Μεγάλο σχολείο το παιδικό ποδόσφαιρο! Γιατί το λέω αυτό; Θα καταλάβετε αφού σας εξηγήσω ενδεικτικά κάποιες εμπειρίες που έχω άλλοτε την χαρά και άλλοτε την πικρία βιώσει, ως μητέρα μικρού… ποδοσφαιριστή. Η χαρά αφορά στην ικανοποίηση των παιδιών μετά τη λήξη του αγώνα για τη συμμετοχή στο παιχνίδι, την έμπνευση και τον αυτοσχεδιασμό όσων έχουν διδαχτεί στην προπόνηση… Όταν το χαμόγελο είναι σχηματισμένο στα χείλη τους γιατί έχουν υπερβεί τον προσωπικό τους πήχη και ο οποίος είναι ανεξάρτητος από το αποτέλεσμα…
Η πικρία και η απογοήτευση αφορά στις απερίγραπτες στιγμές που εκτυλίσσονται, συχνά-πυκνά, στα γήπεδα το Σαββατοκύριακο με πρωταγωνιστές, δυστυχώς, όχι τα παιδιά αλλά άλλοτε τους προπονητές τους και άλλοτε πάλι τους ίδιους τους γονείς. Και να γίνω πιο σαφής: Η ηχορρύπανση που επικρατεί πότε σε αρκετούς πάγκους και πότε στην κερκίδα είναι ανυπόφορη! Φαντάζομαι όμως όχι για όλους… Όπως διαπιστώνω κάποιοι έχουν μυηθεί, την έχουν συνηθίσει, μην σας πω ότι συμφωνούν κιόλας. Θεωρούν ότι ο προπονητής θα πρέπει να φωνάζει, να ακούγεται σε όλο το γήπεδο, να δίνει οδηγίες…
Το περασμένο Σάββατο, που λέτε, ο αντίπαλος προπονητής έδινε τόσο εκκωφαντικές οδηγίες που με έκαναν να αισθανθώ απίστευτα άβολα… «Μπράβο παιχταρά μου… δώσε πάσα… κόψε τώρα… κάντε το σουτ, μάρκαρε… και … και … και…». Μία πάσα δεν άλλαξαν τα παιδιά του χωρίς την οδηγία του. Με λίγα λόγια, ο εν λόγω προπονητής έπαιζε μπάλα ο ίδιος και όχι τα παιδιά τα οποία δεν είχαν την παραμικρή ευκαιρία να αυτοσχεδιάσουν, να σκεφτούν, να προσπαθήσουν, να κάνουν λάθος… Όμως το σημαντικό, για τον ίδιο, ήταν ότι αφενός η ομάδα κέρδιζε και αφετέρου οι γονείς τον άκουγαν… Θέλετε να ακούσετε και το άλλο; Όταν κάποιος γονέας του είπε να χαμηλώσει την ένταση της φωνής του γιατί ενοχλεί τα άλλα παιδιά που λειτουργούν με διαφορετική φιλοσοφία, ο προπονητής θεώρησε καλό να βγει από το γήπεδο και να πιάσει… κουβέντα με τον γονέα, με την ομήγυρη να συνηγορεί.
Όταν μιλώντας με γονείς στην κερκίδα, τους ρώτησα αν δεν ενοχλούνται από τον τόνο και την ένταση της φωνής του προπονητή τους, η απάντηση που πήρα από έναν πατέρα ήταν: «Πρέπει να μάθουν τα παιδιά… Αύριο που θα παίζουν σε γεμάτα γήπεδα και θα τα βρίζουν… Πώς θα αντιδράσουν;». Μετά από αυτό τι να πω; Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο. Έτσι γαλουχείται η αυριανή γενιά φιλάθλων, ποδοσφαιριστών, παραγόντων. Γι’ αυτό και μοιάζει να μην υπάρχει σωτηρία.
Για τους γονείς – προπονητές είναι άλλη πονεμένη ιστορία! Ένα θα πω, έχω δει παιδί να σταματάει τον αγώνα, να γυρίζει και να λέει στον πατέρα του: «Σταμάτα! Θα με αφήσεις να παίξω;».
Της Μαρίας Πετρούτσου
