ΘΛΙΨΗ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΠΩΛΕΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΛΕΣΒΙΑΚΟ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ
Την ώρα που οι πρώην συμπαίκτες του, φίλοι και ο απλός φίλαθλος κόσμος του νησιού είχαν μαζευτεί στο γήπεδο Λουτρών και του εύχονταν να επιστρέψει δυνατός και σιδερένιος, ο Ντόρης Αραμπατζής είχε ήδη πάρει τον δρόμο για την γειτονιά των αγγέλων. Ο χαλκέντερος αμυντικός της χρυσής εποχής του Αιολικού λίγο μετά τις 10 το βράδυ της Δευτέρας “έφυγε” από κοντά μας προκαλώντας θλίψη και πόνο σε όσους τον γνώριζαν είτε σαν ποδοσφαιριστή, είτε σαν άνθρωπο. Το πρωί της Δευτέρας ο Ντόρης εισήχθη εσπευσμένα στο νοσοκομείο με λοίμωξη του αναπνευστικού. Το απόγευμα, την ώρα που διεξαγόταν το φιλικό προς τιμήν του προκειμένου να συγκεντρωθούν χρήματα για να μπορέσει να κάνει την ακριβή θεραπεία που απαιτούνταν, η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε και τελικά λίγες ώρες αργότερα, ο Ντόρης “έσβησε”.
Είναι ίσως από τις ελάχιστες φορές που κανείς, μα κανείς δεν έχει να πει κάτι το κακό για έναν άνθρωπο. Αυτός ήταν ο Ντόρης. Ένας αμυντικός που μάτωνε το σορτσάκι του, έπαιζε με περίσσιο πάθος και δύναμη και ζούσε για την ομάδα του. Αργότερα όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση έκατσε στον πάγκο του Αλκιβιάδη Κάτω Τρίτους για πολλά χρόνια. Είναι ο μοναδικός προπονητής που βρισκόταν σε πάγκο ομάδας τόσα πολλά χρόνια και σημείο αναφοράς για τα νέα παιδιά. Ποτέ δεν τσακωνόταν, ποτέ δεν είχε έρθει σε ρήξη με κάποιον, ποτέ δεν βρέθηκε να πει κανείς κάτι κακό για τον Ντόρη. Ήταν πάντα σεμνός, ταπεινός, καλός οικογενειάρχης, καλός πατέρας και σύζυγος. Ήταν 57 χρονών και είχε δυο κόρες.
Η κηδεία του τελέστηκε χτες από τον Ιερό Ναό Αγ. Τριάδας στο Συνοικισμό, παρουσία πλήθους κόσμου που τον αποχαιρέτησε όπως του άξιζε. Καλό ταξίδι Ντόρη…
