«Χθες είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω την εξαιρετική θεατρική παράσταση «Βάκχες» (κορυφαία τραγωδία του Ευριπίδη) που παρουσίασε η Ένωση Θεατρικών Πολιτιστικών Σωματείων Λέσβου «ΘΕΣΙΣ» σε συνεργασία με την Εφορεία Αρχαιοτήτων Λέσβου στον ειδυλλιακό χώρο του – δυστυχώς αναξιοποίητου – Αρχαίου Θεάτρου Μυτιλήνης. Η προσπάθεια αυτή έρχεται να προβάλει την αναγκαιότητα διαμόρφωσης και ανάδειξης ενός από τους σπουδαιότερους σε πανελλήνια κλίμακα αρχαιολογικούς θεατρικούς χώρους, που εδώ και δεκαετίες έχει παραδοθεί στη λήθη και στην εγκατάλειψη…
Όλοι οι συντελεστές της θεατρικής αυτής δημιουργίας ήταν αξιοθαύμαστοι. Πρώτες μεταξύ ίσων οι καταπληκτικές μαινόμενες Βάκχες, που, κυριευμένες από την αχαλίνωτη έκσταση, το σχιζοφρενικό πάθος και το ακατάσχετο παραλήρημα, από ώρας πρώτης έως εσχάτης απέδωσαν θαυμάσια τη μυσταγωγία των βακχικών μυστηρίων. Κορυφαία στιγμή του δράματος η τραγικότητα της Αγαύης, όταν συνειδητοποιεί ότι – διακατεχόμενη από τυφλό μένος – έσφαξε το γιο της Πενθέα, που εναντιωνόταν σφόδρα στην επικράτηση της νέας θρησκείας. Ο σπαραξικάρδιος μονόλογος της παιδοκτόνου μητρός, επενδυμένος με μια ανατριχιαστική φυσικότητα, απογειώθηκε σε υψηλά επίπεδα υποκριτικής απόδοσης. Η νέμεσις είναι αμείλικτη. Ο Διόνυσος τιμωρεί την ύβρη, την ασέβεια στο θείο. Ένας ανθρωποποιημένος θεός, που πρωταγωνιστεί στην υπόθεση, κουβαλώντας μέσα του τις αδυναμίες και τα πάθη των ανθρώπων (μοναδικό έργο της αρχαιοελληνικής δραματουργίας όπου ο θεός παρουσιάζεται στον κόσμο ως άνθρωπος και εναλλάσσει τη θεία και την ανθρώπινη φύση του). Ένας προχριστιανικός Θεάνθρωπος που ήρθε να επιβάλει τη νέα θρησκεία με ανελέητο τρόπο…
Πίσω από τους ορατούς πρωταγωνιστές του έργου στέκονται πάντα και οι αφανείς ήρωές του. Πολλά τα εύσημα και σ’ αυτούς.
Μα πάνω απ’ όλους αυτούς στέκεται ο Δημιουργός. Ο ιθύνων νους, ο εμπνευστής, ο σχεδιαστής, ο μεγάλος Δάσκαλος! Ο Αντρέας Σεφτελής, σαν θαλασσόλυκος καπετάνιος που κρατά στιβαρά το τιμόνι του καραβιού του μέσα στη μαινόμενη καταιγίδα, συμμετείχε ο ίδιος, καθοδηγούσε και ρύθμιζε τα δρώμενα με το υποβλητικό νταούλι του, επαληθεύοντας τη ρήση του Φρανκ Χάουζερ που είπε ότι “ο ρόλος του σκηνοθέτη είναι ο μαιευτήρας. Δεν είναι ο γονιός του παιδιού, που ονομάζουμε θεατρικό έργο. Είναι παρών στη γέννα για λόγους ασφαλείας, με την ιδιότητα του γιατρού ή της μαμής. Η δουλειά του είναι να διασφαλίσει ότι δεν θα συμβεί τίποτε κακό. Όμως, αν κάτι πάει στραβά, η ετοιμότητά του θα κρίνει κατά πόσον το παιδί θα είναι υγιές ή θα υποφέρει, θα ζήσει ή θα πεθάνει». Το παιδί βγήκε υγιέστατο από την κοιλιά της μάνας του κι όλοι – ιδιαίτερα οι συγγενείς του «παιδιού» και οι μαθητές του μαιευτήρα – αναγνωρίζουν τα λόγια του Μεγαλέξανδρου “Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην“»!!
Παναγιώτης Μιχ. Κουτσκουδής
