Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στον Ταξιάρχη! Αυτό το Σαββατοκύριακο το μοναστήρι στο Μανταμάδο έχει φορέσει τα γιορτινά του και υποδέχεται, για ακόμη μια χρονιά, όλο τον κόσμο που φθάνει στον ναό για να τιμήσει τη Χάρη του και να προσευχηθεί. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, από διάφορα μέρη του νησιού μας και της Ελλάδας και του εξωτερικού επισκέπτονται τον Ταξιάρχη, με τον αριθμό τους να απογειώνεται αυτό το διήμερο, λόγω της μεγάλης πανηγύρεως που γίνεται για την επέτειο των εγκαινίων του μοναστηριού την Κυριακή των Μυροφόρων, στις 8 Μαΐου του 1888. Καράβια γεμίζουν και φέρνουν πιστούς στο λιμάνι της Μυτιλήνης τέτοια μέρα κάθε χρόνο. Οι ροές των προσκυνητών είναι ασταμάτητες, μάλιστα σε αυτές προστίθενται και οι Τούρκοι επισκέπτες του νησιού μας, οι οποίοι περνάνε από το μοναστήρι του Ταξιάρχη όχι μόνο για να Τον θαυμάσουν, αλλά για να Τον προσκυνήσουν, να πάρουν αντίδωρο και να εκκλησιαστούν.
Οδοιπόροι με λαμπάδα στο χέρι κατευθύνονται προς τον Μανταμάδο καθ’ όλη τη διάρκεια της εβδομάδας, ενώ εργαζόμενοι στην καθαριότητα κόβουν τα χόρτα και μαζεύουν τα σκουπίδια κατά μήκος της διαδρομής από τη Μυτιλήνη προς τον Μανταμάδο. Όλα είναι στη θέση τους στο Μοναστήρι του Ταξιάρχη, για να ξεκινήσει αύριο το απόγευμα το μεγάλο πανηγύρι. Τα καζάνια στο πίσω μέρος του ναού έχουν καθαριστεί για να μαγειρευτεί το φαγητό που θα προσφερθεί στον κόσμο αύριο το βράδυ. Το μοναστήρι σημαιοστολίστηκε, καθαρίστηκε και είναι έτοιμο για να δεχθεί και για φέτος τους πιστούς.
Η ιστορία
Όπως αναφέρει στα «Νέα της Λέσβου» ο εφημέριος του Ιερού Ναού Παμμεγίστων Ταξιαρχών Μανταμάδου, π. Χρήστος Τσιτμηδέλλης, «η πίστη μας είναι ολοζώντανη και τα θαύματα του Ταξιάρχη αναρίθμητα. Η ιστορία Του μας έρχεται από τα βάθη των αιώνων μέσα από την προφορική παράδοση του τόπου. Θα μεταφερθούμε 1.000 χρόνια πίσω περίπου. Εδώ ήταν αντρικό μοναστήρι, με περίπου 50 μοναχούς. Ο φόβος και ο τρόμος της εποχής εκείνης ήταν οι Σαρακηνοί. Όπου εντόπιζαν θησαυρούς προσπαθούσαν με οποιονδήποτε τρόπο να τους λεηλατήσουν. Μια από τις τελευταίες επιδρομές, ενώ οι μοναχοί ήταν μέσα στον ναό εν ώρα προσευχής της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, αφού το λεηλάτησαν στη συνέχεια δεν δίστασαν να σφάξουν όλη την αδελφότητα. Ένας μοναχός που έλειπε για δουλειές της Μονής, όταν γύρισε διαπίστωσε ότι κάτι κακό είχε συμβεί στο μοναστήρι. Κατάλαβε ότι μπήκαν οι Σαρακηνοί. Τότε ανέβηκε στη στέγη του τότε ναού, που ήταν πολύ μικρότερος από αυτόν εδώ, για να κρυφτεί. Τον εντόπισαν οι Σαρακηνοί και ήταν φυσικό να τον εξαφανίσουν και αυτόν, για να μην ειδοποιήσει τους γύρω τσομπάνηδες και τους συλλάβουν. Ανέβηκαν επάνω στη στέγη του ναού και οι Σαρακηνοί, και τότε μετατράπηκε η στέγη, κατά την παράδοση, σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα. Στη μέση ακριβώς ο Αρχιστράτηγος Μιχαήλ με το σπαθί, έτοιμος να τους επιτεθεί. Μη μπορώντας να εξηγήσουν αυτό το γεγονός οι Σαρακηνοί, άφησαν ό,τι κλοπιμαίο είχαν και έφυγαν άτακτα προς τη θάλασσα. Ο μοναχός, ο οποίος σώθηκε, συγκέντρωσε χώμα με το αίμα των νεκρών μοναχών για να φτιάξει Αυτόν τον οποίο είδε επάνω στη στέγη. Έκανε το πρόσωπό του, τις φτερούγες του και το υπόλοιπο σώμα του».
Είναι η εικόνα που προσκυνάμε σήμερα στο μοναστήρι. Όπως μας διηγείται ο π. Χρήστος, «αυτή την εικόνα τη σεβάστηκαν οι Τούρκοι επί 400 χρόνια. Δεν τη βεβήλωσαν, γιατί έκανε συνεχώς θαύματα. Ο Ταξιάρχης αλλάζει χρώμα, γίνεται κάτασπρος, κατάμαυρος, κατακόκκινος. Αλλάζει έκφραση, γίνεται γελαστός, χαρωπός, αγριότατος. Θαυματουργεί από το πρωί μέχρι το βράδυ και αυτό το λένε χιλιάδες προσκυνητές που έρχονται, ακόμα και άπιστοι».
Το έθιμο με τα σιδερένια παπούτσια που Του αφιερώνουν πολλοί προσκυνητές μέχρι και σήμερα, έχει τις ρίζες του στους Μικρασιάτες, οι οποίοι τα πήγαιναν στο μοναστήρι για τη γιορτή Του, και τα οποία μετέπειτα εμφανίζονται αλλοιωμένα στο κάτω μέρος τους. Μεγάλη πανήγυρις γίνεται και στις 8 Νοεμβρίου. Η εικόνα του Ταξιάρχη στο εσωτερικό του ναού, είναι η μοναδική εικόνα στην Ορθόδοξη εκκλησία που είναι ζυμωμένη με χώμα και αίμα.
