Λίγες μέρες μετά την ακύρωση της απόφασης του Δημοτικού Συμβουλίου που είχε λάβει η Δημοτική Αρχή του Στρατή Κύτελη για τη Βάστρια, με ταυτόχρονη ακύρωση και του έργου ασφαλτόστρωσης του δρόμου προς τον ΧΥΤΑ με το αιτιολογικό ότι έμμεσα οδηγεί στη Βάστρια καθώς χρηματοδοτείται από το Υπουργείο Μετανάστευσης, ο Δημοσθένης Χατζηγιάννης, που ήταν τότε πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, εξαπολύει επίθεση στη νέα Δημοτική Αρχή στην οποία καταλογίζει ότι με τις αποφάσεις της υπηρετεί μόνο όσους θέλουν να πάνε το νησί μας πολύ πίσω, εξασκούμενοι σε έναν παράλογο ακτιβισμό που διαιωνίζει τις ακραίες απόψεις.
Εντύπωση, αλλά και πολλαπλές ερμηνείες επιδέχεται η εμφάνιση του κ. Χατζηγιάννη αντί του τέως Δημάρχου κ. Κύτελη να υπερασπιστεί το έργο του, αν και ο κ. Χατζηγιάννης αποτέλεσε “αρχιστράτηγο” της Δημοτικής Αρχής Κύτελη και υπ’ αυτήν την έννοια ενδεχομένως να επιλέγει να απαντήσει ο ίδιος, αισθανόμενος το βάρος των επιλογών και των αποφάσεων εκείνης της περιόδου, που ουσιαστικά σήμαναν την αρχή του τέλους για την κατάρρευση της τότε Δημοτικής Αρχής με διαδοχικές αποχωρήσεις, “εμφύλιο πόλεμο”, ώστε τελικά ο κ. Κύτελης να αποφασίσει να μην κατέλθει εκ νέου υποψήφιος για το Δήμο Μυτιλήνης στηρίζοντας ανεπίσημα την κάθοδο Χριστόφα απέναντι στον Πανάγο Κουφέλο.
Για τον ίδιο λόγο, δηλαδή για το γεγονός ότι δεν απαντά ο κ. Κύτελης αλλά ο κ. Χατζηγιάννης, η εμφάνιση του πρώην προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου μπορεί να ερμηνευτεί και ως «αρχηγική», αν και πληροφορίες αναφέρουν ότι ο ίδιος βρίσκεται δίπλα στον κ. Κύτελη ετοιμάζοντας τις επόμενες κινήσεις τους με τον πρώην Δήμαρχο στον πρωταγωνιστικό ρόλο!
Ο κ. Χατζηγιάννης με ανοιχτή επιστολή του απαντά για το τότε και το τώρα θέτοντας ζητήματα. Όμως αν και δεινός ρήτορας και έμπειρος δικηγόρος αποφεύγει να απαντήσει σε «όλη την ατζέντα» αφήνοντας κενά. Για παράδειγμα εμφανίζεται σε κάποια σημεία απολογητικός εξηγώντας ότι η Δημοτική Αρχή εκείνης της περιόδου πήρε την απόφαση για μια μικρή δομή μέχρι 3.000 άτομα, αποφεύγοντας να μπει στην ουσία και να εξηγήσει το πώς και το γιατί αυτή η μικρή δομή την οποία αποφάσισαν έχει φτάσει στα μεγέθη-μαμούθ που είναι σήμερα.
Ο ίδιος “κουνά το δάχτυλο” στη νέα Δημοτική Αρχή (εμμέσως και στην Περιφέρεια) μιλώντας για υποκρισία και εξηγώντας ότι βλέπουν τη Βάστρια και δεν βλέπουν τον Καρά-Τεπέ, που είναι και αυτός μια υπερδομή δίπλα στην πόλη. Προσπερνά όμως και αποφεύγει να εξηγήσει τις συνθήκες κάτω από τις οποίες η συγκεκριμένη υπερδομή δημιουργήθηκε κατά την προηγούμενη θητεία και ουσιαστικά ο όρος για να κλείσει η δομή του βιολογικού καθαρισμού ήταν να ενισχυθεί σε έκταση και μέγεθος η δομή του Καρά-Τεπέ! Παραβλέποντας επίσης ότι η Βάστρια είναι η δεύτερη υπερδομή που δημιουργείται στη Λέσβο μαζί με τον Καρά-Τεπέ στον οποίο τα έργα εκατομμυρίων ευρώ που εκτελούνταν μέχρι πρόσφατα κάθε άλλο παρά δείχνουν ότι τον ετοιμάζουν για κλείσιμο!
Παρακολουθώντας κανείς τον κ. Χατζηγιάννη να αγορεύει στις αίθουσες αλλά και την πολιτική του παρουσία μέσα από τις τάξεις της Νέας Δημοκρατίας, όπως και ως Αυτοδιοικητικός στην Περιφέρεια και το Δήμο, θα έλεγε κανείς ότι η συγκεκριμένη επιστολή δεν είναι συνταγμένη από τον ίδιο, αν και προφανώς είναι! Και αυτό είναι που τροφοδοτεί την απορία γιατί μια τέτοια βαρυσήμαντη παρέμβαση να αφήνει τόσα κενά.
Καθώς είναι σπάνιες οι παρεμβάσεις του κ. Χατζηγιάννη, τα Νέα της Λέσβου σήμερα προφανώς διαθέτουν το χώρο και δημοσιεύουν ολόκληρη την επιστολή του χωρίς καμία περικοπή.
H παρέμβαση Χατζηγιάννη
«Ως τέως Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Μυτιλήνης στην Δημοτική Αρχή Κύτελη, αλλά και Πρόεδρος της Αναπτυξιακής Εταιρίας του Δήμου, νοιώθω την ανάγκη αλλά και την υποχρέωση να εκφραστώ δημόσια, μετά τα όσα διαδραματίστηκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο σε σχέση με την λειτουργία της Δομής στην Βάστρια, αλλά και για την ακύρωση του έργου της ασφαλτόστρωσης του δρόμου προς τον ΧΥΤΑ Λέσβου.
Χωρίς πολιτικές προκαταλήψεις και ιδεοληψίες, εκφράζω ελεύθερα την γνώμη μου ως ενεργός πολίτης, μια και πιστεύω ότι όλοι όσοι υπηρετούν ή είχαν θέσεις ευθύνης και ασκούν εξουσία, εμπνέονται από αρχές και αξίες, δίνοντας το παράδειγμα στην κοινωνία, ιδιαίτερα όταν έχουν να κάνουν με την διαχείριση μιας δύσκολης πραγματικότητας, όπως είναι το μεταναστευτικό – προσφυγικό, που καλούμαστε λόγω γεωγραφίας να αντιμετωπίσουμε ως τόπος. Γιατί για μένα δεν είναι ζήτημα πολιτικής διαφωνίας, αλλά πραγματικό πρόβλημα που απειλεί με διάρρηξη την εθνική και κοινωνική συνοχή και για τον λόγο αυτόν, απαιτεί για την λύση του, τολμηρές και σώφρονες αποφάσεις.
Αυτός άλλωστε ήταν και ο βασικός λόγος να υπάρξει οργανωμένο κέντρο φιλοξενίας, ύστερα μάλιστα από τις τραυματικές εμπειρίες των προηγούμενων χρόνων της λειτουργίας της Μόριας και της δημιουργίας της δομής στον Καρά-Τεπέ.
Κληθήκαμε έτσι, να γνωμοδοτήσουμε ως Δημοτικό Συμβούλιο Μυτιλήνης στην προηγούμενη Δημοτική Αρχή, για την κατασκευή μιας νέας δομής, χωρίς την ευθύνη της χωροθέτησης που δεν ήταν αρμοδιότητά μας, με την βασική προϋπόθεση να κλείσουν όλες οι υφιστάμενες δομές. Η απόφαση (γνωμοδότηση) που πήραμε κατά πλειοψηφία είναι γνωστή σε όλους, έλεγε για μια μικρή δομή, μέχρι 3.000 ατόμων, εκτός αστικού ιστού και κατοικημένης περιοχής.
Δυστυχώς όμως ενώ η πρόταση αυτή ήταν αποδεκτή σχεδόν από όλους, εμείς που στηρίξαμε αυτήν την απόφαση, ούτε λίγο, ούτε πολύ εμφανιστήκαμε ως προδότες της πατρίδας από όλους εκείνους που κρυπτόμενοι πίσω από πατριδοκαπηλευτικά ανέξοδα τσιτάτα, ξετύλιγαν εναντίον μας το ρεπερτόριο του βολέψιμου λαϊκισμού τους, λοιδορώντας και συκοφαντώντας μας. Κάποιοι άνθρωποι μυημένοι σε αυτόν τον τρόπο σκέψης δεκαετίες ολόκληρες, μέσα από τις ιδεοληψίες και τον κομματικό φανατισμό της παραδοσιακής μεταπολίτευσης, έφτασαν στην πολιτική υπερβολή και τον παροξυσμό που εν τέλει είναι οι χειρότεροι εχθροί της λογικής και της νηφαλιότητας και κυρίως της πειστικότητας.
Γιατί αλήθεια πόσο πειστικός είσαι όταν διαφωνείς με την δομή στην «Βάστρια», αλλά ποτέ δεν αναφέρεσαι στην υφιστάμενη «υπερδομή» του Καρά-Τεπέ μέσα στην πόλη;
Πόσο πειστικός είσαι όταν για τα μεγάλα ζητήματα σε αυτό τον τόπο, όποτε χρειάστηκε να πάρουμε σοβαρές αποφάσεις (π.χ. για την ΔΕΗ), ιστορικά έχουμε «εγκληματήσει»;
Όπως φαίνεται, κάποιοι απευθύνονται σε μια επιλεκτική «κοινή γνώμη» την οποία επικαλούνται, ώστε να υποστηρίξουν τις δικές τους απόψεις, γιατί το μεταναστευτικό εκτός από «μπίζνα», φτιάχνει και πολιτικές καριέρες. Άλλωστε η πιο ωραία σταδιοδρομία στην Ελλάδα είναι να είσαι προστάτης δικαιωμάτων είτε ατομικά είτε συλλογικά.
Και φτάνω και στην ακύρωση του έργου της ασφαλτόστρωσης του δρόμου προς τον ΧΥΤΑ και την Βάστρια από το τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο Μυτιλήνης. Ένα έργο απαραίτητο και διαχρονικό από την ΔΕΔΑΠΑΛ, μια και εξασφαλίζει την ομαλή διέλευση του δρόμου προς το ΧΥΤΑ από τα απορριμματοφόρα των δύο Δήμων του νησιού χωρίς αυτά να καταστρέφονται από την κάκιστη βατότητα του δρόμου, προς όφελος εν τέλει όλων των πολιτών του νησιού που πληρώνουν ανταποδοτικά τέλη για τις υπηρεσίες καθαριότητας. Ενώ λοιπόν η παρούσα Δημοτική Αρχή με πρόσφατη απόφαση της Δημοτικής Επιτροπής ενέκρινε και εκείνη την κατασκευή του έργου, όπως έκανε και η προηγούμενη Δημοτική Αρχή, στην αμέσως επόμενη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου αποφασίστηκε σχεδόν ομόφωνα, η ακύρωση του έργου με την αιτιολογία ότι αποτελεί έργο που διευκολύνει την Βάστρια που σχεδόν έχει τελειώσει. Με δυο λόγια δηλαδή, ματαιώνουμε ένα τεχνικό έργο και χάνουμε την χρηματοδότησή του, ενώ αυτό είναι απαραίτητο για την σωστή λειτουργία του ΧΥΤΑ που γεωγραφικά γειτνιάζει με την Βάστρια, με την δικαιολογία ότι εξυπηρετεί και εκείνη, ενώ την ίδια στιγμή ο Καρά-Τεπές, η μεγαλύτερη δυνητικά προσφυγική δομή της Ευρώπης, ζει και βασιλεύει μέσα στην πόλη της Μυτιλήνης και δεν κάνει απολύτως τίποτα κανένας για την παύση της λειτουργίας του.
Είναι φανερό ότι τέτοιες αποφάσεις υπηρετούν μόνο όσους θέλουν να πάνε το νησί μας πολύ πίσω, εξασκούμενοι σε έναν παράλογο ακτιβισμό που διαιωνίζει τις ακραίες απόψεις. Δυστυχώς, και σε αυτή την περίπτωση φάνηκε ότι όπου υπάρχει ορθολογισμός, βγαίνουν αμέσως τα «ψεκαστικά». Βέβαια η επικοινωνία στην πολιτική είναι θεμιτή, δεν μπορεί όμως να μιλάει πιο δυνατά από την αλήθεια».
Με τιμή,
Δημοσθένης Χατζηγιάννης
