Με δάκρυα στα μάτια και καρδιές γεμάτες συγκίνηση, οι απόφοιτοι του 1969 του 4ου Δημοτικού Σχολείου Μυτιλήνης ξαναβρέθηκαν μετά από 56 ολόκληρα χρόνια στον ίδιο χώρο που κάποτε άκουγαν το πρώτο τους “παρών”. Ήταν λίγο μετά τις 11:00 το πρωί όταν η πόρτα της παλιάς σχολικής αίθουσας άνοιξε ξανά – αυτή τη φορά όχι για μάθημα, αλλά για μια σπάνια, νοσταλγική επανένωση.
Στο ιστορικό Παρθεναγωγείο της Μυτιλήνης, ένα από τα παλαιότερα σχολικά κτίρια της πόλης, ξαναζωντάνεψαν στιγμές από μια εποχή που φαινομενικά είχε σβηστεί από τη ρουτίνα της ενήλικης ζωής. Όμως η μνήμη, όταν συναντά την καρδιά, δεν ξεχνά. Τα πρόσωπα που κάποτε γελούσαν στα διαλείμματα, που αντάλλασσαν μολύβια και μυστικά στα διαγωνίσματα, κοιτάχτηκαν ξανά – αυτή τη φορά μέσα από τα μάτια του χρόνου, αλλά με την ίδια παιδική σπίθα.
Οι παλιοί συμμαθητές
Άνω γραμμή: Παναγιώτης Ευσταθίου, Παναγιώτης Σφούνης, Δημήτριος Καζαντζής, Γιώργος Τσιμπούρης, Αντώνης Βερβέρης (δάσκαλος), Μιχάλης Νιαουνάκης, Νίκος Δρακούλης, Παράσχος Μανιάτης
Μεσαία γραμμή: Μάχη Μανταμαδιώτου, Μάρω Πολυχνιάτου, Σοφία Λιάκου, Σίσση Αντωνιάδου, Φανή Βίτκου, Τάνια Γιακουμή, Μαρία Ναρλιώτου, Κατερίνα Χριστόφα, Μάρω Κώνστα, Νικολέτα Λουλουδάκη, Άννα Καρατζά, Χριστίνα Αναιρούση, Μαρία Γιανακέλλη
Κάτω γραμμή: Γιάννης Λουΐζος, Γιώργος Νίκου, Πάτροκλος Κομνηνόγλου, Δημήτρης Πράτσος, Ευάγγελος Κεφαλαδέλλης, Μανώλης Κολιός, Στρατής Κρητικός
Η συγκίνηση ήταν έκδηλη από την πρώτη στιγμή. Αγκαλιές, δάκρυα, δυνατά γέλια και αμηχανία μπλέκονταν αρμονικά σε μια ατμόσφαιρα μοναδική. Κάποιοι συμμαθητές δεν είχαν βρεθεί ούτε μία φορά από το 1969 – για αρκετούς αυτή ήταν η πρώτη συνάντηση μετά την αποφοίτησή τους από το Δημοτικό. Άλλοι, αν και είχαν διατηρήσει μια στοιχειώδη επαφή, ένιωθαν σαν να επιστρέφουν σε κάτι ιερό και ανεξίτηλο.
Καθώς περνούσαν το κατώφλι της τάξης, εικόνες του παρελθόντος τους κατάκλυζαν. Θρανία από ξύλο με χαραγμένα αρχικά, μυρωδιά από κιμωλία και παλιά βιβλία, πίνακας-μαυροπίνακας με ξεθωριασμένες γραμμές. «Θυμάσαι όταν μας έβαλε τιμωρία γιατί μιλούσαμε;», ακούστηκε να λέει κάποιος, ενώ μια συμμαθήτρια αναφώνησε: «Αυτό είναι το θρανίο μας! Εδώ καθόμασταν!». Οι φωνές των παιδιών που κάποτε αντηχούσαν στο προαύλιο φάνηκε να επανέρχονται για λίγα λεπτά, όχι ως ήχος, αλλά ως συναίσθημα.
Η ιδέα για τη συνάντηση ξεκίνησε έναν χρόνο πριν, όταν μερικοί παλιοί συμμαθητές ήρθαν σε επαφή μέσω κοινωνικών δικτύων. Από στόμα σε στόμα, και μέσα από μια μικρή ομάδα στο διαδίκτυο, συγκεντρώθηκαν τελικά πάνω από 30 άτομα. Ορισμένοι ήρθαν από μακριά – Αθήνα, Θεσσαλονίκη, ακόμα και από το εξωτερικό. Παρά τις δυσκολίες, κανείς δεν ήθελε να χάσει αυτή τη μοναδική ευκαιρία.
Γι’ αυτούς που “έφυγαν”
Κατά τη διάρκεια της συνάντησης, έγινε και μια μικρή, συμβολική τελετή: Ένα λεπτό σιγής αφιερωμένο σε όσους συμμαθητές δεν είναι πια στη ζωή. Σε μια γωνιά της αίθουσας, είχε στηθεί ένα τραπεζάκι με τις φωτογραφίες τους, λουλούδια και ένα κερί. Η σιωπή εκείνης της στιγμής ήταν η πιο δυνατή φωνή της ημέρας.
Ακολούθησε συζήτηση, ανταλλαγή αναμνήσεων και φωτογραφιών, ενώ δεν έλειψε και ένα μικρό κέρασμα με τοπικά γλυκίσματα, καφέ και αναψυκτικά. Μάλιστα, κάποιοι έφεραν μαζί τους παλιά τετράδια, εκθέσεις και ενδεικτικά της εποχής. Ένα από τα πιο συγκινητικά σημεία ήταν όταν διαβάστηκε αποσπασματικά η έκθεση μιας μαθήτριας από την τελευταία τάξη του Δημοτικού – μια παιδική φωνή που μίλησε 56 χρόνια μετά.
Το Παρθεναγωγείο, με την ξεχωριστή του αρχιτεκτονική και τη βαριά ιστορία του, φάνηκε να αγκαλιάζει ζεστά τους παλιούς μαθητές του. Παρά τα σημάδια του χρόνου, το κτίριο παραμένει σύμβολο παιδείας και μνήμης για τη Μυτιλήνη.
Η μέρα έκλεισε με μια υπόσχεση: Ότι αυτή η συνάντηση δεν θα είναι η τελευταία, η επόμενη θα είναι στις 16 Αυγούστου 2027, στον ίδιο τόπο. «Δεν θα αφήσουμε να περάσουν άλλα 56 χρόνια για να ξαναβρεθούμε», είπαν γελώντας, με μάτια βουρκωμένα, αλλά καρδιά γεμάτη.
Τη γιορτή έκλεισε με ένα ποίημα του Καθηγητή Οικονομικών και συνεργάτη των Νέων της Λέσβου, Παράσχου Μανιάτη, που κορυφώθηκε με τους στίχους:
Για τη γενιά μας, τη χρυσή, που γράφει Ιστορία,
Ελάτε τώρα οι παλμοί, να γίνουν συμφωνία!
Κι ας αντηχήσει δυνατά, ζεστά κι αυθόρμητα,
Το πιο μεγάλο, φίλοι μου, θερμό σας χειροκρότημα!
Και πράγματι, το χειροκρότημα αυτό έμοιαζε να σφραγίζει 56 χρόνια φιλίας, μνήμης και περηφάνιας.
Η συνάντηση αυτή δείχνει πόσο βαθιές και αληθινές είναι οι παιδικές φιλίες, καθώς σε μια εποχή όπου όλα αλλάζουν γρήγορα, οι παλιοί συμμαθητές του 4ου Δημοτικού Σχολείου απέδειξαν ότι ο χρόνος μπορεί να περνά, αλλά η αγάπη για τα παιδικά χρόνια μένει για πάντα.
