Επαγγελματικό κανονικότατα έχει γίνει πλέον το τοπικό μας ποδόσφαιρο, αφού στην Α’ κατηγορία, δεν υπάρχει ομάδα που δεν δαπανά μερικές χιλιάδες ευρώ κάθε χρόνο για να αποκτήσει παίκτες, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους πληρώνονται πλέον για να αγωνιστούν. Χωρίς ίχνος υπερβολής τα χρήματα που διακινούνται αυτή την περίοδο στο τοπικό μας ποδόσφαιρο είναι πολλά. Ξεκινώντας από τους προπονητές, ο πιο «χαμηλόμισθος» εισπράττει 500-600 ευρώ το μήνα, ενώ οι πιο «πρωτοκλασάτοι» φτάνουν ακόμα και πάνω από το χιλιάρικο, έχοντας συν τα έξοδα μετακίνησης ή διαμονής τους και συνεχίζοντας με τους παίκτες, οι οποίοι ξεκινάνε από 100-150 το μήνα και μπορεί να φτάσουν ακόμα και τα 400-500, μαζί με τα εξτραδάκια (βενζίνες, κάποια δουλειά κτλ.) ανάλογα την αξία τους, την εμπειρία τους κτλ.
Με λίγα λόγια μια ομάδα που θα πάει να πάρει το πρωτάθλημα στο τοπικό, θα χρειαστεί να ξοδέψει 30.000-40.000 ή και 50.000 ευρώ (εξαρτάται από το πόσο «κορόιδο» θα πιαστεί ο εκάστοτε Πρόεδρος), ενώ αναλογικά είναι και τα ποσά που ξοδεύονται από τις άλλες ομάδες με πιο «χαμηλό» στόχο. Αυτή η κατάσταση έχει παγιωθεί τα τελευταία χρόνια στο τοπικό μας ποδόσφαιρο, κάθε χρόνο γίνεται όλο και πιο σταθερή, ενώ κάθε φορά υπάρχει πρόσφορο έδαφος και από Προέδρους και από παίκτες. Όλα τα παραπάνω βέβαια δεν έχουν καμία νομική ή φορολογική υπόσταση.
Οι συμφωνίες κλείνονται στο μιλητό, συμβόλαιο και άλλα παρόμοια έγγραφα που να αποδεικνύουν τις συμφωνίες αυτές δεν υπάρχουν αφού μιλάμε στα χαρτιά πάντα για ερασιτεχνικό αθλητισμό, και οι περισσότεροι από τους παίκτες ευελπιστούν να πέσουν σε φερέγγυο Πρόεδρο που θα κρατήσει την υπόσχεσή του. Ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που οι συμφωνίες αυτές δεν τηρούνται και στο τέλος, οι παίκτες έχουν εισπράξει μόνο την προκαταβολή (πάντα υπάρχει προκαταβολή) και ένα μικρό μέρος.
Η παράνομη κράτηση δελτίων
Πέραν του οικονομικού υπάρχει και το θέμα με τα δελτία. Κάθε ποδοσφαιριστής όταν πάει σε μια ομάδα παραδίδει και το δελτίο του και πλέον ανήκει σε αυτήν. Όταν θελήσει για τους δικούς του λόγους να φύγει, δυο τινά συμβαίνουν. Είτε η ομάδα του ζητάει χρήματα για να του δώσει το δελτίο να φύγει, ή ζητά ανταλλάγματα υλικά (ποδοσφαιριστές δηλαδή) από την ομάδα που θα πάει ο παίκτης. Έτσι οι ποδοσφαιριστές προκειμένου να φύγουν και να αλλάξουν ομάδα, τις περισσότερες φορές είτε χαρίζουν τα χρήματα που τους οφείλονται, είτε παίρνουν λιγότερα από την νέα τους ομάδα για να μπορέσει να πληρωθεί και η προηγούμενη.
Η διαδικασία αυτή είναι καθ’ όλα παράνομη φυσικά και κανείς Πρόεδρος, σύλλογος, παράγοντας δεν μπορεί ετσιθελικά να κρατά δελτία και παίκτες δέσμιους προς ίδιον όφελος. Η μοναδική ίσως περίπτωση που θα μπορούσε να σταθεί είναι ένας παίκτης να έχει ξεκινήσει από μικρός σε μια ομάδα, αυτή να τον έχει «φτιάξει» και να διεκδικεί στην συνέχεια να καρπωθεί από την εξέλιξή του. Αλλά αυτές οι περιπτώσεις είναι λίγες και γνωστές στην τοπική μας ποδοσφαιρική κοινότητα.
Εγκλωβισμένοι όσοι δεν έχουν να πληρώσουν
Αν υποθέσουμε ωστόσο πως για τις παραπάνω καταστάσεις, έχουν ευθύνη και οι δυο πλευρές, οπότε ας τα βρουν με λίγα λόγια, δεν ισχύει το ίδιο και για κάποια μικρά σωματεία που δεν έχουν ούτε και θέλουν να μπουν στην διαδικασία να πληρώσουν, αλλά έχουν μείνει στην καθαρά ερασιτεχνική πλευρά του ποδοσφαίρου. Αν λοιπόν για παράδειγμα ο Αχιλλέας Πέτρας που έπεσε πέρυσι και εύκολα, μη μπορώντας να κάνει μια ανταγωνιστική ομάδα, δεν έχει να πληρώσει και απλά θέλει να έχει μια ομάδα για το χωριό του, δεν έχει «δικαίωμα».
Αν ο Κεραυνός Αφάλωνα που επίσης υποβιβάστηκε δεν έχει να πληρώσει και θέλει να κάνει ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, δεν έχει επίσης το «δικαίωμα». Το ίδιο ισχύει και για άλλες ομάδες που το μόνο που έχουν να δώσουν στους παίκτες τους είναι τα ρούχα τους, άντε και κάνα χυμό στις προπονήσεις και στα παιχνίδια. Ό,τι δηλαδή πρέπει να γίνεται στο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο.
Η ευθύνη της ΕΠΣΛ
Άμοιρη των ευθυνών της φυσικά δεν θα μπορούσε να είναι η ΕΠΣΛ, η οποία φυσικά και γνωρίζει την κατάσταση πολύ καλύτερα από τον καθένα, αλλά δεν κάνει τίποτα για να αποτρέψει την μετατροπή του ερασιτεχνικού της ποδοσφαίρου σε επαγγελματικό. Ίσως να βολεύεται από το γεγονός πως όσο πιο «επαγγελματικό» είναι το ποδόσφαιρο στο νησί, τόσο περισσότερα είναι τα έσοδά της. Θα πει βέβαια κανείς πως δεν μπορεί η ΕΠΣΛ να αναγκάσει τους προέδρους ή τους παίκτες να μην πληρώνουν ή να πληρώνονται. Θα πρέπει όμως να προασπίσει και τις άλλες ομάδες που δεν έχουν χρήματα και διαλύονται ή μένουν στο περιθώριο γι’ αυτό ακριβώς τον λόγο. Στην τελική, ας διοργανώσει ένα πρωτάθλημα με τους «πλουσίους» και ας αφήσει τις ομάδες που θέλουν να κάνουν ερασιτεχνισμό να παίξουν μόνες τους.
Το παράδειγμα του Αιγείρου
Χαρακτηριστικότερο όλων το παράδειγμα του Αιγείρου. Μια ομάδα που από την Γ’ Τοπική που έπαιζε για την πλάκα της και με ποδοσφαιριστές από τις γύρω περιοχές, βρήκε στο πρόσωπο του Στρατή Μπότη τον Πρόεδρο που θα ρίξει χρήμα και θα πάει την ομάδα στα σαλόνια. Ο Αίγειρος ανέβηκε μέσα σε δυο χρόνια στην Α’ Τοπική, άρχισε να πληρώνει και να συγκεντρώνει στην ομάδα όλους τους πρωτοκλασάτους παίκτες της κατηγορίας και ξαφνικά έγινε μια από τις υπερδυνάμεις του τοπικού. Όλοι ήθελαν να πάνε στον Αίγειρο να παίξουν με το αζημίωτο φυσικά και η ομάδα έφτασε να παίρνει πρωτάθλημα και μετά από δυο χρόνια να ανεβαίνει στην Γ’ Εθνική. Και; Το θέμα είναι πως η ομάδα δεν θα πάει τελικά να παίξει στην Γ’ Εθνική, είναι αμφίβολο ακόμα και αν θα κατέβει στο τοπικό, οι παίκτες θέλουν να φύγουν καθώς στους περισσότερους οφείλονται χρήματα, ενώ η διαδικασία του «πώς θα πάρω το δελτίο» έχει ξεκινήσει.
