Του Αριστείδη Καλάργαλη*
‘Πάρε με στο τηλέφωνο να ακούσω τη φωνή σου”, λέει ένα παλιό τραγούδι. Πιο παλιά περιμέναμε τα γράμματα για να μάθουμε νέα. Σήμερα έχουμε τα μηνύματα. ”Πάρε με όταν φτάσεις”. Αυτή τη φράση έχουμε πει όλοι στα παιδιά μας. Όχι μόνο όταν ήταν μαθητές και φοιτητές, αλλά και μετά, ακόμα κι όταν κάνουν δικά τους παιδιά. Ο γονιός είναι πάντα γονιός και περισσότερο νοιάζεται η μάνα. ”Δεν μου τηλεφώνησες σήμερα”, ακούς τη φωνή της. Κι ας της τηλεφώνησες το ίδιο πρωί, αλλά το γήρας έφερε απώλεια μνήμης.
Τα παιδιά μου απόκτησαν τηλέφωνο όταν πήγαν την πρώτη εκδρομή εκτός νησιού. Έκτοτε σε κάθε μετακίνηση επικοινωνούμε, μερικές φορές λέμε απλώς ”γεια”. Ο ένας γονιός ίσως θέλει περισσότερα να πούνε. Ο άλλος αρκείται στο ”φτάνει που σε άκουσα”. Πέρσι ο γιος μου έκανε κάποια μακρινά, δύσκολα ταξίδια. Ακόμα και σε υπερατλαντικό, όταν δεν υπήρχε τηλεφωνικό σήμα, βρήκαμε τρόπο επικοινωνίας. Παράλληλα εγώ περίμενα και κάρτα, με γραμματόσημο, σαν τις παλιές εποχές. Ναι, γιατί είμαστε στον εικοστό πρώτο αιώνα και μπορούμε να συνδυάσουμε τα πάντα.
Στις ηλεκτρονικές παραγγελίες μας γνωρίζουμε σε κάθε χρονική στιγμή πού βρίσκεται η παραγγελία μας. Κι όμως η κίνηση των τρένων στη χώρα μας γίνεται με παλιές χειροκίνητες μεθόδους. Την ίδια στιγμή αποκαλύφθηκε ένα τεράστιο δίκτυο παρακολουθήσεων. Η Εθνική Υπηρεσία Πληροφοριών που υπάγεται στον πρωθυπουργό, τριτοκοσμική επιλογή (να μην τη χαρακτηρίσω βαρύτερα), παρακολουθούσε και παρακολουθεί πάρα πολλούς πολίτες και στρατιωτικούς. Πού ακούστηκε να παρακολουθείται αρχηγός κόμματος, ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων, υπουργοί, δημοσιογράφοι και άλλοι σημαντικοί παράγοντες. Είναι αυτοί πιθανοί εχθροί της πατρίδας μας;
Πού είναι η ψηφιακή επανάσταση που ακούμε; Όταν μπούμε σε μια ψηφιακή πλατφόρμα του Δημοσίου διαπιστώνουμε, αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Είναι λογικό για όσους δεν έχουν τόση εμπειρία, και τέτοιες εργασίες κάνουν μια φορά στο τόσο. Όταν όμως είναι κοντά μας κάποιο παιδί που γνωρίζει κάτι παραπάνω στη χρήση υπολογιστών απορεί με το στήσιμο αυτών των εφαρμογών. Κι υποτίθεται ότι οι εφαρμογές αυτές έχουν φτιαχτεί από πολύ εξειδικευμένες εταιρίες.
Την ημέρα του θανατηφόρου δυστυχήματος ο πρωθυπουργός ήταν να επισκεφτεί το Κέντρο Σηματοδότησης και Τηλεδιοίκησης Βορείου Ελλάδας! Δηλαδή το κέντρο απ’ όπου πρέπει να ελέγχεται ηλεκτρονικά η κυκλοφορία των τρένων. Θα έβγαζαν φωτογραφίες, με ανακοινώσεις για το πόσο έχουν προχωρήσει τα έργα. Τόσο που οι σταθμάρχες προσλαμβάνονται με μπλοκάκι, λες και είναι αρχιεργάτες στον ψεκασμό του δάκου.
Δυστυχώς κάποια τηλέφωνα δεν θα ξαναχτυπήσουν, δεν θα στείλουν κι ούτε θα λάβουν μηνύματα. Νέων παιδιών, νέων ανθρώπων που από σύμπτωση δεν είναι το δικό μας παιδί. Γιατί; Γιατί κάποιες δημόσιες υπηρεσίες, τρένα, ρεύμα, τηλεφωνία, τράπεζες ξεπουλήθηκαν σε ιδιώτες, που δήθεν θα φρόντιζαν για καλύτερη παροχή υπηρεσιών. Αυτή η πολιτική ονομάζεται φιλελεύθερη, νεοφιλελεύθερη και θέλει το κράτος να μην παρέχει δημόσιες υπηρεσίες. Σκεφτείτε πόσο χειρότερη θα ήταν η κατάσταση αν δεν υπήρχε το δημόσιο σύστημα υγείας, το ΕΣΥ, έστω και σε αυτή την κατάσταση. Τούτες τις μέρες συζητείται νομοσχέδιο που επιχειρεί να φέρει την ιδιωτικοποίηση του νερού. Ενός πολύτιμου αγαθού, καθημερινής χρήσης. Τα καμπανάκια χτυπούν για προειδοποίηση, το θέμα είναι πόσοι τα ακούνε τότε που πρέπει. Μετά είναι αργά.
