Στο δημοτικό σχολείο της Βρίσας, την ώρα που σημειώθηκε ο καταστροφικός σεισμός, είχαν μείνει δυο παιδιά, στο ολοήμερο τμήμα, καθώς τα υπόλοιπα παιδιά είχαν φύγει νωρίτερα. Δυο δίδυμα αγόρια βρίσκονταν μέσα στην τάξη την ώρα που τα 6,1 Ρίχτερ σάρωναν την περιοχή. Η δασκάλα τους κ. Μυρσίνη Γιαννέλλη χάρη στην ψυχραιμία της, αλλά και τα ίδια τα παιδιά – που μόλις πριν μια εβδομάδα είχαν παρακολουθήσει πρόγραμμα προσομοίωσης σεισμών στο Σίγρι – σώθηκαν σαν από θαύμα και βγήκαν ζωντανοί από το κτίριο, που κατέρρευσε!
Μαζί με το μεγαλύτερο μέρος του χωριού, το Δημοτικό σχολείο της Βρίσας έχει καταστραφεί. Η δασκάλα κατάφερε ν’ απομακρύνει με ασφάλεια τα παιδιά από το κτίριο.
Η συγκλονιστική μαρτυρία της δασκάλας
Η κ. Γιαννέλλη μιλώντας στα «Νέα της Λέσβου» περιγράφει τις συγκλονιστικές στιγμές την ώρα του σεισμού.
«Μόλις άρχισε ο σεισμός φώναξα στα δυο παιδιά που είχαν μείνει στην τάξη εκείνη την ώρα, να μπουν κάτω από τα θρανία τους, όπως είχαμε κάνει στο πρόγραμμα προσομοίωσης στο Μουσείο του Σιγρίου. Εγώ είχα καλυφθεί κάτω από την έδρα. Εκείνα ήταν τρομαγμένα, όμως, έκαναν αυτό ακριβώς που είχαμε μάθει, με ψυχραιμία. Τα φώναζα να ακούω ότι είναι καλά και να νιώθουν ότι δεν είναι μόνα τους, τα δευτερόλεπτα που κράτησε ο σεισμός, καθώς άκουγα πέτρες να πέφτουν παντού. Όταν σταμάτησε, βγήκα και τα φώναξα να έρθουν κοντά μου. Παντού υπήρχε ένα άσπρο σύννεφο από τη σκόνη, δεν βλέπαμε τίποτα. Τα πήρα αγκαλιά και τα οδήγησα προς την έξοδο, είδα ότι δεν υπήρχε είσοδος. Είχε καταρρεύσει και είχε σχηματισθεί όγκος από πέτρες. Δεν μπορούσαμε να βγούμε. Τρέξαμε προς την πλαϊνή είσοδο. Έσπρωξα με δύναμη την πόρτα που είχε μαγκώσει και βγήκαμε. Ακούγαμε παντού ανθρώπους να τρέχουν και άλλους να φωνάζουν σε βοήθεια. Δεν βλέπαμε, τίποτα από τη σκόνη. Είδα τη μητέρα των παιδιών να τρέχει προς εμάς κρατώντας το κεφάλι της, αφού δεν ήξερε τι να περιμένει. Όταν είδε ότι είχα τα παιδιά της μαζί μου και ήταν σώα ξέσπασε σε κλάματα».
Ρωτήσαμε την δασκάλα της Βρίσας, τι σκεφτόταν εκείνα τα δευτερόλεπτα του τρόμου μέσα στο σχολείο. «Δεν υπήρχε περιθώριο να σκεφτώ τίποτα. Μόνο προσευχόμουν να μας βοηθήσει ο Θεός. Όταν σταμάτησε άρπαξα το κινητό μου και τα κλειδιά και έτρεξα με τα παιδιά έξω. Ήθελα να πάρω στο σπίτι να δω αν είναι καλά η οικογένειά μου. Είχα όμως και δυο παιδιά 6 χρονών να φροντίσω. Έπρεπε πρώτα να βεβαιωθώ ότι θα είναι ασφαλή. Δεν πρόκειται να ξεχάσω αυτό που έζησα ποτέ», μας λέει εμφανώς συγκινημένη. Η ίδια είναι μόνιμη κάτοικος Πολιχνίτου και το σπίτι της άντεξε το σεισμό με μικρές ζημιές.
Η Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Βρίσας, Μυρσίνη Νικέλλη, είχε φύγει από το σχολείο μισή ώρα πριν το σεισμό. Η ίδια βρισκόταν στο σπίτι της ηλικιωμένης μητέρας της όταν τα Ρίχτερ άρχισαν να καταστρέφουν τα πάντα. Η επόμενη μέρα τη βρίσκει όχι μόνο χωρίς σχολείο, αλλά και χωρίς σπίτι καθώς είναι μόνιμη κάτοικος Βρίσας. Το σπίτι της κατέρρευσε και η οικογένεια μετακινήθηκε στο εξοχικό που διατηρεί στα Βατερά.
«Είχα σχολάσει και είχε μείνει στο σχολείο η δασκάλα του ολοήμερου με δυο παιδιά. Ευτυχώς επικοινώνησε μαζί μου αμέσως και πρόλαβε να βγάλει με ασφάλεια τα παιδιά. Όμως το σχολείο μας δεν μπορεί να λειτουργήσει ξανά. Μια ολόκληρη πλευρά του έχει καταρρεύσει. Ο σεισμός κατέστρεψε ολοκληρωτικά το σπίτι μου στον Πολιχνίτο, όπως επίσης της μητέρας μου αλλά και της πεθεράς μου. Ευτυχώς είχαμε το σπίτι στα Βατερά και μετακινηθήκαμε εκεί. Ευτυχώς είμαστε ζωντανοί. Αυτό μπορούμε να πούμε σήμερα. Ο Θεός έβαλε το χέρι του και μας βοήθησε», λέει η κ. Νικέλλη, διευθύντρια του δημοτικού σχολείου Βρίσας.
«Ο ένας βοηθούσε τον άλλο»
Η ίδια θυμάται τις στιγμές που έζησε καθώς βρισκόταν στο σπίτι της ηλικιωμένης μητέρας της όπου συνηθίζει καθημερινά να περνάει μετά το σχολείο. «Κρατούσα αγκαλιά τη μητέρα μου την ώρα του σεισμού προσέχοντας να μην χτυπήσει και μείναμε ακίνητες. Προσευχόμασταν. Το σπίτι της βρίσκεται δίπλα στη Συλλογή Φυσικής Ιστορίας. Μόλις σταμάτησε, δεν μπορούσαμε να δούμε τίποτα από τη σκόνη. Το σπίτι έμοιαζε να έχει ανοίξει στα δυο. Δεν ξέρω πώς βγήκαμε ζωντανές. Την κρατούσα από το χέρι να βγούμε στο δρόμο. Δεν βλέπαμε τίποτα. Μόνο σκόνη και ακούγαμε τον κόσμο να φωνάζει. Μια γιαγιά ήταν μέσα στο σπίτι της που είχε πέσει. Έτρεξα μαζί με άλλους κατοίκους και τη βοηθήσαμε να βγει. Ο ένας βοηθούσε τον άλλο. Οι εικόνες που αντικρίζαμε ήταν συγκλονιστικές. Όταν βλέπεις ένα χωριό κατεστραμμένο από τη μια στιγμή στην άλλη, το μόνο που σκεφτόμαστε είναι ότι μας βοήθησε ο Θεός να βγούμε ζωντανοί. Δεν το χωράει ο νους μας».
Οι κάτοικοι εγκατέλειψαν τα σπίτια και όλα τα υπάρχοντά τους στα σπίτια τους. Όσοι είχαν κατοικίες στα Βατερά, που είναι επίνειο της Βρίσας, εγκαταστάθηκαν εκεί και ανέλαβαν να φιλοξενήσουν όσοι μπορούν και συγχωριανούς τους. Οι υπόλοιποι μεταφέρθηκαν στον πρόχειρο καταυλισμό που στήθηκε στο γήπεδο του Πολιχνίτου και από χθες σε ξενοδοχεία και διαμερίσματα της περιοχής. Όπως μας λέει η κ. Νικέλλη οι κάτοικοι συγκρότησαν ομάδες εθελοντών από την πρώτη μέρα και μαζί με την αστυνομία κάνουν περιπολίες στο εγκαταλελειμμένο χωριό φοβούμενοι για πλιάτσικο.
