- Ποια είναι η ιστορία της οικογένειας που βρίσκεται πίσω από την έκκληση του Εργατικού Κέντρου για οικονομική βοήθεια και παράδοση τροφίμων;
- Όταν δύο γονείς με τα 4 παιδιά τους προσπαθούν να ζήσουν σε ένα χώρο 40 τετραγωνικών αυτό δεν λέγεται ζωή αλλά αγώνας επιβίωσης.
Το βράδυ της 3ης Νοέμβρη, το σκοτάδι μπήκε σιωπηλά σ’ ένα μικρό σπίτι στη Μυτιλήνη, όχι γιατί χάλασε η λάμπα, όχι γιατί κάποιος το επέλεξε αλλά γιατί η φτώχεια πάτησε ξανά το διακόπτη.
Στη Μυτιλήνη που ντύνεται στα γιορτινά, που τοποθετούνται καινούργια φώτα και ο κόσμος πηγαινοέρχεται στην αγορά, στις καφετέριες και τις ταβέρνες υπάρχει και μια άλλη πλευρά της ζωής που δεν είναι θεατή γιατί βρίσκεται στο σκοτάδι.
Έξι ψυχές, πατέρας, μητέρα και τέσσερα παιδιά 4, 8, 15 και 17 ετών σε ένα σπίτι 40 τετραγωνικών, γεμάτο αγάπη αλλά άδειο από ανέσεις. Το φως κόπηκε. Η κουζίνα πάγωσε. Τα παιδιά ρώτησαν γιατί. Κι εκεί, μέσα στη σιωπή, ο πατέρας έσκυψε το κεφάλι. Όχι από ντροπή αλλά από κούραση και πόνο.
Ο Νίκος (τυχαίο το όνομα) είναι 50 ετών. Ένας άνθρωπος που δεν ζητά ελεημοσύνη, μόνο μια ευκαιρία να σταθεί ξανά στα πόδια του. Δουλεύει όπου βρει. Το πρωί εργάτης, το βράδυ βοηθός σε μαγαζί. Η γυναίκα του, σχολική τροχονόμος, προσπαθεί να κρατήσει το σπίτι και τα τέσσερα παιδιά ζωντανά με 170 ευρώ το μήνα.
Πίσω από κάθε λογαριασμό που δεν πληρώθηκε, υπάρχει ένα πιάτο φαΐ και μια άλλη ανάγκη που προτιμήθηκε για τα παιδιά.
Πίσω από κάθε καθυστέρηση στη ΔΕΗ ή στη ΔΕΥΑΛ, υπάρχει μια μάνα που προσπαθεί να ζεστάνει το σπίτι. Και πίσω από αυτό το χρέος των 8.000 ευρώ στο ρεύμα και 5.000 στο νερό, υπάρχει μια οικογένεια που δεν σταμάτησε ποτέ να παλεύει με αξιοπρέπεια.
Ο Νίκος έχει φτάσει στα 56 κιλά. Όχι γιατί δεν θέλει να φάει, αλλά γιατί ταΐζει πρώτα τα παιδιά του, γιατί «έχει λιώσει» από δουλειά σε δουλειά χωρίς όμως αποτέλεσμα, χωρίς να μπορεί ούτε το φως να κρατήσει αναμμένο.
Όμως τώρα, καθώς ο χειμώνας πλησιάζει, κρατά μια σπίθα ελπίδας αυτή που του έδωσε η αλληλεγγύη των συνανθρώπων του.
Αγώνας
Χάρη στην άμεση παρέμβαση του Παλλεσβιακού Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου, το ρεύμα επανασυνδέθηκε προσωρινά.
Ο πρόεδρος Γιάννης Ζαφειρίου και ο αντιπρόεδρος Δημήτρης Ευσταθίου στάθηκαν δίπλα του, αποδεικνύοντας πως κανένας άνθρωπος δεν πρέπει να μένει μόνος του στο σκοτάδι.
Όμως η μάχη δεν τελείωσε. Τα χρέη παραμένουν. Το φως μπορεί να σβήσει ξανά. Και τα παιδιά αυτής της οικογένειας αξίζουν να μεγαλώσουν στο φως, όχι στο σκοτάδι της ανέχειας.
Το χρέος στη ΔΕΗ είναι δυσβάσταχτο ενώ παρά το τεράστιο ποσό οφειλής και στο νερό, η ΔΕΥΑΛ δεν το έχει κόψει, δείχνοντας κοινωνική ευαισθησία και κάνοντας επανειλημμένα διακανονισμούς.
Στον τελευταίο διακανονισμό, η οικογένεια καλείται να πληρώνει 170 ευρώ το μήνα το ίδιο ποσό που αποτελεί ολόκληρο το μηνιαίο εισόδημα της μητέρας. Ένα αδιέξοδο λογιστικά, αλλά κυρίως ανθρώπινα αν σκεπτεί κανείς ότι τώρα το χειμώνα για να ζεσταθεί η οικογένεια θα πρέπει να πληρώνει 170 ευρώ για διακανονισμό και άλλα τόσα για να ζεσταθούν στον τρέχοντα λογαριασμό το ελάχιστο μιας και το σπίτι αυτής της λαϊκής οικογένειας δεν είναι εξοπλισμένο με μέσα τελευταίας τεχνολογίας, μέσα θέρμανσης και εξοικονόμησης ενέργειας! Και προφανώς δεν φτάνουν ούτε τα επιδόματα της πολύτεκνης οικογένειας αρκούν για να αναστραφεί η κατάσταση.
Μια οικογένεια
Αυτό που δεν έχει προβληθεί καθόλου από τη συγκεκριμένη οικογένεια είναι το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει το ένα από τα παιδιά που απαιτεί ιατρική παρακολούθηση στην αρχή και μετακινήσεις στην Αθήνα, κάτι που επιβάρυνε ακόμη περισσότερο το οικογενειακό εισόδημα.
Οι συγγενείς, μακριά, δεν μπορούν να βοηθήσουν. Η μάνα, πέρα από τη μικρή της εργασία, μένει σπίτι για να φροντίζει τα παιδιά και τον μικρότερο που έχει ανάγκη από επιπλέον φροντίδα.
Ο πατέρας έμεινε για ένα μεγάλο διάστημα άνεργος κάνοντας λίγα μεροκάματα ενδιάμεσα όπου έβρισκε ενώ έπρεπε να ταξιδεύουν στην Αθήνα για τις ανάγκες υγείας ενός παιδιού με τη γυναίκα να μην μπορεί να συνεισφέρει καθώς φροντίζει τα παιδιά και… κάπου εκεί χάθηκε ο λογαριασμός των ΔΕΚΟ.
Η ιστορία της οικογένειας έγινε γνωστή μέσα από την παρέμβαση του Παλλεσβιακού Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου και η πρωτοβουλία συγκίνησε. Αρκετοί επικοινώνησαν με τα Νέα της Λέσβου για να ζητήσουν περισσότερες πληροφορίες και να βοηθήσουν. Ανάμεσά τους και ο ιερέας της ενορίας του Αγίου Γεωργίου στο Πληγώνι, πατέρας Κλεάνθης Αδαλής, ο οποίος εξέφρασε την πρόθεσή του να στηρίξει ως ενορία την οικογένεια.
«Δεν έχω λόγια να ευχαριστήσω αυτούς τους ανθρώπους τον κ. Ζαφειρίου και τον κ. Ευσταθίου από το Εργατικό Κέντρο και κάθε άλλον που ενδιαφέρθηκε να μας βοηθήσει», είπε ο πατέρας στα Νέα της Λέσβου.
«Τώρα τουλάχιστον έχουμε φως. Να μπορεί η γυναίκα μου να μαγειρέψει, να μπορούν τα παιδιά να διαβάσουν. Μπορώ να ανάψω μια σόμπα για να μην κρυώσουν».
Από χθες, σε επικοινωνία με την οικογένεια βρίσκεται και ο πρόεδρος του διαδημοτικού Συνδέσμου Κοινωνικής Προστασίας και Αλληλεγγύης, Νίκος Σπανός που, σε συνεργασία με τους δύο δημάρχους, εξετάζει τρόπους για πιο μόνιμη στήριξη.
Η κοινωνία μας στον καθρέφτη
Η ιστορία αυτής της οικογένειας δεν είναι η μόνη. Είναι όμως ένας καθρέφτης. Καθρέφτης μιας κοινωνίας που δοκιμάζεται, αλλά μπορεί ακόμα να δείχνει ανθρωπιά.
Όταν ένας πατέρας που δούλεψε όλη του τη ζωή και μαζί με τη γυναίκα του προσέφεραν 4 παιδιά στην Ελλάδα η Ελλάδα δεν πρέπει να πετάξει αυτούς τους ανθρώπους στην άκρη και η κοινωνία δεν πρέπει να αφήσει κανένα χρηματιστήριο ενέργειας να συνθλίψει αυτό το νοικοκυριό. Τούτες εδώ οι τελευταίες γραμμές είναι και το μήνυμα που θέλει να στείλει το Εργατικό Κέντρο στην τοπική κοινωνία και οφείλουμε να το ακούσουμε γιατί μας οδήγησε στην πόρτα αυτού του σπιτιού. Ένα σπίτι που βρέθηκε στο σκοτάδι ενώ το χρηματιστήριο της ενέργειας και η αριθμοί ευημερούν σε μια Ελλάδα που – κατά τα άλλα – προσπαθεί να δείξει προς τα έξω «μάρμαρα λευκά με μία γυαλάδα που στραβώνει» αγνοώντας το αθέατο κομμάτι της κοινωνίας. Όταν μια εξαμελής οικογένεια φτάνει στο σημείο να μετράει τα κέρματα για να αγοράσει γάλα, τότε δεν φταίει η αμέλεια, φταίει η αδικία. Και τότε, η ευθύνη όλων μας είναι να κρατήσουμε το φως αναμμένο.
Τώρα είναι η στιγμή να δείξουμε όχι ως θεατές, αλλά ως άνθρωποι. Να δείξουμε ότι στη Λέσβο η αλληλεγγύη δεν είναι λέξη, είναι πράξη. Ότι δεν αφήνουμε κανέναν πίσω.
Κάθε ευρώ, κάθε σακούλα τροφίμων, κάθε μικρή πράξη καλοσύνης είναι ένα κερί που ανάβει μέσα στη νύχτα.
- Κατάθεση Ενίσχυσης: Εθνική Τράπεζα IBAN: GR0601108410000084160154765
- Παράδοση Τροφίμων Εργατικό Κέντρο Μυτιλήνης (Βαλαωρίτου & Δαβάκη, Χρυσομαλλούσα) καθημερινά 09:00 – 13:00
- Πληροφορίες: 22510 28861 και στον Αντιπρόεδρο Δημήτρη Ευστάθιου απογευματινές ώρες στο 6982390383
