Γράφει ο Γιώργος Γιαντάς*
Αναμφίβολα, στις επόμενες γενιές θα έχουμε να λέμε πως εμείς «ζήσαμε το 2020». Όπως οι παλιοί μας έλεγαν για τα χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου. Τώρα το πώς μας έλαχε μια τέτοια εποχή, αυτό είναι ένα ζήτημα, υπό την έννοια πως αυτό αποδίδεται σε πολλές αιτίες, στην «γκαντεμιά», στις διατροφικές ανησυχίες των Κινέζων, σε μυστικά πειράματα στα βάθη της Ασίας, στο παγκόσμιο σχέδιο «φίμωσης» των πληθυσμών, στη γενικότερη γεωπολιτική αστάθεια, στην άρνηση του Τραμπ να αποδεχτεί την εκλογική ήττα, στην απλή κακοτυχία. Μην παραλείψουμε τον πρόσφατο δυνατό σεισμό και κάποιες ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες για ενεργοποίηση του ηφαιστείου της Σαντορίνης. Σε μία τέτοια αλυσιδωτή σειρά δυσάρεστων γεγονότων δεν θα προκαλούσε καμία έκπληξη η είδηση πως τεράστια σμήνη ακρίδων θα κατακλύσουν την Ευρώπη.
Η ίδια η ζωή πέρασε από τη γρήγορη καθημερινότητα στην «αναστολή» και μόνη σταθερά πλέον είναι η προσδοκία: Προσδοκία να φύγει γρήγορα αυτή η χρονιά, προσδοκία να βρεθεί το εμβόλιο, προσδοκία να υπάρχει υγεία, ειρήνη, σταθερότητα. Δύσκολοι καιροί για αισιοδοξία; Όχι και τόσο, αν αναλογιστεί κανείς κάθε συνάνθρωπο που νοσεί ή έχασε τη ζωή του από κορονοϊό, αν σκεφτεί τα θύματα του πρόσφατου δυνατού σεισμού, τους σεισμόπληκτους, όλους όσους – άμεσα – έχουν υποφέρει από τις «δέκα πληγές» αυτού του έτους. Ο αποχαιρετισμός αυτής της χρονιάς θα ήταν όμορφο να έχει όχι φιέστες και πυροτεχνήματα, αλλά το άναμμα ενός κεριού, από τον καθένα, από κάθε σπίτι και κάθε μπαλκόνι, για όλους εκείνους που υπήρξαν πραγματικά άτυχοι το 2020, αλλά και για την ίδια την ελπίδα.
*Ο Γιώργος Γιαντάς είναι συγγραφέας, πτυχιούχος Σχολής Ανθρωπιστικών Επιστημών του Ε.Α.Π.
