Πάνε 2,5 χρόνια που ξέσπασε στο βαθμό που σφράγισε τον τόπο μας, η προσφυγική και μεταναστευτική κρίση. Από τότε, Φλεβάρης μήνας του 2015 ήταν, άρχισαν να φτάνουν στο νησί τα μεγάλα καραβάνια της προσφυγιάς από τους πολέμους της ανατολής και την ανέχεια της υπερεκμετάλλευσης από την πολιτισμένη δύση. Λίγο μετά, άρχισαν να φτάνουν από αντίθετη κατεύθυνση και κάτι περίεργοι τύποι που όρισαν εαυτόν ως «σωτήρες», πρώτα και «προστάτες» στη συνέχεια των ταλαίπωρων προσφύγων. Έλληνες, αλλά και ξένοι οι περισσότεροι, συγκρότησαν ένα στρατό αλληλοσπαρασσόμενων φατριών που διαγκωνίζονταν ποιος θα σώσει ποιον πρώτος, ποιος θα προστατεύσει ποιον. Ήταν οι περιβόητες «μικιό» όπως πέρασαν στην καθημερινή γλώσσα, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που μέχρι τότε τις ξέραμε άλλοι σαν ευλογία επιδοτήσεων από το πουθενά κι άλλοι σαν κατάρα – «manual» εξωθεσμικής χρήσης χρημάτων ενίοτε και προερχόμενων από κρατικούς κορβανάδες.
Το τι έκαναν ή το τι δεν έκαναν οι ΜΚΟ στο νησί είναι κυριολεκτικά «άλλου παπά Ευαγγέλιο» και δεν μπορεί να απασχολήσει μια στήλη «αλλιώτικου» δημοσιογραφικού λόγου λίγων εκατοντάδων λέξεων.
Να σταθούμε μόνο για λίγο στην αυθαιρεσία με την οποία «όπλισε» τις ΜΚΟ και τα στελέχη της η πλήρης ανυπαρξία κράτους την πρώτη περίοδο της λειτουργίας τους και το βόλεμα του κράτους («αφού υπάρχουν αυτοί γιατί να τρέχουμε εμείς» λέγονταν χαρακτηριστικά) την δεύτερη περίοδο. Μια αντίληψη «στρατού κατοχής» από την οποία διαπνέονταν οι περισσότεροι που «επιχειρούσαν» στο νησί, κατάσταση που προκάλεσε σωστές και λάθος αντιδράσεις και προπάντων συγκρούσεις με την τοπική κοινωνία. Μια άλλη φορά θα μιλήσουμε και για το πώς θα μπορούσε να προστατευτεί η τοπική κοινωνία αντί να παραδοθεί ανυπεράσπιστη στις ορέξεις των ΜΚΟ που ζούσαν και αναπτύσσονταν σε ένα συγκρουσιακό κλίμα που οι ίδιες προκαλούσαν.
Για την ιστορία και μόνο – και έτσι από περιέργεια – ασχολήθηκε ποτέ και κανένας με τα καμώματα των διαφόρων στην ευρύτερη περιοχή του Μολύβου που εισέπραξαν, άγνωστο πόσα ευρώ από σελίδες χορηγιών, «donation pages» τις λέγαν, πότε για να φτιάξουν έναν καταυλισμό και πότε ένα «ντόκο» στην περιοχή της Πέτρας για να δένουν, λέει, χωρίς πρόβλημα τα σκάφη που θα έφερναν πρόσφυγες; Πού πήγαν αυτά τα λεφτά, ποιος τα πήρε, τι λογαριασμός και σε ποιον αποδόθηκε;
Ας σταθούμε μόνο στη λογική της πλήρους αυθαιρεσίας, του «εγώ είμαι εγώ» με την οποία λειτούργησαν όλοι ετούτοι που ένας-ένας φεύγουν από τον τόπο μας, αλλά δυστυχώς την κληρονόμησαν στους λίγους ντόπιους και φυσικά στους ξένους που έμειναν εργαζόμενοι σε αυτούς.
Την περασμένη Πέμπτη το λοιπόν, κατά τις 10 το πρωί κινούμαι με κατεύθυνση την Παναγιούδα. Μπροστά μου και δεξιά ένα παπάκι με έναν νέο οδηγό κινείται ευτυχώς με μικρή ταχύτητα. Στο ύψος του καταυλισμού στον Καρά-Τεπέ με μεγάλη ταχύτητα βγαίνει από τον καταυλισμό με κατεύθυνση την Παναγιούδα κι αυτό, ένα νοικιασμένο βανάκι που ανήκει, όπως η επιγραφή στο πίσω τζάμι λέει, στην οργάνωση IRC. Κλείνοντας το δρόμο στο δικυκλιστή!
Για να ξέρετε, IRC είναι μια αμερικάνικη κατά βάση οργάνωση που φτιάχτηκε στο μεσοπόλεμο ως ιδέα του… Αϊνστάιν, με αφεντικό σήμερα τον Ντέιβιντ Μίλιμπαντ, πρώην στέλεχος των βρετανικών κυβερνήσεων του Τόνι Μπλερ που αφού έσωσε τη Βρετανία αποφάσισε με αμοιβή κάτι εκατομμύρια ευρώ το χρόνο να σώσει και τον άλλο κόσμο.
Παρ’ ολίγον τροχαίο λοιπόν στον Καρά-Τεπέ, με το δικυκλιστή να γλιτώνει παρά λίγο την ανατροπή και φυσικά τον τραυματισμό του. Κάτι που θα είχε σαν θύμα φυσικά το δικυκλιστή κατά την παροιμία «κυλάει τ’ αυγό, σπάει τ’ αυγό, κυλάει η πέτρα, σπάει τ’ αυγό».
Διαμαρτυρήθηκε ο νεαρός δικυκλιστής ως όφειλε εκ του φόβου που πέρασε…
Οπότε ο οδηγός του βαν της ΜΚΟ, ως γνήσιο παιδί της αυθαιρεσίας της οργάνωσης αυτής στην οποία εργάζεται, έπραξε τα… δέοντα. Μισός μέσα στην αντίθετη κατεύθυνση κι ας λέει η διπλή διαχωριστική γραμμή περί του αντιθέτου και μέχρι το πεδίο βολής να βρίζει το δικυκλιστή, που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί ή και να τον βρίσει τρομάρας ένεκα, κλείνοντας το δρόμο στα πίσω αυτοκίνητα.
Σωτήρας ανθρώπων, εργαζόμενος σε ανθρωπιστική ΜΚΟ…
«O tempora o mores» που θα έλεγε κι ο παππούς Κικέρωνας!
