Της Στέλλας Τσορβαδέλλη
Είναι αυτή η ανατριχίλα που σε πιάνει όταν ακούς ειδήσεις στην τηλεόραση σαν αυτή με τον τόσο φανατισμό Μουσουλμάνων στη Γαλλία, πώς μπορεί εν ψυχρώ να αποκεφαλίζεις κάποιον που δεν σου έχει κάνει το οτιδήποτε, απλά και μόνο επειδή δεν έχει την ίδια θρησκεία με σένα, τα ίδια “πιστεύω” και την ίδια κουλτούρα. Πόσο μπορεί να φανατιστεί ένας άνθρωπος και να αφαιρέσει ανθρώπινη ζωή !!!!!!
Γυρίζουμε, δηλαδή, πίσω στον μεσαίωνα και τον καιρό των Σταυροφοριών, που με πρόσχημα την διάδοση του χριστιανισμού γίνανε εγκλήματα. Εκεί φτάσαμε ξανά τον εικοστό πρώτο αιώνα… Αν και εδώ που τα λέμε έτσι που έχει καταντήσει η ανθρώπινη ζωή έχει μικρότερη αξία απ’ αυτή των ζώων. Και για να μην παρεξηγηθώ σας λέω το εξής: Τιμωρείται στα πλαίσια του κακουργήματος η κακοποίηση ή η αφαίρεση ζωής ζώου, ενώ ο βιασμός ή η κακοποίηση γυναίκας ή συνανθρώπων μας δεν είναι πλέον κακούργημα και ο χρόνος τιμωρίας για τον βιασμό του δράστη έχει συρρικνωθεί επικίνδυνα από τον νέο Νομικό Κώδικα.
Θα μου πείτε τώρα τι σχέση έχει αυτό με τις φωτογραφίες που σας παραθέτω. Σας παρέχω αυτές τις δύο φωτογραφίες εδώ που λέτε, γιατί σε μένα τουλάχιστον, κάνοντας κατάλληλους συνειρμούς έκαναν μεγάλη εντύπωση, σκεπτόμενη τα παραπάνω. Ειναι εικόνα σημαίας σε δημόσιο κτίριο παρακαλώ αυτή;;; Έχουμε το θράσος (ναι καλά διαβάσατε το θράσος λέω) να το ανεχόμαστε και να το βλέπουμε απλά;;; Δεν υπάρχουν υπεύθυνοι που πρέπει να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν γι’ αυτό;;; Και πού είναι ο σεβασμός και η ευλάβεια στα σύμβολα του κράτους μας, όπως λέει το Σύνταγμά μας γι’ αυτά; Γίνονται και καλά κάνουν διαμαρτυρίες ένα σωρό όταν καίνε σημαίες. Τι να το κάνεις όμως όταν εμείς οι ίδιοι σε καιρό ειρήνης φερόμαστε έτσι στο ιερότερο σύμβολο του κράτους μας, και που παρακαλώ;; Σ’ ένα δημόσιο κτίριο υψίστης σημασίας (Δικαστήριο).
….Ξεσκισμένη, αναποδογυρισμένη, βρόμικη, τυλιγμένη, χάλια. “Αυτή” που οι παππούδες, οι προπαππούδες, οι πρόγονοί μας την αγκάλιαζαν και έκλαιγαν και χωρίς πολλές φορές να τους διατάξουν χύνανε το αίμα τους για την σημαία και την πατρίδα. Χίλιοι στίχοι έχουν γραφτεί για “Εκείνη” και χιλιάδες νεκροί τυλίχτηκαν σ’ “Αυτή” για την τελευταία τους κατοικία, σαν υπέρτατη τιμή. Πόσο προσβλητική και ατιμωτική είναι η εικόνα αυτή;;; Επαναλαμβάνω σ’ ένα από τα ανώτερα κρατικά κτίρια.
Δεν συγκρίνω βέβαια την σημασία που της αποδίδουν η γείτονα χώρα ή η Αμερική ή άλλα κράτη. Δεν υπάρχει περίπτωση στην Αμερική και μου έκανε εντύπωση, να ακουστεί ο Εθνικός τους ύμνος σε δημόσιο κτίριο, σε μουσείο ή αλλού οπουδήποτε και να μην σηκωθούνε όρθιοι. Η δε σημαία τους κυματίζει αγέρωχη, πεντακάθαρη, και πάντα καινούργια παντού, ενώ φτάσαμε στο σημείο στην χώρα μας εμείς να μην έχουμε το δικαίωμα ώστε να μπορούμε να βγάλουμε στο μπαλκόνι μας την σημαία μας.
Συγκρίνετε λοιπόν αυτά τα δύο περιστατικά και βγάλτε τα συμπεράσματά σας… ο καθένας!!!! Και τι μάθημα και εντύπωση δίνουμε με αυτά στα παιδιά, τους νέους, τους μελλοντικούς ήρωες αν χρειαστεί. Ας αφήσουμε το πόσο χαίρονται οι εχθροί της πατρίδας μας και πόσο ευχαριστιούνται για όλα εκείνα. Δεν είναι τυχαίο που καταπατούν εκκλησίες και κακοποιούν αυτές χωρίς να λύσει μύτη, και μετά ακούς πως για ένα σκίτσο και μόνο έγινε ό,τι έγινε. Και πού; Στη Γαλλία, το λίκνο της δημοκρατίας, την πιο εκδημοκρατισμένη ευρωπαϊκή χώρα. Σας είπα… βγάλτε μόνοι τα συμπεράσματά σας και προβληματιστείτε. Αν έχω δίκιο φυσικά…!!!!!!
