Ένα πανέμορφο μωρό αντίκρισε το φως του κόσμου στη Λέσβο και «λούστηκε» με αγάπη από τις πρώτες του στιγμές, από τις μαίες και το προσωπικό της μαιευτικής κλινικής. Μόνο στη ζωή, αλλά στο επίκεντρο της στοργής και του ενδιαφέροντος όσων έμαθαν την ιστορία του. Μεγαλώνει στην αγκαλιά του ιατρονοσηλευτικού προσωπικού και των κοινωνικών λειτουργών της κλινικής, και γίνεται για τις καρδιές όλων ένα ζωντανό παραμύθι. Το λατρεύουν μόλις το κοιτάξουν, μα η μητέρα του έφυγε δίχως μια ματιά.
Αυτή ήταν η επιθυμία της, έτσι προσήλθε, ετοιμόγεννη στο Βοστάνειο, λίγες μέρες αφότου είχε φτάσει στην Ελλάδα. Προσέγγισε τους γιατρούς και είπε την ιστορία της. Είχε βιαστεί. Άντεξε έγκυος τις κακουχίες όλης της διαδρομής. Πέρασε με λάντζα, έφτασε σώα από απέναντι, οδηγήθηκε στο καμπ, και ήρθε η ώρα να γεννήσει. Η νεαρή Αφγανή δεν ήθελε να κρατήσει στα χέρια της το παιδί του βιαστή της. Ζήτησε γι’ αυτό το λόγο να υποβληθεί σε καισαρική τομή. Όταν ξύπνησε υπήρχε γύρω της το δωμάτιο του νοσοκομείου άδειο. Η μικρούλα, 2,95 κιλά έκλαψε στην αγκαλιά της μαίας. Και η κλινική έγινε το σπίτι και η οικογένειά της.
Μέσα σε ένα μήνα μεγάλωσε κιόλας ένα κιλό. Σήμερα, όσοι τυχαίνει να γνωρίζουν την ύπαρξή της κουβαλούν ρούχα, πιπίλες, κι ό,τι μπορεί να χρειάζεται ένα νεογέννητο. «Μανάδες» του, οι μαίες της κλινικής. Ποτέ δεν έλειψε άλλωστε η στοργή από αυτόν τον τόπο, κι ο πλανήτης όλος το έμαθε, από τις δυο θρυλικές γιαγιάδες που έκαναν τότε το γύρο του διαδικτύου και των διεθνών Μέσων Ενημέρωσης ως «παραμάνες» των δυο προσφυγόπουλων.
Όπως λένε οι πληροφορίες, η νεαρή μητέρα έχει αποχωρήσει από το νησί. Έτσι η Λέσβος έγινε η νησίδα της σωτηρίας και της μετάβασής της στην «άλλη ζωή» που υπάρχει στα όνειρά της. Κατά τη διέλευσή της από εδώ άφησε το παιδί που γέννησε, γνωρίζοντας ότι θα βρει κι αυτό μια τύχη.
Ποιος ξέρει πού, ποιος ξέρει πώς, μα και γιατί, ο Θεός αποφάσισε αυτό το παιδί να συλληφθεί, να γεννηθεί, και να «μιλήσει» με τον ερχομό του στη ζωή και μόνον, φωτίζοντας τα «ανείπωτα» εγκλήματα που χάνονται στα σκοτεινά μονοπάτια της μετανάστευσης.
Η μητέρα κατά την παραμονή της για μία εβδομάδα στο Νοσοκομείο της Μυτιλήνης, μέχρι να έρθει η ώρα της καισαρικής δέχθηκε την υποστήριξη των κοινωνικών λειτουργών και των ψυχολόγων. Μία μοντέρνα Αφγανή, γύρω στα 20 και κάτι, χωρίς μαντίλα. Ο βιαστής, όπως αναφέρθηκε, ήταν επίσης Αφγανός. Όμως τι; Μετανάστης, κι αυτός; Δουλέμπορος; Να έφυγε από το Αφγανιστάν η μητέρα λόγω του βιασμού; Ποτέ δεν θα μάθουμε, μια και στα καραβάνια των μεταναστών, το πρόσταγμα το έχει η σιωπή.
Όταν βγήκε από την κλινική, όπως μας αναφέρει ο διευθυντής της Μαιευτικής του Βοστάνειου, Πέτρος Μαχαίρας, έφυγε φανερά ταλαιπωρημένη και συντετριμμένη. Η απόφασή της όμως ήταν σαφής. Θα συνέχιζε το δρόμο της στην ηπειρωτική Ελλάδα με σκοπό να φτάσει στο κέντρο της Ευρώπης. Η ιστορία της κρατήθηκε με σεβασμό του ιατρικού απορρήτου για όλο αυτό το μήνα, καθώς η καισαρική τομή έγινε στις 10 Σεπτεμβρίου. Το ρεπορτάζ αποκάλυψε στην τηλεόραση του Aeolos η Πέλλη Γιακουμή. Και για όλους έγινε μια ιστορία, σύμβολο, κοινωνικά μεταμορφωτική. Το κλάμα του παιδιού έγινε χαμόγελο, η αγωνία της μάνας έγινε ευλογία αγάπης για τη μικρή, κι οι κακουχίες, το βουβό κλάμα, έγιναν νίκη της ίδιας της ζωής.
Σε μια δυτική κοινωνία ένα παιδί από βιασμό ίσως ποτέ να μην είχε γεννηθεί. Όπως ο μαιευτήρας κ. Μαχαίρας μας λέει, υπάρχει θερμό ενδιαφέρον ήδη για να δοθεί το κοριτσάκι για αναδοχή. Και είναι βέβαιο για το πόσο σε όλους, κιόλας, θα τους λείψει…
Η Λέσβος κρατάει τα ηνία στους τοκετούς των διερχόμενων μεταναστών. Συνολικά από το 2015 μέχρι σήμερα, 1.500 γεννήσεις από μητέρες μετανάστριες έλαβαν χώρα στη Μαιευτική κλινική του Βοστάνειου. Τα παιδιά που γεννιούνται στην πλειονότητά τους μαζί με τους γονείς τους δεν παραμένουν στο νησί. Υπήρξε χρονιά, το 2019, που οι τοκετοί μεταναστριών ξεπέρασαν τους 600, δεδομένα ασύλληπτα για ένα περιφερειακό νοσοκομείο, όπως μας εξηγεί ο κύριος Μαχαίρας. Παρά την ταλαιπωρία και την εξάντληση των μεταναστριών, συνήθως τα μωρά γεννιούνται υγιή, διδάσκοντας μαθήματα επιβίωσης, και πριν ακόμη έρθουν στον κόσμο. Η ανθεκτικότητα είναι σίγουρα το μάθημα που οι μετανάστες δίνουν στις κοινωνίες που τους υποδέχονται. Αλλά και στην περίπτωση της νεογέννητης ηρωίδας μας, το μάθημα ήρθε και από την κοινωνία μας. Που ξέρει να επουλώνει, να αγκαλιάζει, να αποδέχεται. Καλή τύχη στη μικρούλα.
