του Βασίλη Χατζηελευθερίου
*** Τι ξευτίλα κι αυτή; Τι μπάχαλο Παναγία μου με το συμπάθιο… Ρε παιδιά, βρείτε επιτέλους έναν κώδικα επικοινωνίας μεταξύ σας για να μην ρεζιλευόμαστε κι εμείς στους φίλους και γνωστούς που τους λέμε ότι με το που θα έρθουν στην Μυτιλήνη για διακοπές, θα μπορούν να δουν αυτές, κι αυτές, κι αυτές τις εκδηλώσεις. Με επιστολές του τύπου «νίπτω τας χείρας μου εγώ», και φταίνε κάποιοι άλλοι, δεν βγαίνει τίποτα. Απλά ρεζιλεύεστε και χάνετε την εμπιστοσύνη των φίλων του πολιτισμού, και όχι μόνο.
Πρέπει επιτέλους η προχειρότητα, η βιασύνη και η δημιουργία καλών εντυπώσεων απερίσκεπτα να σταματήσει. Γίνεστε ρεζίλι. Δείχνετε ότι δεν επικοινωνείτε μεταξύ σας. Ότι είστε μια Δημοτική αρχή ΑΣΥΝΔΕΤΗ και ο ένας περιμένει τον άλλο στην γωνία να εκμεταλλευθεί τα λάθη του. ΕΛΕΟΣ. Όχι ότι δεν γινότανε και στο παρελθόν ακυρώσεις (ήμουν κι εγώ προϊστάμενος στην Διεύθυνση Πολιτισμού του Δήμου Λέσβου τότε, και βίωνα κι εγώ την απερισκεψία και ανευθυνότητα προηγούμενων Αντιδημάρχων Πολιτισμού). Αλλά είπαμε και ελπίζαμε ότι θα αλλάξουν τα πράγματα… Δυστυχώς όμως!!! Ίσως του χρόνου έρθουν να τραγουδήσουν οι «κομμένοι» καλλιτέχνες, και να έχει φύγει ο εργολάβος…
***Ένα ποίημα αφιερωμένο στην Χαρούλα Αλεξίου, που κοσμεί το νησί μας με την παρουσία της:
Στην διαθήκη μου που λες θα πω Χαρούλα,/
το τι γλυκό να σ’ αγαπούν ότι είναι ούλα.
Είναι αυτά τα βάσανα γλυκά δεμένα,/
που ’χει το Δι’ ευχών κι η αγάπη μου για σένα.
Οι φίλοι μου χαράματα με είχαν δεδομένο,/
εν τούτοις τους την έκανα, σαν πλοίο βυθισμένο.
Κι έτσι απλά τους ζήτησα, πρώτη φορά συγνώμη,/
το ξέρω πια δεν μ’ αγαπούν,/
κι ας έχουν άλλη γνώμη.
*** Πολύ καλή η προβολή και οι βραβεύσεις του Ιρανού νεαρού πρόσφυγα που με τις γνωστές αντίξοες συνθήκες πρώτευσε στην εισαγωγή του στο Ελληνικό πανεπιστήμιο (εκμεταλλευόμενοι το θέμα αυτό ουκ ολίγοι), αλλά μήπως θα έπρεπε να θεσμοθετήσουν οι δικοί μας Δήμοι και οι Δημοτικές τους κοινότητες, να βραβεύουν κάθε χρόνο τους τρεις καλύτερους των περιοχών τους (ασχέτως σειράς επιτυχίας στο πανεπιστήμιο) με ένα ποσό π.χ. 3.000 ΕΥΡΩ (σε ένα βιβλιάριο στο όνομα του κάθε παιδιού), αναγνωρίζοντας έτσι τον κόπο και τα έξοδα αυτών των παιδιών και των οικογενειών τους; Ως ελάχιστη αναγνώριση και κίνητρο βρε αδερφέ!!!!!!
*** Και να κλείσω: Όσο αξίζει η ΔΕΗ, κι η βενζίνα η BP, δεν αξίζουν μαζί, ο ουρανός κι όλη η γηηη, κι όλη η γηηη!!!!!! Φιλιά.
