Ένα πρωί ξεστράτισε και τράβηξε κόντρα στα άλλα πουλιά σαν και δαύτον στην ακτή. Μήδε βοριάς, μήδε νοτιάς… ίσια ανατολικά, στη στεριά, εκεί κοντά στους ανθρώπους. Την ώρα που όλοι οι άλλοι ακούν άνθρωπο και τρομάζουν, ετούτος ο μικρός κορμοράνος (Phalacrocorax carbo είναι το επίσημο ονοματεπώνυμό του) εκείνο το φετινό ανοιξιάτικο πρωί, πάνε πέντε μήνες τώρα, είπε πως τέρμα τα ταξίδια, τέλος ετούτη η αέναη αναζήτηση του τι κρύβεται πίσω από τον ορίζοντα και βγήκε στην ακτή.
Λιγοστοί οι άνθρωποι το Μάρτιο στα Τσόνια, η καραμπλάκα ετούτη καταπώς λένε οι ντόπιοι τη ράτσα του πουλιού, πήγε και σπιτώθηκε σε έναν κλειστό καφενέ. Κάθε πρωί έκανε το μπάνιο του, ψάρευε, έμαθε και πως με τσιριμονιές κερδίζει και φίλεμα από τους καλούς (ακόμα και από τους κακούς) ανθρώπους και άρχισε και τις βίζιτες στις βάρκες. Κι αργότερα στα σπίτια και στους καφενέδες. Χορτάτος τίναζε τα φτερά του κι απάγγιαζε εκεί στην ακτογραμμή στα Τσόνια.
Σαν καλοκαίριασε κι άρχισαν και τα μπάνια του λαού στην παραλία με την κόκκινη άμμο, ο Μανώλης που τον βαφτίσαν τέτοιον οι ντόπιοι, είπε να συνηθίσει και τους επισκέπτες. Βουτάγαν στη θάλασσά του αυτοί, βούταγε κι αυτός… Στην παραλία αυτοί, στην παραλία κι αυτός… Κάτι έπεφτε ύστερα από τα τραπέζια, βολευόταν με δαύτα ο Μανώλης, κι οι ανθρώποι τον συνήθισαν, χώρια που τους άρεσε κιόλας να ζουν παρέα με την καραμπλάκα.
Προχθές Σαββάτο το μεσημέρι, στα Τσόνια ο Μανώλης χοροπηδούσε ανάμεσα στα παιδιά και τους μεγάλους, πήγαινε κι ερχόταν ισορροπώντας στην επιφάνεια του νερού, έβγαινε στη σπασμένη τσιμεντένια προβλήτα και χαμογελούσε σε ξένους και ντόπιους που τον φωτογράφιζαν. Χαμογέλασε και στη χοντρή που τον φοβήθηκε και του πετούσε νερό… Νερό να φοβίσει την καραμπλάκα! Κι ύστερα έφερε και το σκύλο της να τον δει αλλά του γύρισε τον κ..ο ο Μανώλης. Κι ύστερα έφερε και τον άντρα της «καλέ κοίτα το πουλί ανάμεσά μας»… Σημασία ο Μανώλης…
Πήγε μοναχά πιο πέρα σαν τέσσερις ανάμεσα σε προφυγάκια τηγανιτά με σκορδαλιά και σαλάτες και σαρδέλες ψητές και παστές είπανε να παίξουν με τις ρακέτες τους. Λέξη δεν είπανε οι ανθρώποι, ο Μανώλης όμως πήγε παραπέρα…
Πού θα πάει καλοκαίρι… Αύγουστος είναι. Θα περάσει. Κι ύστερα όλα θα ξαναγίνουν όμορφα στα Τσόνια, στην παραλία με την κόκκινη άμμο και την πιο κόκκινη ανατολή που διάλεξε να ζει η καραμπλάκα ο Μανώλης, λέγοντας ένα πρωί πως τελικά το να ζεις με τους ανθρώπους δεν είναι κακό πράγμα. Φτάνει κι άνθρωποι να θέλουν να ζήσουν στην ίδια άμμο βλέποντας με εσένα την ίδια κόκκινη λαμπρή ανατολή…
