Του Παναγιώτη Ανδριώτη*
Το ελαιόλαδο αποτελεί για την χώρα μας μια τεράστια αξία διατροφική, πολιτισμική, ιστορική, κοινωνική και βεβαίως οικονομική. Είναι το κατ’ εξοχήν ΕΘΝΙΚΟ ΠΡΟΪΟΝ.
Οι εξαγωγές της Ελλάδος ανέρχονται συνολικά σε 131.000 τόνους, εκ των οποίων το 80% κατευθύνεται κατά τεκμήριο χύμα σε Ιταλία και Ισπανία.
Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει γύρω μας, ενώ εμείς τυποποιούμε 26.000 τόνους, η ΙΣΠΑΝΙΑ εξάγει αντίστοιχα 430.000 τόνους και επιπλέον 363.000 τόνους χύμα στην Ιταλία. Ενώ οι ιταλικές εξαγωγές συνολικά ανέρχονται σε 350.000 τόνους.
Από τα παραπάνω γίνεται αντιληπτό ότι την παγκόσμια ηγεμονία των αγορών κατέχουν οι ΙΣΠΑΝΟΙ. Την ίδια στιγμή στην χώρα μας το προϊόν είναι στον ΑΥΤΟΜΑΤΟ ΠΙΛΟΤΟ. Ευθύνη γι’ αυτό έχουν όλες οι κατά καιρούς κυβερνήσεις, που έχουν οδηγήσει τον Έλληνα παραγωγό να πουλάει σε ΕΞΕΥΤΕΛΙΣΤΙΚΕΣ ΤΙΜΕΣ το καλύτερο ποιοτικά προϊόν.
Διαπίστωση
ΕΝΑΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ ΑΝΑΞΙΟΠΟΙΗΤΟΣ εθνικός πλούτος, ΜΕ ΚΟΡΥΦΑΙΑ ΠΟΙΟΤΗΤΑ και σε άριστες προς το παρόν κλιματολογικές συνθήκες, παραμένει αναξιοποίητος. Αυτός ο πλούτος, στην σημερινή δύσκολη οικονομική κατάσταση, βάσει μελετών του ΙΟΒΕ, αντιστοιχεί σε απώλειες για την εθνική οικονομία 300 εκατ. ευρώ, πλέον φόρων και ΦΠΑ. Είναι γελοίο ότι χάνουμε τόσα χρήματα, και κυνηγάμε να φορολογήσουμε την πώληση του χύμα τενεκέ.
Πού βαδίζουμε
Στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα, ή αλλιώς από το κακό στο χειρότερο. Παντελής έλλειψη στοιχειώδους ελαϊκής πολιτικής, που συνοδεύεται από σκάνδαλα διαχείρισης του ΟΠΕΚΕΠΕ, τα οποία ερευνούν Ευρωπαίοι ελεγκτές.
Σήμερα στη Λέσβο βαδίζουμε επί παραδείγματι, στην καταπολέμηση του δάκου, ξοδεύοντας σε τοπικό μόνο επίπεδο 1.000.000 ΕΥΡΩ, ενώ δακοκτονία δεν γίνεται, και τα χρήματα καταλήγουν στις τσέπες των εργολάβων.
ΕΧΟΥΜΕ ΑΦΗΣΕΙ τον αγρότη στην τύχη του. Εφέτος, που στον τόπο μας η παραγωγή ήταν αυξημένη, ούτε εργατικό δυναμικό δεν φρόντισαν οι Περιφέρειες να φέρουν. Κάντε μια βόλτα σήμερα στους ελαιώνες και εκεί θα διαπιστώσετε ότι η έλλειψη εργατικού δυναμικού, σε συνδυασμό με τις εφετινές χαμηλές αποδόσεις του ελαιοκάρπου και τις εξευτελιστικές τιμές, έχουν ΑΦΗΣΕΙ ΠΑΝΩ ή ΚΑΤΩ από τα δέντρα το 40% και πλέον της παραγωγής. Καμιά διάθεση ενίσχυσης, αφού ακόμα και από τα 35 δις του Ταμείου Ανάκαμψης, ούτε ΕΝΑ ΕΥΡΩ δεν οδηγήθηκε στην ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής.
Το σύνθημα επομένως των ελαιοπαραγωγών της Λέσβου και γιατί όχι του συνόλου των ελαιοπαραγωγών της χώρας, ΘΕΛΟΥΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ ΠΙΣΩ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΛΕΦΤΕΣ, είναι ΕΠΙΚΑΙΡΟ, και αντικατοπτρίζει την πικρή σημερινή πραγματικότητα. Καιρός είναι οι κρατούντες να αφήσουν τις γιορτές και τα πανηγύρια και να στρωθούν στην δουλειά.
Διαφορετικά θα αντικρίσουν το θέαμα της πλήρους εγκατάλειψης της παραγωγής.
*Ο Παναγιώτης Ανδριώτης είναι Οικονομολόγος – συνταξιούχος διευθυντής Τράπεζας
