του Βασίλη Χατζηελευθερίου
Σάββατο πρωί.
Ξεκινώ από το σπίτι και πάω σε κεντρικό εστιατόριο της Ερμού κατά τις 6, για να φάω μια ψιλοκομμένη πατσά που μ’ αρέσει, με το σκορδόξιδό της και τις παπαρίτσες της. Είχε καμιά 15αριά άτομα που απολάμβαναν αυτή την πρωινή πανδαισία, όπου συναντιέται η διάθεση της εκκίνησης για την μέρα, με την στομαχική απόλαυση. Αμέσως μετά πάω για τον πρωινό μου καφέ σε γνωστό cafe του λιμανιού, αλλά σχεδόν όλα τα τραπέζια ήταν πιασμένα με νέους-ες εργαζόμενους και μη, χαμένους στην μαγεία και την μυρουδιά του πρωινού τους καφέ. Ευτυχώς με φώναξε ένας γνωστός να καθίσω στο τραπέζι τους ώστε να απολαύσω κι εγώ το πρωινό μου καφεδάκι με άνεση (να ’ναι καλά). Άναψα βέβαια και την καλύτερή μου συντροφιά που είναι το τσιγαράκι μου. Μια τζούρα καφέ, μια τζούρα τσιγάρο = το τέλειο!!! Άρχοντας, εγώ κι ο Άγιος Ραφαήλ… κανένας άλλος.
Μετά πήγα για κάτι ψιλοψώνια στην αγορά και κάτι αλλαγές. Είχε αρκετή κίνηση και έβλεπα χαμογελαστούς τους μαγαζάτορες και ικανοποιημένους τους πελάτες. Μάλιστα έκανα 2-3 κουβέντες με φίλους μέσα στην αγορά και μου έλεγαν για τις καλές τιμές που είχαν στα μαγαζιά. Ο καιρός ήταν λιακάδα.
Αλλά το κορυφαίο ήταν το βραδάκι. Με την παρέα μου πήγαμε για τσιπουράκι και κρεατομεζέδες. Ήμασταν 8 άτομα. Μέχρι τις 9.30 ήταν 3-4 παρέες μόνο, μετά σιγά-σιγά γέμισε. Ωραίο μαγαζί – ωραίος κόσμος και το βασικό; ΩΡΑΙΟΙ ΜΕΖΕΔΕΣ. Κάποια στιγμή μπαίνει μια παρέα αστυνομικών (5-6 άτομα με στολή), παίρνουν από ένα πιτόγυρο έκαστος στο χέρι και έφυγαν. Φέρε και φέρε, φύγαμε κατά τη μία. Είχαμε καιρό να βρεθούμε τα φιλαράκια. Ξαναβρεθήκαμε το απόγευμα της Κυριακής (μόνο άντρες), σε μια μεγάλη καφετέρια, για τον αγώνα Λίβερπουλ – Μάντσεστερ. Ήταν πάλι γεμάτο το μαγαζί. Δυστυχώς στον αγώνα δεν μπήκε γκολ για να χαρούμε…
Έτσι πέρασα το Σαββατοκύριακό μου σε μια ζωντανή πόλη, με ζωντανή παρέα, γεμάτος χαρά και αισιοδοξία για το αύριο!!!!
Μετά… ξύπνησα…
Υ.Γ. Την ώρα που έτρεχε για προπόνηση μπροστά από του Καλαμάρη, πάνω στον κεντρικό δρόμο το Σάββατο 10 η ώρα το πρωί συγγενικό μου πρόσωπο, πετάχτηκαν 2 σκυλιά και το ένα λυκόσκυλο τον δάγκωσε άσκημα. Τρέχαμε για ορούς και τέτοια. Φταίω εγώ να τα «τακτοποιήσω» τα καημένα τα σκυλάκια, κάποια άλλη μέρα;
