Μπορεί η συγκίνηση που προκαλεί στον θεατή ένα εικαστικό έργο να αποδοθεί με ένα εικαστικό έργο; Αποτέλεσμα αυτής της αναζήτησης είναι η έκθεση της Γιώτας Ανδριάκαινας «Τις μπάμιες γιατί δεν τις τρως Μιχάλη;», που θα φιλοξενείται στο Τσαρσί Χαμάμ (Λουτρό της Αγοράς) από τις 3 μέχρι τις 23 Αυγούστου.
Τρεις προσωπογραφίες φτιαγμένες από κουβάρια κλωστής υποδέχονται τον επισκέπτη. Τον Απρίλιο του περασμένου χρόνου τα ίδια αυτά έργα είχαν εκτεθεί στην Βιτρίνα του ΟΤΕ, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η δημιουργός προσκάλεσε τους θεατές να συνομιλήσουν με τα κλώστινα πορτρέτα. Εάν είχαν φωνή, τι θα έλεγαν; Και εάν μπορούσαν να ακούσουν, τι θα ήθελαν να τους πουν;
Όσοι συμμετείχαν έγραψαν πάνω σε ό,τι έβρισκαν. Τα ιδιόρρυθμα αυτά γραπτά, τυπωμένα πάνω σε ύφασμα και ραμμένα πανί με πανί, ήταν η πρώτη ύλη με την οποία κατασκευάστηκαν τα έργα που εκτίθενται στο Τσαρσί Χαμάμ. Τα πάνινα πορτρέτα που φιλοξενούνται στον θερμό χώρο, όπως ονομάζεται ο δεύτερος χώρος του συγκροτήματος, έχουν φτιαχτεί απ’ τα ρετάλια της Θεσσαλονίκης
Λυπάμαι πολύ κυρία/ Πώς μπορώ να σας βοηθήσω/ Πείτε μου μόνο αν μπορώ/ Κάνε κουράγιο/ Ποιος πέθανε από το σόι σου/Τι μέρα έχουμε/ Πώς καταντήσαμε έτσι/ Μια δεύτερη ευκαιρία/ Μακάρι η ζωή να μου έδινε/ Αποφάσισα να πουλήσω τα χωράφια στο χωριό/ Δυσκολεύομαι/Τις μπάμιες γιατί δεν τις τρως Μιχάλη;
Αυτά είναι μερικά από τα φραστικά στιγμιότυπα με τα οποία κατασκευάστηκαν και τα ηχοτοπία της έκθεσης. Εγκατεστημένα στους χώρους του συγκροτήματος υποδέχονται τον επισκέπτη με ένα πανδαιμόνιο φωνών και ήχων του πεζοδρομίου.
Κάθε χώρος στο Τσαρσί Χαμάμ αφηγείται ένα κεφάλαιο από την μικροϊστορία της ελληνικής κρίσης και διασώζει την ποιητικότητα της καθημερινής ζωής. Κάθε πορτρέτο προσδιορίζει έναν οριακό, μεταιχμιακό τόπο όπου διακρίνονται, ενώ συναντώνται το λαϊκό με το λόγιο, το κοινότοπο με το εξαιρετικό και το καθημερινό με το ποιητικό.
Το έργο αποτελεί μια εικαστική δοκιμή και συγχρόνως μια μαρτυρία. Επιχειρεί να ανιχνεύσει τα ποιητικά στοιχεία που ξεφυτρώνουν στον καθημερινό λόγο, όπως η Σαξιφράγκα, το λουλούδι των βράχων, το ποίημα του WilliamCarlosWilliams – «Σαξιφράγκα είναι το λουλούδι μου/ αυτό που βράχους σχίζει».
