Του Ηγουμένου της Μονής Αγίου Ιωάννου Υψηλού,
Αρχιμανδρίτη π. Προχόρου Ζιμβραγουδάκη
Πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να με συνεπαίρνει το γραπτό κείμενο του Ιωάννη του Θεολόγου για την Αποκάλυψη. Ένα βιβλίο όντως δυσνόητο και… αποκαλυπτικό. Πάντα προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς θέλει να μας πει. Τα χρόνια περνούσαν, εγώ μεγάλωνα, αλλά το ιερό αυτό κείμενο ήτο ερμητικά «κλεισμένο» στον εαυτό του. Έψαχνα, ματαίως βέβαια, να βρω τι λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας. Και ενώ για τα υπόλοιπα κείμενα λένε πολλά, ερμηνεύουν ακόμη και το κόμμα, εν τούτοις για την Αποκάλυψη επικρατούσε «άκρα του τάφου σιωπή». Βέβαια, κυκλοφορούσαν και κυκλοφορούν πολλές ερμηνείες, από διαφόρους «γέροντες» (sic), οι οποίες στις μέρες μας έχουν λάβει τη μορφή χιονοστιβάδας. Και όλες, σχεδόν, καταλήγουν με το «Έρχεται…». Εννοώντας, φυσικά, πως έρχεται το τέλος της ανθρωπότητας. Οι οποίες ερμηνείες αυτές δεν έχουν καμία σχέση με τον ήρεμο, γλυκό και γεμάτο αγάπη λόγο του Θεού, ο οποίος αποτυπώνεται στα ιερά Ευαγγέλια.
Από τα πιο ευφάνταστα που έχω διαβάσει, και μου έχουν μείνει στο μυαλό ως σήμερα, ήταν για τα αεροπλάνα του ‘40, που ήταν οι ακρίδες που αναφέρονται στην Αποκάλυψη (Θ’ 7), για τον αείμνηστο Γκορμπατσώφ, με το χαρακτηριστικό σημάδι στο κεφάλι του, πως είναι ο Αντίχριστος (ΙΓ’ 16) που φέρει το χάραγμα (αλλά νομίζω πως πέθανε ή κάνω λάθος;) και το δυστύχημα στο Τσερνόμπιλ, και τον συσχετισμό του με το φυτό άψινθος (Η’ 11), που αναφέρεται στο βιβλίο.
Φυσικά, ο κατάλογος των γεγονότων που «σχετίζονται με το τέλος» συνεχώς μεγαλώνει. Και όχι απλώς μεγαλώνει, αλλά υπάρχουν άνθρωποι που στην απεγνωσμένη τους προσπάθεια να αποδείξουν πως «ήγγικεν η ώρα», παρασύρουν τους απλούς και αμαθείς (με την καλή έννοια το «αμαθείς») στην πλάνη και την αίρεση. Έτσι τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες (κυριολεκτικά και μεταφορικά) των όσων δεινών έρχονται, με βάση την Αποκάλυψη, για την ανθρωπότητα.
Γεγονός αδιαμφισβήτητο είναι ότι η Αποκάλυψη κλείνει τα βιβλία της Αγίας Γραφής. «Ό,τι αρχίζει ωραίο (Γέννεση), τελειώνει με πόνο (Αποκάλυψη)». Και εδώ γεννάται το ερώτημα. Ή πιστεύουμε στον Θεό, άρα ότι αποκαλύπτεται, ή προσπαθούμε να ματαιώσουμε τα σχέδια Του, γεγονός αμφίβολο. Φυσικά, με την προσευχή μας, είμαστε ικανοί και τα όρη να μετακινήσουμε. Φτάνει η προσευχή μας να είναι γεμάτη από πίστη. Να πιστεύουμε, δηλαδή, ότι εισακούεται. Όπως ο Λωτ που σώθηκε από την καταστροφή στα Σόδομα και Γόμορρα, ή ο Νώε από τον κατακλυσμό, ή και όταν ο Αβραάμ έδειξε εμπιστοσύνη στο Θεό και ενώ πήγε να θυσιάσει τον υιό του Ισαάκ, τελικά θυσίασε ένα κριάρι. Άρα, ναι μεν μπορούμε να ζητήσουμε το έλεος του Θεού, σε καμία περίπτωση, όμως, δεν θα αποφύγουμε τα γεγονότα που αποκαλύπτονται.
Αυτό, άραγε, σημαίνει ότι πρέπει να παραμένουμε απαθείς; Όχι βέβαια. Διαβάζοντας τον συγγραφέα της Αποκαλύψεως, τον μαθητή της Αγάπης, Ιωάννη Θεολόγο, βλέπουμε πως έχουμε τη δυνατότητα να αξιοποιήσουμε δύο όπλα. Το ένα είναι η αγάπη. Αγάπη για τον συνάνθρωπο, για την κτίση για τα άλογα όντα. Μια αγάπη που δεν μπορεί να έχει υποσημειώσεις, δόλο ή παραπομπές. Είναι μια αλυσίδα η οποία οδηγεί στον Θεό. Αν αυτή η αλυσίδα κάπου σπάσει, τότε διασαλεύεται τόσο η αγάπη όσο και η ένωσή μας με τον Θεό.
Γίναμε μάρτυρες πρόσφατα μιας «θεομηνίας». Πνίγηκαν ζώα, καταστράφηκε το περιβάλλον, χάθηκαν περιουσίες, είχαμε (πιθανώς) και απώλειες ανθρώπινης ζωής. Και ο Θεός; Ο συνήθης ύποπτος. Μάλιστα διάβασα πως ο Θεός έκανε λάθος και κατέστρεψε την Ελλάδα που τόσο αγαπά!!! Είναι έτσι τα πράγματα; Γιατί ο άνθρωπος μη σεβόμενος το περιβάλλον, αδιαφορώντας για τα ζωντανά του (αφού, όπως γράφτηκε, για να αποζημιωθούν πρέπει να δείξουν τα ψόφια κουφάρια), βλέποντας την καλοπέρασή του και την αύξηση της περιουσίας του, έθεσε τον Θεό στο περιθώριο. Η αλυσίδα της αγάπης έσπασε. Και εμείς, απλά εκ των υστέρων, με βοηθήματα από το κράτος, με εράνους στην Εκκλησία, προσπαθούμε και πάλι να ενώσουμε τους κρίκους. Βέβαια απουσιάζει η προσευχή˙ αυτή είναι η αποστολή και το καθήκον της Εκκλησίας και κάθε σωστού Χριστιανού. Αλλά η προσευχή δεν γεμίζει τις τσέπες μας…
Ένα δεύτερο όπλο είναι αυτό της εμπιστοσύνης στην πρόνοια του Θεού. Ο Ιωάννης, όταν ο Κύριος τού ζήτησε να λάβει υπό την προστασία του την Παναγία, παρ’ όλο τον φόβο των Ιουδαίων, δεν δίστασε. Δεν το σκέφτηκε. Έκανε αμέσως πράξη την εντολή Του. Και «παρέλαβε αυτήν εις τα ίδια». Για να εμπιστευθείς, όμως, τον Θεό πρέπει να Τον πιστεύεις. Και αυτό που μας λείπει είναι η πίστη. Να πιστεύουμε, να τηρούμε και να εφαρμόζουμε τον λόγο του Θεού. Να σταματήσουμε να ακολουθούμε και να πιστεύουμε ανθρώπους, οι οποίοι βρίσκοντας αφορμή τα social media, βλέποντας ένα μικρόφωνο και για να κερδίσουν λίγη ώρα δημοσιότητας, δεν διστάζουν να μας παρασύρουν σε μια ζωή χωρίς Θεό, με δόλωμα τον «λόγο του Θεού», όπως αυτοί τον ερμηνεύουν. Και ο δικός τους θεός, είναι ένας θεός κακίας, μίσους, τιμωρός. Όμως αν δεν καταλάβουμε όλοι πως ο Θεός Αγάπη εστί, τότε ναι. Υπάρχει ο κίνδυνος να οδηγηθούμε όλοι μας στην απώλεια. Υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει χρόνος. Αυτό που πρέπει να έχουμε εμείς είναι θέληση. Έχουμε;.
