- Τότε που όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά
- «Σώσον εκ των κινδύνων… εκ πανώλους την πόλιν…»
Την ανάμνηση του Ιερού Θαύματος εκ του φονικού λοιμού της πανώλης, εορτάζει η νήσος μας. Και με την Ιερή λιτάνευση του σκηνώματος του πολιούχου Αγίου Θεοδώρου του Βυζαντίου, ολοκληρώνει τις λαμπρές τελετές αφιερωμένες στην μνήμη του.
Θυμάμαι, μαθητής Δημοτικού, με τον συγχωρεμένο πατέρα μου, ανήμερα της εορτής, να ξυπνάμε στις 4.00 το πρωί, για να σκουπίσουμε το δρόμο, απ’ όπου θα περνούσε το σκήνωμα του Αγίου. Ήταν υπάλληλος καθαριότητας (σκουπιδιάρης – όπως λέμε) του Δήμου. Μετά το σκούπισμα, επέστρεφα στο σπίτι, πλενόμουν, έβαζα τα «καλά» ρούχα, και πήγαινα να ντυθώ παπαδάκι για να πάρω μέρος στην λιτανεία. Φυσικά τότε, δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι θα με αξίωνε ο Θεός, όχι να συμμετάσχω απλά ως ιερέας, αλλά να κρατώ, αρχικά ως εκπρόσωπος και τα τελευταία χρόνια ως Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Υψηλού, την Τιμία Κάρα Του εις τα χέρια μου. Και αυτό διότι από το 1935 που καθιερώθηκε ο Άγιος Θεόδωρος ο Βυζάντιος ως πολιούχος της νήσου μας, ο εκάστοτε Ηγούμενος της Μονής μας, έχει αυτό το προνόμιο/ευλογία, από το Θεό.
- Περίοδος που όλα «τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά». Μία θανατηφόρα ασθένεια, η πανώλη εμφανίζεται και αποδεκατίζει τους κατοίκους. Οι γιατροί, με τα μέσα που διέθεταν, προσπαθούσαν να κάνουν ό,τι ήταν δυνατόν για να περιορίσουν το θανατικό. Σύστασή τους η αποφυγή συνωστισμού για να περιορισθεί η μετάδοση της ασθένειας. Και οι κάτοικοι πανικόβλητοι εγκατέλειπαν τα σπίτια τους και ανέβαιναν στους γύρω από την πόλη λόφους για να αποφύγουν την πανδημία. Η αρρώστια και κυρίως ο θάνατος κυριαρχούσαν παντού. Οι Εκκλησίες έκλεισαν, η προσευχή έγινε ατομική. Σίγουρα και τότε υπήρχαν αντιδράσεις από το κλείσιμο των Εκκλησιών. Και τις Εκκλησίες τις έκλεισε όχι ο κατακτητής, αλλά ένας αόρατος, επικίνδυνος εχθρός. Αλλά ο Θεός είχε το σχέδιό Του.
Άκουσε τις προσευχές των ανθρώπων, μέσω της ικεσίας του Αγίου μας. Ενός Αγίου που ναι μεν δεν καταγόταν από το νησί μας, αλλά ήλθε μετανιωμένος από την αλλαξοπιστία του, κάνοντας υπακοή στην Εκκλησία και ομολόγησε και μαρτύρησε για το Θεό. Και η Μυτιλήνη δέχθηκε το σκήνωμά του. Έτσι ο Άγιος έγινε ο φίλος των κατοίκων της νήσου. Στα χρόνια της πανδημίας αυτής, εμφανίζεται εις τον ύπνο του τότε πρωτοσύγκελου της Μητροπόλεως, μετέπειτα Μητροπολίτη Μυτιλήνης και κατόπιν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Καλλίνικου. Και μάλιστα δύο φορές για να πειστεί ο Καλλίνικος. Και την δεύτερη φορά, ο Καλλίνικος ζήτησε την άδεια των αρχών, να συγκεντρωθούν οι πιστοί στη Μητρόπολη, να τελέσουν Αγρυπνία και να λιτανεύσουν το ιερό σκήνωμα γύρω από το Μητροπολιτικό Ναό. Παρ’ όλες τις αντίθετες συστάσεις των γιατρών, οι τουρκικές αρχές το επέτρεψαν. Πιθανώς, σκεπτόμενοι, πως οι χριστιανοί είναι αναλώσιμοι. Και εγένετο το Θαύμα. Μετά την λιτάνευση αυτή, κανένας κάτοικος είτε χριστιανός, είτε μουσουλμάνος δεν πέθανε εκ της ασθενείας αυτής.
Δεκέμβριος 2019. Νέα πανδημία εμφανίζεται σε όλη την οικουμένη. Οι γιατροί και πάλι αναλαμβάνουν δράση. Η πανδημία δεν κάνει διάκριση στο χρώμα, την φυλή, την θρησκεία. Οι προύχοντες πανικόβλητοι. Κύρια σύσταση η αποφυγή συνωστισμού. Εμφανίζονται εμβόλια τα οποία έχουν την δυνατότητα να περιορίσουν το θανατικό. Όμως έχουν να αντιμετωπίσουν και ένα νέο «εχθρό». Τα κοινωνικά δίκτυα. Αλλά και τους «πεφωτισμένους». Κεκοιμημένους και μη. Συστρατεύονται οι πάντες. Πολιτικοί, Υγειονομικοί, Στρατιωτικοί και Εκκλησία. Ο κόσμος, όχι πλέον στα βουνά, αλλά κλεισμένος στα σπίτια. Με «δελτίο» βγαίνουν. Όλα υπολειτουργούν. Υπηρεσίες, Καταστήματα, Συγκοινωνίες. Οι Εκκλησίες, με νομοθετική απόφαση αρχικά κλείνουν. Στην πορεία λειτουργούν μόνο με τους λειτουργούς τους. Για δύο έτη απαγορεύονται και οι λιτανείες. Μόλις πέρυσι επετράπη και στο νησί μας, με ελεγχόμενο αριθμό ατόμων και η λιτάνευση του πολιούχου μας. Όχι όπως γνωρίζαμε από το 1935 που καθιερώθηκε η εορτή. Αλλά με απόφαση του Μητροπολίτη μας, η λιτανεία έγινε όπως τότε, που σταμάτησε η πανώλη. Γύρω από τον Μητροπολιτικό Ναό. Ακούστηκαν πολλά. Αλλά ο Μητροπολίτης μας ως υπεύθυνος για την ζωή του ποιμνίου του, έκλεισε τα “ώτα” του στις αλλότριες φωνές. Και η λιτάνευση έγινε.
Ένα χρόνο μετά και η πανδημία άρχισε να εξασθενεί. Τα μέτρα το ένα μετά το άλλο σε όλο τον κόσμο άρχισαν να εξασθενούν. Επιστροφή στην καθημερινότητα, δειλά, σιγά, αλλά σταθερά. Ο κίνδυνος φυσικά παραμένει, και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί.
Έγινε θαύμα; Παρενέβη ο Θεός; Ακούστηκαν για άλλη μια φορά οι ικεσίες του πολιούχου μας να σώσει «εκ πανώλους την πόλιν-την οικουμένη»; Για τους πιστούς, εκείνους που δεν έχασαν την ελπίδα τους στο Θεό, που προσευχόταν στο «ταμείο» τους, σίγουρα έγινε θαύμα. Για τους άλλους, τους εκτός Εκκλησίας, επίτευγμα/θαύμα (ναι έτσι λέγεται κι αυτό) της Ιατρικής. Ο καθένας το ερμηνεύει από την δική του σκοπιά.
Εμείς, ως χριστιανοί πρέπει να εμπιστευόμεθα το Θεό. Να κάνουμε υπακοή στο θέλημα της Εκκλησίας. Και ο Θεός γνωρίζει. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε, πως ο πολιούχος Άγιός μας, αρνήθηκε μεν την πίστη, αλλά δεν δίστασε, κάνοντας υπακοή στην Εκκλησία, να ομολογήσει το Θεό. Και αυτή του η απόφαση τον αγίασε. Είθε να ακολουθούμε το παράδειγμά του.
