Τα Λαδάδικα της Μυτιλήνης είναι μία περιοχή που με τη λειτουργία των καταστημάτων εστίασης κατάφεραν να μετατοπίσουν προς την πλευρά τους την νυχτερινή ζωή της Μυτιλήνης από την προκυμαία και η πεζοδρόμηση, που γίνεται τα καλοκαίρια και για την οποία αγωνίστηκαν ως Κοινοτάρχης ο Πάνος Πίτσιος και μετέπειτα ο Αλέκος Κουζινόγλου (παρά τις λυσσαλέες αντιδράσεις στο εγχείρημά τους) έδωσε τα καλοκαίρια στην πόλη άρωμα κοσμοπολίτικης νησιωτικής πρωτεύουσας. Ωστόσο, τώρα το χειμώνα, στεναχωριέται κανείς με τις εικόνες που βλέπει τόσο από πλευράς καθαριότητας όσο και εγκαταλελειμμένων παλαιών επίπλων των επιχειρήσεων έξω από τα μαγαζιά. Είναι προφανές ότι οι ίδιοι καταστηματάρχες είναι οι πρώτοι που πρέπει να φροντίζουν η περιοχή να λάμπει και κατά τη διάρκεια του χειμώνα, καθώς στα σοκάκια αυτά περπατούν αρκετοί Τούρκοι τουρίστες.  

Γενικότερα, πάντως, χρειάζεται ο Δήμος να εκπονήσει ένα σχέδιο τοποθέτησης παραδοσιακού φωτισμού εκεί που δεν υπάρχει στην Κουμιδιά και ολοκλήρωσης των πλακοστρώσεων ώστε “να έρθει και να δέσει” και η σκοτεινή πλευρά αυτής της περιοχής με το υπόλοιπο ιστορικό κέντρο. Θυμίζουμε ότι επί Δημαρχίας Άρη Χατζηκομνηνού συμπεριλήφθηκε στην πλακόστρωση η οδός Κομνηνάκη, το μισό τμήμα του δρόμου που μέχρι τότε ήταν παλιός τσιμεντόδρομος, ενώ επί Δημαρχίας του Σπύρου Γαληνού επεκτάθηκε ο παραδοσιακός φωτισμός με ένα μικρό αριθμό φωτιστικών και στην οδού Αλκαίου (από τη συμβολή με την Ερμού και προς τα πάνω), καθώς δεν είχε προβλεφθεί γι’ αυτό το τμήμα του δρόμου φωτισμός. 

Άρα, λοιπόν, η ανάπλαση του ιστορικού κέντρου μπορεί να έγινε επί Δημαρχίας Χοχλάκα και Γιακαλή αλλά “προσέθεσαν”, όπως μπορούσαν, και δύο από τους τέσσερις Δήμαρχους που ακολούθησαν. Για τη Δημοτική αρχή του κ. Κύτελη να αναφέρουμε ότι υποστήριξε την προσπάθεια του Εμπορικού Συλλόγου Μυτιλήνης, μέσω της Αντιδημαρχίας Πολιτισμού το 2020, για την τοποθέτηση αντίγραφου του πίνακα του Γιάννη Τσαρούχη “Η οδός Αλκαίου της Μυτιλήνης”, που τοποθετήθηκε στη μέση της οδού, μια παρέμβαση που δίνει την πινελιά της στο ιστορικό κέντρο.