Από πολλούς η έννοια σωστή διαχείριση κάποιου ψαρότοπου θεωρείται ηθικολογία ή οικολογική ιδεολογία και από άλλους μοναδική λύση και στόχος για την διάσωση και διαιώνιση για τα επόμενα χρόνια των ψαριών. Ο αριθμός των σκαφών που οργώνουν τις ελληνικές θάλασσες για ψάρεμα επιφανείας ή υποβρύχιο ψάρεμα και ψαράδων που αλωνίζουν τα ελληνικά κατάγυαλα προς ανεύρεση καλών ψαρότοπων συνεχώς αυξάνεται, με σκοπό να εξαργυρώσει με πολλά ψάρια τις επιταγές κόπου, χρόνου και χρήματος που έχει κόψει ο καθένας από εμάς… Είναι προφανές ότι τα εύκολα ψάρια και οι μυστικοί ψαρότοποι έχουν αρχίσει να εξαντλούνται. Και δυστυχώς δεν είναι άποψη μόνο δικιά μου, είναι γεγονός.
Οι χρυσές εποχές της θάλασσας, με τις θρυλικές υπερψαριές, αποτελούν μέρος μόνο κάποιας ψαροϊστορίας του παρελθόντος. Ανεξέλεγκτες τράτες, δυναμίτες, σύγχρονα αλιευτικά εργαλεία, μπουκαλάδες, νυχτερινοί ή ασυνείδητοι ημερήσιοι ψαροτουφεκάδες, ερασιτέχνες ψευτοημιεπαγγελματίες (και καλά για τα έξοδα) βαρκαρέοι και ψαράδες των κατάγυαλων όλοι έχουν μερίδιο ευθύνης.
Ψάρια βγάζουμε, θα πει κάποιος και μάλιστα περισσότερα από το παρελθόν, αλλά αν σκεφτούμε πού, με τι εξοπλισμό και πού τρέχουμε για να τα βρούμε, τότε θα συμφωνήσει και ο πιο δύσπιστος ότι η μείωση των ψαριών είναι εμφανής. Πιστεύω λοιπόν πως δεν αρκεί μόνο να λειτουργούμε με σύνεση στον αριθμό των θηραμάτων που παίρνουμε από κάθε καλό κομμάτι της θάλασσας στα ρηχά ή στα βαθιά. Υπάρχουν ψάρια, όπως ο ροφός, κατά κύριο λόγο και ο σαργός που η παρουσία τους σε κομμάτια της θάλασσας δημιουργεί βιοτόπους και καλούς ψαρότοπους, μια και αυτά τα ψάρια τραβάνε κοντά τους όμοιά τους ψάρια, μα και πολλά άλλα είδη ψαριών. Το να πάρουμε τη μεγαλύτερη συναγρίδα από ένα κοπάδι που φυσικά είναι και ο αρχηγός του κοπαδιού, το κοπάδι αποσυντονίζεται και χάνει τη σιγουριά του, με αποτέλεσμα να διασπαστεί.
Γενικά κάθε μεγαλύτερο ψάρι ενός κοπαδιού είναι αυτό που κρατά το κοπάδι ενωμένο. Αυτή την επιλογή βέβαια μόνο οι λάτρεις του υποβρύχιου ψαρέματος μπορούν να διαχειριστούν, καθώς είναι οι μόνοι με την ευκαιρία της επιλογής του θηράματος.
Αυτό που όμως δίνει ζωή σε έναν ψαρότοπο είναι τα αβγωμένα ψάρια.Οι περισσότεροι από εμάς, είτε ψαράδες επιφανείας είτε υποβρύχιοι γνωρίζουμε τα αβγωμένα ψάρια, καλό λοιπόν είναι να τα επιστρέφουμε πίσω ή να μην τα χτυπάμε.
Τα ψάρια (ευτυχώς για αυτά τελικά!) έχουν μνήμη και προσαρμόζονται συνεχώς σε οποιαδήποτε νέα απειλή προκειμένου να επιβιώσουν.
Δεν υπάρχει συγκεκριμένος τρόπος σωστής διαχείρισης, με πλαφόν στα κιλά των ψαριών ή στις επισκέψεις μας στο ίδιο μέρος, όλα είναι σχετικά και ανάλογα και εξαρτώνται από το πόσα ψάρια κρατάει το μέρος, από τον αριθμό των ψαράδων που το γνωρίζουν, τι έκτασης είναι ο ψαρότοπος, τι είδους ψάρια συγκεντρώνει, πόσο καχύποπτα είναι τα παραπάνω ψάρια κτλ.
Θα σας αναφέρω (προτείνω) όμως μερικούς γενικούς κανόνες που πρέπει να φροντίζουμε να εφαρμόζουμε στους ψαρότοπους που μας δίνουν ψάρια και ας κάνετε εσείς τις δικές σας προσθήκες, αφαιρέσεις ή επιλογές.
Για τους υποβρύχιους ψαράδες:
-Αποφεύγετε να επισκέπτεστε τον κάθε τόπο παραπάνω από 2 φορές ανά εποχή.
-Όταν τον επισκέπτεστε η παρουσία σας σε αυτόν να είναι διακριτική και ήρεμη έτσι ώστε να μην αποτελεί η εικόνα σας για τα ψάρια συνώνυμο του πανικού και απειλής.
-Αφαιρούμε από κάθε τόπο μόνο τα ψάρια που κρίνουμε ότι δεν θα διαταράξουν πολύ το τοπικό θαλάσσιο οικοσύστημα και σε καμία περίπτωση τα ψάρια που μπορείτε.
-Δεν χτυπάμε ποτέ το μεγαλύτερο ψάρι του κοπαδιού (φυσικά ούτε το μικρότερο). Πιάνοντας τον αρχηγό του κοπαδιού αφαιρούμε την ασφάλεια που αυτός εμπνέει στα μικρότερα ψάρια του κοπαδιού.
-Αν τα ψάρια δεν είναι δεκτικά στα πρώτα καρτέρια ή ψαχτήρια σας μην τα πιέζετε με περαιτέρω προσπάθειες.
-Να προσπαθείτε να κάνετε καίριες βολές χωρίς ξεψαρίσματα που θα τρομάξουν τα υπόλοιπα ψάρια.
-Δεν κάνετε γνωστούς τους τόπους σας σε ανθρώπους που δεν εμπιστεύεστε απόλυτα.
-Δεν κάνουμε χρήση φακού. Η χρήση φακού κάνει τα ψάρια όλο και πιο επιφυλακτικά.
-Προτιμάτε καρτέρι στον προθάλαμο παρά ντου μέσα στις τρύπες.
-Μην χτυπάτε κυρίαρχα ψάρια μιας περιοχής που είναι πόλος έλξης για άλλα είδη.
-Ποτέ δεν πιάνουμε όλα τα ψάρια μιας τρύπας, αφήνουμε μερικά… αυτά θα λειτουργήσουν σαν κράχτες προσελκύοντας άλλα για να αυξηθεί και πάλι ο αριθμός τους.
-Οτιδήποτε αβγωμένο το αφήνουμε να ολοκληρώσει το έργο του.
Για τους ψαράδες επιφανείας και των κατάγυαλων:
-Για τους συρταδόρους ένα άσπρο, ένα μαύρο ψάρι είναι αρκετά.
-Για όλους η ψαροτροφή σαν δόλωμα είναι δολοφόνος, καίει και καταστρέφει ό,τι υπάρχει στην κυριολεξία σε ακτίνα δυο μέτρων όπου ακουμπήσει στο βυθό.
-Επιστρέφουμε απαγκιστρώνοντας με μεγάλη προσοχή ό,τι μικρό και αβγωμένο.
-Καλά θα είναι τα αγκίστριά μας να μην είναι νίκελ ώστε ψάρια που διαφεύγουν ή θέλουμε να τα επιστρέψουμε και είναι αρκετά μέσα καρφωμένα να μπορέσουν σκουριάζοντας να το αποβάλουν. Το νίκελ αγκίστρι θα είναι μέρος του ψαριού για όλη του τη ζωή.
-Τα 5 κιλά ψάρια είναι αρκετά για όλους μας (τους ερασιτέχνες, αυτούς που δηλώνουν χομπίστες). Το ότι έχουμε καιρό να πιάσουμε ψάρια δεν σημαίνει ότι αν πέσουμε σε ψάρια πρέπει να αδειάσουμε τη θάλασσα.
-Τα αποτελέσματα της υπεραλίευσης είναι ορατά σε όλους μας. Θεωρώ την σωστή διαχείριση των τόπων που κρατάνε ακόμα ψάρια αναγκαστική επιλογή για όλους μας, αλλά ακόμα και αν δεν είναι, όπως υποστηρίζουν πολλοί, νιώθω πολύ περήφανος που επιλέγω να το κάνω…
Καλές και όμορφες θάλασσες σε όλους σας…
