Σε ηλικία 111 ετών έφυγε από τη ζωή στις 22 Αυγούστου η γηραιότερη Ελληνίδα, η Ευγενία Βράντη, το γένος Χατζηδανιήλ, που κατοικούσε στη Μυτιλήνη. Μια γυναίκα-ζωντανή ιστορία, πρωτοποριακή για την εποχή της, έχοντας ζήσει την απελευθέρωση του νησιού, δυο πολέμους, φορτωμένη με γνώση από τα ατέλειωτα βιβλία που διάβαζε μέχρι τα βαθιά της γεράματα, αλλά και εμπειρίες και εικόνες από τα ταξίδια της σε όλο τον κόσμο, έφυγε από τη ζωή έχοντας αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα της.
Γεννημένη το 1906 η Ευγενία Βράντη, κόρη του Ιωάννη Χατζηδανιήλ, το «Βγενάκι» όπως την φώναζαν οι δικοί της, ήταν η μικρότερη από τα οκτώ παιδιά της πολυμελούς οικογένειας. Ήταν 6 χρονών όταν απελευθερώθηκε η Μυτιλήνη, ενώ είχε μνήμες από την κοινή ζωή με τους Τούρκους και τις ιστορικές στιγμές της απελευθέρωσης.
Μεγάλωσε μέσα στο βιβλιοπωλείο της οικογένειας Χατζηδανιήλ και τα βιβλία υπήρξαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής της. Είχε την τύχη να γνωρίσει μερικά από τα «ιερά τέρατα» της λογοτεχνίας που ανέδειξε το νησί, όπως τον Στρατή Μυριβήλη και τον Ηλία Βενέζη, ενώ έκανε και η ίδια παρουσιάσεις βιβλίων.
Στο Πρακτικό Λύκειο…
Από νεαρή ηλικία ξεχώρισε για το ανήσυχο πνεύμα της καθώς ήταν το μόνο κορίτσι στην εποχή της που φοίτησε στο Πρακτικό Λύκειο Αρρένων. Την ενδιέφερε η θετική εκπαίδευση, ήθελε να σπουδάσει Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο, παρότι τα κορίτσια της εποχής επέλεγαν τις θεωρητικές σπουδές. Το όνειρό της δεν κατάφερε να το κάνει πραγματικότητα αφού παντρεύθηκε τον Ευάγγελο Βράντη, διευθυντή της Εμπορικής Τράπεζας και έκανε δυο παιδιά, τη Νένα – η οποία έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 80 ετών περίπου – και την Τζία η οποία είναι η μικρότερη και είναι εν ζωή.
Βίωσε πολλές απώλειες, του συζύγου της, της κόρης της, της μιας εγγονής που “έφυγε” πριν από πάνω από 30 χρόνια σε ηλικία μόλις 16 ετών χτυπημένη από καρκίνο, αλλά και των αδελφιών της. Οι απώλειες την κλόνισαν, όμως, κατάφερνε με τη δύναμη που την χαρακτήριζε να ξεπερνά τις δυσκολίες και να προχωρά.
Η εγγονή της, Ειρήνη Σπανέλλη, μιλάει για έναν ιδιαίτερα ζωντανό και θετικό άνθρωπο που είχε ένα μεγάλο κύκλο φίλων, τους οποίους είχε συνεχώς δίπλα της, καθώς και την οικογένειά της. «Οι φίλες της μαμάς μου απολάμβαναν την παρέα της, ήταν ένας ιδιαίτερα αισιόδοξος και θετικός άνθρωπος με πνευματική καλλιέργεια», αναφέρει χαρακτηριστικά.
«“… να πιάνεσαι πάντα από τα όποια θετικά υπάρχουν σε κάθε δύσκολη κατάσταση και να προχωράς στον δρόμο σου”, ήταν, για πολλά χρόνια, η παραίνεσή της», θυμάται η Κλειώ Χατζηδανιήλ, η οποία ήταν εγγονή ενός από τους αδελφούς της Ευγενίας Βράντη. Όπως μας είπε η ίδια, όταν έκανε τη μεταπτυχιακή εργασία της για την απελευθέρωση της Μυτιλήνης βασίσθηκε σε πολλές διηγήσεις και μαρτυρίες της γιαγιάς Ευγενίας. Διάβαζε πάρα πολύ μέχρι πριν από 10 χρόνια περίπου. Όταν τα μάτια της δεν την βοηθούσαν πλέον, ζητούσε να της διαβάζουν, έχοντας αστείρευτη δίψα για γνώση.
Αναφερόμενη στο μυστικό της μακροζωίας της η εγγονή της Ειρήνη Σπανέλλη μας λέει: «Πιστεύω ότι σίγουρα έπαιξαν μεγάλο ρόλο τα γονίδια γιατί και οι αδελφές της έφυγαν από τη ζωή στα βαθιά γεράματά τους και πάνω από 100 ετών, αλλά τα αδέλφια της γύρω στα 90. Δεν πρόσεχε ιδιαίτερα τη διατροφή της, της άρεσε η μεσογειακή κουζίνα, έτρωγε συχνά κρέας, και δεν έλεγε όχι στα γλυκά…», μας λέει.
Ταξίδευε πάρα πολύ συχνά και όπως λένε οι συγγενείς της θα πρέπει να είχε γυρίσει όλο τον κόσμο. Ταξίδευε μέχρι την ηλικία των 90 ετών!
Το ατύχημα και η επέμβαση
Σε ηλικία 107 ετών – πριν από τέσσερα χρόνια – είχε πέσει και είχε σπάσει το ισχίο της. Χειρουργήθηκε και μπόρεσε να σταθεί ξανά στα πόδια της με τη βοήθεια ενός «π».
«Πιστεύω ότι από τότε άρχισε να επιβαρύνεται η κατάστασή της. Μέχρι το ατύχημα αυτοεξυπηρετούνταν μια χαρά, όμως από την επέμβαση και μετά χρειαζόταν πλέον βοήθεια στο σπίτι και πήραμε γυναίκα να την φροντίζει, έγινε πιο δυσκίνητη και αυτό επιβάρυνε την υγεία της. Όταν είχαμε πάει στο Νοσοκομείο οι γιατροί είχαν μείνει έκπληκτοι από τις εξετάσεις της καθώς δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα υγείας και δεν έπαιρνε φάρμακα», μας λέει η εγγονή της.
Η κηδεία της έγινε την Τετάρτη 23 Αυγούστου στον Άγιο Θεράποντα παρουσία πολλών συγγενών και φίλων που πήγαν να αποχαιρετήσουν το Βγενάκι, που ξεκίνησε για ένα ακόμη ταξίδι, αυτή τη φορά όμως χωρίς γυρισμό.
