του Βασίλη Χατζηελευθερίου
Και πρωτοχρό και κοψοχρό
μου τα ’χεις πια σπασμένα
όχι το ένα, μα τα δυό
νευροτσαταλιασμένα.
Μα τα επινεφρίδια
γι’ αυτά σαφώς μιλάω
εφακουμπώντας τα, αφειδώς
σφαδάζω και πονάω…
Τι σου ’χω κά και με μπερδέ,
ρε χρόνε τζιρτζιβέλο;
Με καραφλιά και με στενά,
μου ’φυγε το τσερβέλο.
Vivere di pericolo
που λένε κι οι Ιταλιάνοι
πολιτικάντες ζιγκολό,
μπουκάραν στο συριάνι.
Σκάρτη και ακοινώνητη,
ξεκό και προστυχάντζα,
είν’ η χρονιά που έφυγε
φιλάρα μου αγάντα.
Κάτι μου λέ πως η καινού,
θα ’ναι περγολαμέντο,
κι η γκαντεμιά κι η απαραδιά,
θα ρίξουν φαλιμέντο.
Εγώ ελπί και περιμέ
να ξηγηθεί ωραία,
να ’ναι κυρί και δαντελέ,
αυτή η χρονιά η νέα.
Μη μας την βγει στο ντεκλαρέ,
παρλαπιπομασκάτη,
που γίναμε όλοι σουργελέ
τσιχλοκιρκινεζάτοι…
Μάσκα ο έ, μάσκα η ά,
μάσκα και παραπέρα,
μάσκες στη γη, στον ουρανό,
μάσκες και στον αγέρα!!!!
Χάθηκε το χαμόγελο,
ο μύσταξ ο ωραίος,
η κάθε μια κι ο πάσα εις,
σαν νέος αρουραίος.
Μας κρύψανε την ομορφιά,
την πονηροζηλιάρα.
Κάτω απ’ τις μά, η μελαγχό,
τσαχπινογαργαλιάρα.
Θέλω να βγά, λίγο την γλώ,
για «σέρφινκ» στο μουστάκι,
να στείλω «μήνυμα σωστό»,
καρσί στο κοριτσάκι.
Μα δεν μπορώ, κι ούτε με παί,
να κινηθώ, πώς πρέπει,
και χάνω το λουκουμιαστό,
αλλού πάει και τρέχει…
Να τέτοια πια, δεν τα μπορώ
κουράστηκε η ψυχή μου,
ρε φί, πολλοί χαλαρουά
γεμίσαν την ζωή μου.
Πού ’ναι το ντέρτι το παλιό;
Ο αντρακλουά; Ο μπέσας;
Θα κάνω κατακόρυφο,
μέσ’ τα νερά της Πέσας.
Γι’ αυτό τσιμπώ τον μπεγλερέ,
5-6 στρόφες φέρνω,
και τον καημό τον σεβνταλή,
τον πισωγυροφέρνω.
Κι ο Μιτσοτά με τον Τσιπρά,
έχουνε τον χαβά τους.
Πάνω στα σβέρκα τα δικά,
απλώ τον τραχανά τους.
Ελπί λοιπόν ο νέος χρό,
μην είναι τουρλουμπούκι,
γιατί θα κόψω το τσιγά
θα πιάσω το τσιμπούκι.
Έχει κι αυτό την γλύκα του,
σαφώς κι αναμφιβόλως,
στο ρούφηγμα ανηλεώς,
το ’ριξε ο κόσμος όλος…
Να σας φιλήσω σταυρωτά
και εύχομαι τα μάλα,
η νέα αυτή κοψοχρονιά,
μη μας φορτώσει μ’ άλλα.
Χαρά – υγεία – έρωτα,
λίγα λεφτά και γέλιο.
Ας γίνει αυτός ο μπούσουλας,
δικό μας ευαγγέλιο.
Τώρα τις σκέψεις μου αυτές,
που γράφω και εκθέτω,
είναι απαύγασμα ψυχής,
και σας τις καταθέτω.
Υ.Γ. Δεν πιστεύω φέτος να «ξεφορτωθούμε τα όνειρά μας, για να ξενοιάσουμε απ’ αυτά;»
