Γράφει ο Μάκης Αξιώτης
Η «εκλογίκευση είναι η προσπάθεια του ατόμου (ή και μιας ομάδας ατόμων), να δικαιολογήσει μια στάση, συμπεριφορά, πράξη με λογικά επιχειρήματα, όταν τα κίνητρα δεν είναι φανερά, ή δεν γίνονται κατανοητά, ή θέλει να αποκρύψει από τους άλλους τα πραγματικά του (τους) κίνητρα» (Μπαμπινιώτης). Ο «εκλογικευτής» είναι ένας δικός μου νεολογισμός, ένα «νέο επίθετο», που παρουσιάζει μια ιδιότητα, ένα «επάγγελμα», πολύ συνηθισμένο ή και προσοδοφόρο στους καιρούς μας.
Το 2013, αρχίζοντας μια εργασία με τίτλο «το βάθος των μικρών πραγμάτων», διαπίστωσα ότι οι απαρχές της Ελευθερίας, ανήκαν στην πρώτη εμφάνιση της ζωής στην Φύση. Τα πρώτο, μονοκύτταρο πλάσμα, στο αρχέγονο περιβάλλον (όπως και η σημερινή, αθάνατη αμοιβάδα ή άλλα όντα), επιζητούσε τον βιοτικό του χώρο για να τραφεί και να πολλαπλασιαστεί. Έτσι ανέπτυξε τον βαθμό της ελευθερίας του, με διάφορους μηχανισμούς αμύνης, απέναντι στους ανταγωνιστές του.
Η Πραγματικότητα της Εξέλιξης (και όχι πια θεωρίας) του Δαρβίνου, εξηγεί τους μηχανισμούς αυτής του της ιδιότητας της ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ. Σ’αυτήν την μοναδική διαπίστωση, είχε καταλήξει και ο φιλόσοφος Χανς Γιόνας, ο Φιλόσοφος της Ζωής, στο έργο του «το Φαινόμενο της Ζωής», που γράφει ότι «κάθε μορφή ζωής παρουσιάζει μια τάση προς την ελευθερία» μιλώντας και αυτός για τις απαρχές. Στις σημειώσεις εντόπισα την πρώτη περίπτωση «δουλείας της ζωής» και στέρησης της ελευθερίας, στην ενσωμάτωση μονοκύτταρων όντων από άλλα, και την χρησιμοποίησή τους για τους δικούς τους σκοπούς (παραγωγή ενέργειας σαν μιτοχόνδρια και χλωροπλάστες). Δεν γνωρίζει κανείς τις συνθήκες που επέβαλλε αυτή την υποταγή. Και πιο πρόσφατα, στον βιολογικό χρόνο των 4 περίπου δις της ζωής στον πλανήτη, εμφανίστηκαν οι πολυκύτταροι οργανισμοί, όπου τα διαφοροποιημένα κύτταρα ειδικής εργασίας, με τον γενετικό κώδικα αυτής της αρχέγονης ελευθερίας υπό βιολογικό περιορισμό (ανασταλτικά γονίδια στα ογκογονίδια), προσφέρθηκαν κάτω από τις επιταγές του νευρικού και ορμονικού συστήματος, να εξυπηρετούν την επιβίωση του «ενός όντος».
Βέβαια αυτά τα υποταγμένα, «ανελεύθερα κύτταρα», μπορούν να ενεργοποιήσουν τον αρχέγονο κώδικα της «ελευθερίας», σε περιπτώσεις καρκινικής μετατροπής, με την «φιλοσοφική συνέπεια» της απώλειάς τους, μαζί με τον «ξενιστή» τους. Η επανάκτηση της Ελευθερίας τους έχει το αντίτιμο της αυτοκαταστροφής τους. Εδώ, στο πεδίο της Φυσικής Επιλογής, ο «εκλογικευτής» της απώλειας της ζωής, της ελευθερίας, είναι ο ανελέητος γενετικός κώδικας, που ορίζει αυτήν την πορεία μέσα στις χιλιετίες της εξέλιξης. Και γύρω μας, μέσα στην παρθένα φύση, μέσα στα σπίτια μας, παντού, ανάμεσα στα έμβια πλάσματα που μας περιβάλλουν, υπάρχει μια αδυσώπητη μάχη επιβίωσης, αναζήτησης χώρων εξάπλωσης, ένας αγώνας που επιβάλλεται από την εκλογίκευση του γενετικού κώδικα και τις επίκτητες μικροϊκανότητες της εμπειρίας.
Βέβαια, εκτός από ελάχιστες περιπτώσεις κανιβαλισμού, αυτός ο κώδικας της Ελευθερίας των ειδών, αναγνωρίζει την Προστασία του ιδίου Είδους, από την επιθετική δράση της επιβίωσης. Σ’άυτόν τον αγώνα της «ασυδοσίας» των γονιδίων, ήλθε το είδος μας, ο Ηomo sapiens, με την εξελικτική μοναδικότητά του στον εγκέφαλο, να γνωρίζει πια τη διαφορά της «γενετικής αναγκαιότητας της ασυδοσίας» από την «ελευθερία, ως συναινετική συνύπαρξη στο κοινωνικό του εποικοδόμημα». Δηλαδή, σε αντίθεση με τα άλλα όντα, να ΓΝΩΡΙΖΕΙ, ότι ο Κοινωνικός Δαρβινισμός, θα έπρεπε να μην υπάρχει ανάμεσα στους Ανθρώπους.
Η μακριά πορεία αυτής της μοναδικής γνώσης, προτερήματος του είδους μας, έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα όχι μόνο της ανελέητης καταστροφής και ιδιοποίησης των άλλων πλασμάτων του πλανήτη προς όφελος του άφρονος Homo, αλλά και της Γενοκτονίας κατά της ζωής του ιδίου του, του Είδους. Και γέμισε η πολιτισμική και αιμάσσουσα Κοινωνική του Ιστορία, από εκλογικεύσεις και εκλογικευτές, αυτών των τερατουργημάτων, αυτών των μοναδικών και ανεπανάληπτων κανιβαλικών του πράξεων. Και επισημαίνω πάλι την ΜΟΝΑΔΙΚΟΤΗΤΑ. Είναι το μόνο είδος, στο οποίο ο γενετικός του κώδικας του έδωσε την δυνατότητα να γνωρίζει την μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην Ελευθερία και την Ασυδοσία… Αυτήν την ασυδοσία που στην φύση είναι Γενετικός Νόμος Επιβίωσης, ενώ στον «Έμφρονα Άνθρωπο», εγκληματική, εκλογικευμένη πράξη.
Η εκλογίκευση, συγχώρησε ή προσπάθησε να συγχωρήσει (πάντα με το αντίπαλο δέος), με χίλιους δύο τρόπους εκατόμβες δολοφονιών, ολόκληρων λαών, από άλλους. Αμέτρητες εκλογικεύσεις αυτών των δολοφονιών, περνούσαν μέσα από παγιωμένες τακτικές «αναμφισβήτητων αληθειών», Μοναρχών, Σαμάνων, ιερέων, μάντεων, μάγων, στο «πίστευε και μη ερεύνα για την δεδομένη Κοινωνική Θεόδοτη ιεραρχία και στο δικαίωμα των Εκλεκτών στην ζωή ή στον θάνατο, των εξουσιαζομένων ή κατακτημένων με πολέμους θυμάτων» (Μέγας Αλέξανδρος, Βιβλικές προγραφές του θεού του Ισραήλ κ.ά.). Άλλες εκλογικεύσεις γενοκτονιών ή και εκκαθαρίσεων στηρίχτηκαν σε «θεωρίες Φυλετικής διαφορετικότητας» (Ναζισμός, Φασισμός-Ολοκαύτωμα), «σκοπιμότητες Κοινωνικής απειλής» (Σταλινισμός κ.ά.), σε «μοναδικότητες των Μεταφυσικών Θρησκευτικών Αληθειών» (Φονταμενταλισμός του Ισλάμ, Σταυροφορίες της Δύσης κατά του Ισλάμ. κ.ά.).
Και ερχόμαστε στην εποχή μας. Μια εποχή, μετά την βαρβαρότητα των Γενοκτονιών του 20ού αι. Μια εποχή που τώρα, η απειλή του Κορωναϊού, στις δομές της κοινωνίας, έχει αποκαλύψει την παραφροσύνη του Ανθρώπινου Είδους, που αυτό βασικά βάλλεται βιολογικά. Γιατί αλήθεια, δεν ξοδεύτηκε ο αμέτρητος πλούτος του Πλανήτη, ώστε να εξασφαλιστούν τα προτερήματα της τρομερής Τεχνολογικής Ανάπτυξης, στην υπηρεσία της Ανθρώπινης Ζωής;;;
Γιατί να πεθαίνουν τόσοι από «έλλειψη Νοσοκομειακών μονάδων, υψηλής επιστημονικής τεχνολογίας» και να έχουν εφευρεθεί χιλιάδες συσκευές «φόνου των μελών του ίδιου είδους»;; Ποιοι Τραγικοί και Αδίσταχτοι Εκλογικευτές του Είδους μας, θα μπορούσαν να απαντήσουν σ’ αυτή την βαρβαρότητα;;;; Κανείς. Γιατί το Είδος μας είναι ικανό να κανιβαλίζει, ανέκαθεν. Κατά τον φιλόσοφο Πιερ Αντρε Ταγκιέφ, τα «άκρα ιδεολογικοποιούν και κατά συνέπεια διαστρέφουν πραγματικά προβλήματα. Η Συνωμοσιολογία, με την σειρά της, λειτουργεί ως «ιδεολογία», ως παρανοϊκή κοσμοαντίληψη.» Χιλιάδες οι μεγάλοι και μικροί «εκλογικευτές», ανάμεσά μας, επί παντός επιστητού. Την άρνηση της ύπαρξης του Ιού και της προστατευτικής μάσκας, την επιβολή της καταστροφής του τοπίου με το στήσιμο φαραωνικών ανεμογεννητριών, της λήθης και της διαστρέβλωσης της Ιστορικής αλήθειας (π.χ. εξιλέωση των Ταγμάτων Ασφαλείας), της μετατροπής της έμμισθης διαχείρισης του Προσφυγικού σε «φιλανθρωπία» (μάλιστα μια γνωστή τακτική του Επίσημου κράτους να μεταφέρει την κοινωνική πρόνοια σε ιδιωτικούς φορείς). Της επίκλησης-εκλογίκευσης της θείας μεταφυσικής, από τους ιερείς, σε αντιπαράθεση της σίγουρης μετάδοσης του ιού μέσα στους ναούς και με την μετάληψη.
Πώς εκλογικεύεται η οικονομική εξίσωση του 1% των αδίστακτων «φαγάδων» του Πλανήτη με το άλλο 99% του Πληθυσμού του;;;; Πού λοιπόν θα βρεθεί η δύναμη αντιπαράθεσης της βαλλόμενης Κοινωνίας του Homo, με τους Εκλογικευτές των «δύο βαρβαροτήτων που απειλούν την Ανθρωπότητα. Της Παλιάς βαρβαρότητας που έρχεται από τους σκοτεινούς καιρούς, της βαρβαρότητας της κυριαρχίας, της υποδούλωσης, του μίσους, της περιφρόνησης, που διαδίδεται όλο και περισσότερο με τις ξενοφοβίες και με τους ρατσισμούς και εναντίον της ψυχρής, παγερής βαρβαρότητας του υπολογισμού και του κέρδους, που κυριαρχεί σε μεγάλο μέρος του κόσμου»;;; αναρωτιέται ο 99χρονος Εντγκαρ Μορέν. Και απαντά «στο εσωτερικό αυτής της άγνωστης περιπέτειας καθένας μας αποτελεί μέρος μιας μεγάλης ύπαρξης, μαζί με τα επτά δις των άλλων ανθρώπινων υπάρξεων, όπως ένα κύτταρο αποτελεί μέρος ενός σώματος ανάμεσα στα εκατοντάδες δις κύτταρα».
Βέβαια φτάνει, όπως θα συμπλήρωνα εγώ, αυτό το κύτταρο να έχει την δυνατότητα της επιβίωσης, μετά την επανάστασή του.
Μυτιλήνη 13-11-20
