*Του Αριστείδη Καλάργαλη
«Κυριακή, γιορτή και σχόλη να ’ταν η βδομάδα όλη», λένε οι στίχοι ενός τραγουδιού του Α. Σακελλάριου. Τώρα, τούτες οι μέρες του εγκλεισμού, είναι και δεν είναι τέτοιες. Δεν έχουν ένα όνομα, απ’ τα γνωστά της εβδομάδας. Ούτε σχόλη ή αργία έχουμε, ούτε πλήρη εργασία. Γεμίσαμε, μικροί μεγάλοι, με κωδικούς. Τα πληκτρολόγια άναψαν, οι οθόνες πήραν φωτιά, τα δίκτυα γέμισαν, αργοκινούνται. Όλοι μισογίναμε ειδικοί στους υπολογιστές.
«Με είδε ο γιατρός, είμαι καλά», λέει η γιαγιά. «Πότε σε είδε βρε μάνα αφού είσαι μέσα ένα μήνα;», τη ρωτά η κόρη. «Μ’ έβαλε στο ιντερνέτι ο ’γγονός μου κι από κει με είδε ο κυρ – Γιάννης, ο γιατρός! Μ’ έβαλε κι έβηξα, είδε τη γλώσσα μου». Κόκαλο η κόρη.
Τα σπίτια ξαραχνιάστηκαν, από τώρα για το Πάσχα. Άνοιξαν ντουλάπες, μπαούλα, συρτάρια, μπήκαμε σε πατάρια και σοφίτες, σε υπόγεια, ό,τι ήταν κλειστό στο σπίτι ανοίχτηκε, εξερευνήθηκε. Βρέθηκαν του κόσμου τα πράγματα· παλιές φωτογραφίες, γράμματα, ραβασάκια (που έβαλαν σε κίνδυνο σχέσεις), κεντήματα, χαρτονομίσματα με τον Κολοκοτρώνη πάνω. Τα χέρια μας πρέπει να λειάνθηκαν κατά ένα με δύο χιλιοστά, από το πλύσιμο και την απολύμανση.
Μετά ή ταυτόχρονα βγήκαμε στις αυλές και στους κήπους, όσοι έχουν· δεν έμεινε χορταράκι. Μετά δύο -τρία ξεβοτανίσματα, δεν υπάρχει ίχνος πράσινου πάνω στο χώμα. Τα λουλούδια και τα δέντρα κλαδεύτηκαν τόσο που τα κομμένα κλαδιά είναι περισσότερα απ’ αυτά των δέντρων.
Νωρίτερα ασχοληθήκαμε με την κουζίνα. Πρώτα δουλεύτηκαν οι σχετικές συνταγές με το αλεύρι και το ψήσιμο. Μετά περάσαμε σε παράξενες συνταγές κι ανταλλαγές εντυπώσεων. Από κοντά κι η γάτα, να γουργουρίζει, να ανεβαίνει στο τραπέζι και να παρακολουθεί τις ανακοινώσεις για την πορεία του ιού και των κρουσμάτων.
Μιλήσαμε με αμέτρητους γνωστούς, φίλους, ακόμα κι απόμακρους απ’ τα χρόνια των σπουδών ή του στρατού. Με αυτούς που μένουμε στην ίδια γειτονιά, ως αυτούς που ζούνε στην Αυστραλία.
Απ’ την άλλη νοιώθουμε και μια, να μην πω και παραπάνω απειλές. Στη δουλειά, στην παροχή υγείας, στα δικαιώματα, στην ελευθερία, στη ζωή μας. Όμως κοιτάζοντας πίσω, στο παρελθόν, βλέπουμε ότι ο άνθρωπος αποτίναξε ό,τι βαρίδια προσπάθησαν να του φορτώσουν· στρεβλοί νόμοι, απαγορεύσεις, φυλακές, εξορίες, πόλεμοι και άλλα παρήλθαν. Έγιναν ιστορία, τη γράψαμε εμείς, εσείς κι εγώ, οι άνθρωποι της καθημερινότητας· έστω κι αν κυλούσε αργά ο τροχός.
Τώρα περιμένουμε. Είμαστε μόνοι στο σπίτι, αλλά ταυτόχρονα μ’ όλους τους ανθρώπους του πλανήτη. Η πλανητική γειτονιά μας ένωσε. Το καφενείο κι η γειτονιά είναι στου καθενός μας το σπίτι. Α! Μην ξεχάσω, οι πικρόχολοι του κόσμου δεν είναι εδώ, στην παρέα μας, όπως δεν ήταν ποτέ. Πώς μπορεί να υπάρχει αυτό το «όλοι μαζί»;
Ας μην μεμψιμοιρούμε, την Άνοιξη δεν μπορεί κανείς να την εμποδίσει. Θα ’ρθει ολάνθιστη, ροδομάγουλη, παιχνιδιάρα, τσαχπινιάρα, κροκάτη, νια, όπως πάντα. Και μέσα της έχει τον Μάη και την Πρωτομαγιά. Δηλαδή σύμβολο κι υπόσχεση ζωής κι αγώνα.
*Ο Αριστείδης Καλάργαλης είναι εκπαιδευτικός και πρώην Διευθυντής Εκπαίδευσης Βορείου Αιγαίου
