Διαβάζουμε συχνά στα ηλεκτρονικά μέσα, δημοσιεύματα για νεαρούς ποδοσφαιριστές διάφορων ελληνικών Ακαδημιών, για το ότι αυτοί είναι οι Έλληνες Μέσσι, Ρονάλντο, Ινιέστα κλπ., ότι οι ικανότητές τους «δεν υπάρχουν» και κρίμα τα παιδιά που παίζουν ακόμα σε αυτή την ομάδα κι όχι σε… (αναλόγως φιλοδοξιών). Δεν είναι κακή η παρουσίαση από τον ηλεκτρονικό τύπο, ικανών νεαρών παικτών, που δεν γνωρίζουμε, αν πρόκειται πράγματι για μια περίπτωση που έχει βάση. Αν λοιπόν υπάρχει βάση και όντως το δημοσίευμα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, ο συγκεκριμένος νεαρός παίκτης στον οποίο αναφέρεται το δημοσίευμα, θα τυγχάνει ήδη της αποδοχής του συνόλου των συμπαικτών και του προπονητή του, θα είναι όντως «παικταράς», ικανός και ξεχωριστός στα μάτια οποιουδήποτε κι όχι μόνο του δημοσιογράφου, που τον… ξετρύπωσε.
Η αλήθεια στα αποδυτήρια
Οι συμπαίκτες δε, του παίκτη-«φαινομένου» και συνεπώς οι αυτόπτες μάρτυρες της επίδοσής του, είναι συνήθως εντυπωσιακά ακριβείς στην κρίση τους, είναι ρεαλιστές, συμφωνούν και αποδέχονται τις ικανότητες κάποιου εξαιρετικού παίκτη. Αυτό ταυτόχρονα σημαίνει, ότι ένας μέτριος παίκτης, που θα παρουσιαστεί από κάποιο ηλεκτρονικό Μέσο, ως Μέσσι, Ρονάλντο, Ινιέστα κλπ., σε ένα δημοσίευμα, που πιθανά το έσπρωξε κάποιος υπερήφανος και φιλόδοξος μπαμπάς, θα έχει πρόβλημα στα αποδυτήρια… Την ομόνοια και την ηρεμία στα αποδυτήρια, μετά την παρουσίαση του παίκτη-«φαινομένου» στο δημοσίευμα, θα τη διαδεχθούν η ειρωνεία, οι μπηχτές και η καζούρα, που θα δίνει και θα παίρνει… Την πραγματική αλήθεια λοιπόν, για την αξία ενός νεαρού ποδοσφαιριστή, μπορεί εύκολα κανείς να την μάθει από τους συμπαίκτες του και φυσικά από τον προπονητή ή και τον τεχνικό διευθυντή της ακαδημίας, εάν αυτοί, έχουν ένα σοβαρό λόγο και θέλουν να μιλήσουν γι’ αυτό.
Αξίζει τον κόπο τελικά;
Με τη χωρίς βάση δημοσιότητα όμως, υπερήφανε και φιλόδοξε μπαμπά, απλά πέφτουν τα φώτα για λίγο πάνω στο παιδί, χωρίς κανένα άλλο όφελος. Όλο αυτό αφορά μόνο μια πρόσκαιρη δημοσιότητα, δεν εξασφαλίζει κανένα μέλλον, δεν βοηθά στην βελτίωση ούτε του σώματος, ούτε του μυαλού και ο μικρός ποδοσφαιριστής που «το έχει πιστέψει» δεν αποκομίζει τίποτα. Αλλά τίποτα… Μάλλον βλάπτεται σε όλα τα επίπεδα. Δεν θα αναγνωρίσει ποτέ τα οφέλη του αθλητισμού τον οποίο ασκεί, ούτε θα εξασφαλίσει τη συνέχειά του στο χώρο. Κι αυτό, γιατί άλλος είναι ο δρόμος για την κατάκτηση υψηλών στόχων στον αθλητισμό.
Κι αυτός ο δρόμος αρχίζει με το κεφάλι κάτω, τα μάτια προσηλωμένα στο στόχο και με αρωγούς όχι τη δημοσιότητα, αλλά τις επιστήμες του αθλητισμού και την υποστηρικτική σχέση με την οικογένεια. Ας μην επιδιώκεται λοιπόν από τους γονείς η δημοσιότητα, ως μέσο αναρρίχησης του γιου τους προς… αυτοί ξέρουν πού, γιατί απλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Μπορεί βέβαια με τέτοια τεχνάσματα, πρόσκαιρα το παιδί να γίνει «γυρολόγος» όλων των Ακαδημιών των ΠΑΕ ή ακόμη να πάρει κάποια κλήση στις μικρές Εθνικές ομάδες.
Όλα προσωρινά και πρόσκαιρα. Και μετά από 15 χρόνια, στα οικογενειακά τραπέζια μετά το δεύτερο ποτηράκι, θα ακούγεται: «Ξέρεις τι μπάλα έπαιζα εγώ; Αλλά μ’ έφαγε το…» (το σύστημα, οι παράγοντες, ο… χιαστός, ένας προπονητής που δεν με πήγαινε, ότι ο άλλος πλήρωνε κι έπαιζε, το ελληνικό πρωτάθλημα που βρομάει, το ποδόσφαιρο γενικά που είναι βρώμικο κι αυτό κτλ.) Ας αφήσουμε λοιπόν τον κάθε πιτσιρικά ήρεμο, να γευτεί τους καρπούς αυτού που αξίζει και όχι αυτούς που περίτεχνα «σκηνοθετεί» ένα… δημοσίευμα.
* Στη φωτογραφία του θέματος, ο ταλαντούχος πιτσιρικάς Xavi Simons, μιλά στο Barca TV
Γιάννης Βαλμάς από το Football-Academies.gr
