιτούνται;
