Κι όμως. Οι Λέσβιοι πολεμιστές της Μάχης του Σκρα, οι εκατοντάδες Λέσβιοι νεκροί της μάχης αυτής που σηματοδότησε την τύχη του βαλκανικού μετώπου στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο δεν έχουν όχι στρατόπεδο και μνημείο, αλλά ούτε δρόμο στο όνομά τους!
Κι όμως. Πριν μια εβδομάδα οι Μυτιληνιοί νέοι στρατιώτες, παιδιά ενός νησιού που υπέφερε τα πάνδεινα στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου και στα μετεμφυλιακά χρόνια που ακολούθησαν, ορκίστηκαν μαζί με πολλούς ακόμα συνομηλίκους τους από άλλα μέρη της Ελλάδας και ιδιαίτερα από την Πελοπόννησο, σε ένα στρατόπεδο με το όνομα ενός νεκρού. Ενός θύματος σε έναν πόλεμο που η αναφορά σε αυτόν δεν μας τιμά. Πόσο μάλλον αν αυτή γίνεται από τη μια πλευρά σε βάρος της άλλης!
«Στρατόπεδο Υπολοχαγού (ΠΖ) Μιχαήλ Μακρή» ονομάζεται το στρατόπεδο που την περασμένη Παρασκευή φιλοξένησε και θα φιλοξενεί λένε στο μέλλον, τα παιδιά που κατατάσσονται για να υπηρετήσουν τη στρατιωτική τους θητεία.
Ποιος όμως ήταν ο Μιχαήλ Μακρής; Σύμφωνα με τα όσα επίσημα λέγονται, «γεννήθηκε στη Μυτιλήνη. Υπηρετούσε στο 71ο Τάγμα Εθνοφρουράς και εκτελώντας διατεταγμένη υπηρεσία (ενέδρα) στο Λιτόχωρο Πιερίας με τη διμοιρία του, τραυματίστηκε θανάσιμα και υπέκυψε μετά από μισή ώρα έπειτα από έκρηξη χειροβομβίδας την οποία ήθελε να παγιδεύσει σε σημείο το οποίο εύρισκε ότι ήταν επικίνδυνο λόγω πυκνού σκότους».
Η μη αναφορά ημερομηνιών και αντιπάλων αν μη τι άλλο προσβάλλει τη μνήμη του νεκρού, αλλά και τη ιστορία της προσπάθειάς του, που αν μη τι άλλο τον τιμά αφού έπεσε υπερασπίζοντας τα ιδανικά του και εκτελώντας υπηρεσία για την οποία διατάχθηκε. Δυστυχώς όμως η αναφορά στον μακαρίτη συμπατριώτη μας πολεμιστή Μιχαήλ Μακρή είναι μισή. Και δυστυχώς επίσης, αποκρύπτεται επιμελημένα η συμμετοχή του και ο θάνατός του σε μάχη στη διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου. Ξέρετε εκείνον τον πόλεμο για τον οποίο έγινε από το Θανάση Βέγγο η καλύτερη «ανάλυση», στην ταινία «Ψυχή βαθειά». Στο ρόλο του χαροκαμένου πατέρα ο αξέχαστος μεγάλος Έλληνας ηθοποιός ζητά να θάψει το νεκρό παιδί του. Ο Ταξίαρχος του απαντά ότι θα ταφεί με τις πρέπουσες τιμές αφού έπεσε στον πόλεμο. Κι ο πατέρας του αντιτείνει: «Δεν είναι πόλεμος ετούτος που μας βρήκε κύριε Ταξίαρχε. Ντροπή είναι. Πού ακούστηκε; Έλληνες να πολεμάνε Έλληνες;».
Ένα στρατόπεδο λοιπόν σαν το συγκεκριμένο στην Κράτηγο, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα και ιδιαίτερα σε ετούτες τις δύσκολες στιγμές, θα έπρεπε να φέρει όνομα που θα εμπνέει τον ενωτικό αγώνα όλων των Ελλήνων. Να μην παραπέμπει σε δύσκολες στιγμές της ιστορίας και μάλιστα της σύγχρονης που ακόμα δεν έχει γραφεί και, αν μη τι άλλο, να μην διαψεύδει τα όσα η σύγχρονη πολιτική σκηνή (και ιδιαίτερα η κυβερνώσα) διακηρύσσει.
Αλήθεια πόσο παράταιρα θα ηχούν στα ντουβάρια του στρατοπέδου «Υπολοχαγού (ΠΖ) Μιχαήλ Μακρή» λόγια σαν τη μετριοπάθεια και τη σύνεση, την ενότητα και την ομοψυχία; Εκκλήσεις να παραμερισθούν από όλους οι νοοτροπίες που προκαλούν πόλωση, φανατισμό και στείρες αντιπαραθέσεις: Υποδείξεις για συνένωση των προσπαθειών όλων μας για διαρκή ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών, εμπέδωση της ισονομίας;
Ξέρω πως οι σημερινές σκέψεις ίσως να γίνονται δεκτές με λόγια του τύπου «κάτι μας είπες τώρα. Κι αν γίνει κάτι τέτοιο… έσταξε η ουρά του γαϊδάρου».
Ενώπιον του ιστορικού του μέλλοντος όμως, λέω πως εγώ τα είπα και τα έγραψα. Ελπίζοντας σε μια πατρίδα που θα βάλει την πινακίδα «Στρατόπεδο Υπολοχαγού (ΠΖ) Μιχαήλ Μακρή» στο μουσείο της μισαλλοδοξίας. Ελπίζοντας πως τέτοιες σκέψεις κάποτε σε αυτήν την πατρίδα του μέλλοντος θα βρουν ανταπόκριση από τα στελέχη του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας και θα μετονομάσουν το στρατόπεδο αυτό σε στρατόπεδο «Λέσβιων ηρώων Μάχης του Σκρα».
Καλή Ανάσταση. Πραγματική Ανάσταση όλων μας.
