Του Γιώργου Πετρέλλη, υποψήφιου Βουλευτή του ΠΑΣΟΚ
Σε όλους μας έχει τύχει πολλές φορές να νιώθουμε κουρασμένοι από το σπίτι μας. Όλες οι ατέλειες, κάθε ρωγμή στον τοίχο, κάθε σημάδι μας φαίνονται άσχημα και μας κουράζουν σε σημείο που δεν αντέχουμε να τα βλέπουμε ή να ζούμε με αυτά. Έτσι έγινε και με το δικό μας σπίτι. Δικαίως ως ένα σημείο, αδίκως σε μεγάλο βαθμό. Πολλοί ένοικοι προτίμησαν άλλο σπίτι, ένα σύγχρονο διαμέρισμα με όλα τα κομφόρ που έλεγε παλιά και η διαφήμιση. Έτσι το σπίτι μας μίκρυνε, έγινε φτωχότερο πιο μοναχικό. Τα θεμέλια όμως έμειναν ίδια, σταθερά, βαθιά ριζωμένα και ακλόνητα.
Επί μία δεκαετία όσοι έμειναν επιδόθηκαν σε μία τιτάνια προσπάθεια αναστήλωσης, ανανέωσης εκσυγχρονισμού του κτιρίου. Και τα καταφέραμε. Συγχρόνως αποδείχθηκε ότι το σύγχρονο διαμέρισμα όχι μόνο δεν είχε θεμέλια, αλλά δεν ανήκε καν σε κάποια πολυκατοικία και έτσι όπως βιαστικά οικοδομήθηκε άρχισε να καταρρέει. Οι ένοικοι θορυβήθηκαν, ένιωσαν ανασφάλεια, αντιλήφθηκαν ότι το διαμέρισμα δεν είναι αυτό που νόμιζαν στην αρχή. Έτσι πολλοί ένιωσαν το συναίσθημα θαλπωρής, όπως όταν γυρνάς από ταξίδι και μπαίνεις στο σπίτι σου. Όταν κοιτάς πραγματικά και κάθε γωνιά, κάθε έπιπλο, κάθε δωμάτιο έχει μία γλυκιά ιστορία ακόμα και αν τότε ήταν δυσάρεστη.
Η ίδρυση το 1974. Οι πρώτες εκλογές. Το μεγαλειώδες ποσοστό το 1981. Το δύσκολο 1989. Ο θάνατος του Ανδρέα και οι διαφωνίες το 1996. Τα μεγάλα έργα του 2000. Ο κλονισμός του 2012. Ο άδικος χαμός της Φώφης. Η ελπίδα που έφερε ο Νίκος. Το σπίτι μας είναι και πάλι γερό. Όσοι το πλήγωσαν, όσοι προκάλεσαν φθορές έχουν φύγει. Έχουμε ένα νέο σπίτι βασισμένο στα ίδια θεμέλια. Ποτισμένο με τις ίδιες ιστορίες με ανοιχτή την πόρτα για όλους. Ήρθε η ώρα να γυρίσουμε στο σπίτι μας. Ήρθε η ώρα να το κάνουμε ξανά μεγάλο. Όλοι μαζί μπορούμε. Άλλωστε το έχουμε ξανακάνει.
