Του Παναγιώτη Ανδριώτη*
Ακολουθώντας προτροπές φίλων της στήλης, σήμερα θα αναφερθώ σε θέματα τοπικού ενδιαφέροντος, κάνοντας αρχή από τον ΛΙΜΕΝΑ ΠΛΩΜΑΡΙΟΥ και την ΠΥΛΗ ΕΙΣΟΔΟΥ ΣΕΝΓΚΕΝ στο Πλωμάρι.
Είναι γεγονός ότι το ΠΛΩΜΑΡΙ τελευταία γνωρίζει την μεγαλύτερη οικιστική ανάπτυξη, από κάθε άλλο σημείο του νησιού μας. Όταν λοιπόν σαν Λέσβος επιδιώκουμε να μεγαλώσουμε το μερίδιό μας, στον τουρισμό, χρειάζεται να προσεγγίσουμε τα πράγματα με τέτοιον τρόπο, που να βοηθήσουμε την τουριστική ανάπτυξη, και ιδιαίτερα εφόσον πρόκειται για το μοναδικό τουριστικό σημείο του Δήμου Μυτιλήνης, το οποίο εκτός των άλλων ταλαιπωρείται επί χρόνια και από ακατάλληλο οδικό δίκτυο (σαλίγκαρος) όμοιο του οποίου δεν υπάρχει στο νησί και για το οποίο καμιά μέριμνα δεν λαμβάνεται.
Η βιομηχανική ανάπτυξη του Πλωμαρίου, τον 19ο αιώνα, στηρίχθηκε στην θάλασσα, και το εμπόριο με τα απέναντι παράλια. Σήμερα η εικόνα του Λιμένα Πλωμαρίου είναι απογοητευτική. Σε πολλά σημεία ο μόλος έχει ξεκολλήσει, και τα μπλόκια σιγά – σιγά απομακρύνονται, δεδομένου ότι δέχονται πολλές πιέσεις από τους δυνατούς νοτιάδες. Επίσης το μεγάλο στόμιο και ο υφιστάμενος βράχος εντός του λιμανιού, το καθιστούν μη λειτουργικό.
Γνωρίζουμε βέβαια ότι το Λιμενικό Ταμείο Λέσβου, στην δικαιοδοσία του οποίου υπάγεται ο λιμένας, προχωρά στην επισκευή της πλωτής εξέδρας (ΜΑΡΙΝΑ), και έχει αναθέσει μελέτη για την επέκταση του μόλου, ώστε να περιορισθεί το μεγάλο στόμιο. Η εν λόγω μελέτη αναμένεται να ολοκληρωθεί σε ένα χρόνο περίπου από σήμερα και στη συνέχεια θα αναζητήσει χρηματοδότηση και ένταξη σε κάποιο πρόγραμμα.
Είναι όμως μόνο αυτές οι επιδιορθώσεις το ζητούμενο; Μήπως το ζητούμενο για την πολυπόθητη ανάπτυξη του τόπου είναι οι συνολικές παρεμβάσεις, ώστε ο Λιμένας Πλωμαρίου να καταστεί λειτουργικός και προσβάσιμος στα πλοία, κάτι που δεν συμβαίνει σήμερα; Κατά την άποψή μας, και κατά την γνώμη της κοινωνίας του Πλωμαρίου, απαιτούνται συνολικές παρεμβάσεις, ώστε να τεθεί σε πλήρη λειτουργία και να υπηρετήσει την γενικότερη ανάπτυξη του τόπου.
Είναι λοιπόν καιρός οι αρμόδιοι να αξιοποιήσουν αναπτυξιακά τον Λιμένα Πλωμαρίου, όπως πολύ καλά έκαναν αντίστοιχα για το ΣΙΓΡΙ, όπου με εκτεταμένες εργασίες δημιούργησαν πολύ σωστά από την αρχή ένα προσβάσιμο και λειτουργικό λιμάνι. Στην περίπτωση του Πλωμαρίου το λιμάνι υπήρχε, αλλά ήταν και συνεχίζει να είναι σε καραντίνα.
Ακόμη με πολλές προσπάθειες έγινε η ΠΥΛΗ ΕΙΣΟΔΟΥ ΣΕΝΓΚΕΝ στο Πλωμάρι, για να βοηθήσει το έργο της ανάπτυξης του τόπου. Η εν λόγω πύλη λειτούργησε μία χρονιά και μετά σίγησε. Δαπανήθηκαν χρήματα για να γίνει, και εκτός των άλλων τοποθετήθηκε περιβαλλοντικά σε ακατάλληλο σημείο. Σήμερα στην κοινωνία του Πλωμαρίου πλανάται το ερώτημα, η Πύλη Σένγκεν, που με πανηγυρικό τρόπο εγκαινιάσθηκε, θα λειτουργήσει εφέτος και εάν όχι γιατί;
Το Πλωμάρι ήδη προσήλκυσε τις πολυπόθητες ιδιωτικές επενδύσεις, και λογικό είναι τώρα να ζητά τις παρεμβάσεις εκείνες που θα υποστηρίξουν την ανάπτυξη του τόπου, αλλά και της ευρύτερης περιοχής, αφού θετικά αναμένεται να επηρεασθεί και η περιοχή της Γέρας. Η άποψή μας είναι ότι η πολυπόθητη ανάπτυξη του τόπου γενικότερα θα έρθει από την θάλασσα, η απόσταση που χωρίζει το Πλωμάρι από την Ραφήνα, με ένα ταχύπλοο (τύπου δελφίνι) υπολογίζεται αποδεδειγμένα σε 3-4 ώρες. Η επισκεψιμότητα λοιπόν του νησιού σε περίπτωση λειτουργίας του λιμένα, και σύνδεσής του με την ΡΑΦΗΝΑ θα μεγιστοποιηθεί, εάν υπάρχει και ένα δεύτερο σημείο προσέγγισης, πολύ πιο σύντομο, και βέβαια οικονομικότερο.
Ο προγραμματισμός επομένως, που παραπάνω αναφέρθηκε του Λιμενικού Ταμείου Λέσβου για τον Λιμένα Πλωμαρίου, δεν μπορεί και δεν πρέπει να περιορίζεται σε παρεμβάσεις αποσπασματικές. Βέβαια σε ένα τέτοιο γενικότερο σχέδιο παρέμβασης πρέπει να προσκληθεί και το αρμόδιο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας.
Σε αυτήν την προσπάθεια και κατεύθυνση, καθοριστική θα είναι η συμβολή των παροικούντων την Ιερουσαλήμ (Πλωμάρι), οι οποίοι δεν μπορεί να μένουν απαθείς, αλλά και των αρχών του τόπου. Η λύση ακτοπλοϊκής σύνδεσης του Πλωμαρίου με την Ραφήνα θα δώσει πολύ μεγάλη ώθηση στην ανάπτυξη του τόπου και της ευρύτερης περιοχής, είναι κάτι που έχει δοκιμασθεί δύο φορές πριν αρκετά χρόνια, μέσα από μία ιδιωτική πρωτοβουλία, στην οποία ο υπογράφων συμμετείχε.
Ιδού λοιπόν η Ρόδος, ιδού και το πήδημα.
*Ο Παναγιώτης Ανδριώτης είναι Οικονομολόγος – συνταξιούχος διευθυντής Τράπεζας
