Του Γρηγόρη Δουμούζη – Θεολόγου, MSc Θεολογίας, Φοιτητή Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου
Σήμερα ήρθε η μέρα που στο κέντρο του ναού θα βρεθεί ο Χριστός σταυρωμένος. Για μας ο σταυρός, και αυτό είναι το παράδοξο των Χριστιανών, από σύμβολο αισχύνης γίνεται σύμβολο δόξας. Είναι το καύχημά μας, είναι ο τρόπος με τον οποίο αλλοιώνεται η ζωή μας. Μέσα απ’ τον σταυρό «γεννιέται» μέσα μας η ελπίδα, γιατί είναι η απόδειξη της αγάπης του Θεού για τον κάθε άνθρωπο.
Στα πνευματικά ζητήματα ισχύουν αντίθετα πράγματα απ’ την ανθρώπινη λογική. Ο σταυρός είναι αυτός που «άνοιξε» τις πύλες του παραδείσου. Αυτό το έκανε ο σταυρός που ήταν ένα σύμβολο καταδίκης και πόνου. Είναι απίστευτα αυτά τα πράγματα. Όμως, ο Χριστός κάνει παράδοξα πράγματα. Σήμερα ο ναός θα είναι γεμάτος απ’ όλη την οικουμένη. Αυτό συμβαίνει διότι αποτελούμε όλοι μας μέλη του «σώματος» του Χριστού, με αποτέλεσμα να είμαστε όλοι παρόντες και όλες παρούσες.
Γι’ αυτό το λόγο, ο Χριστιανός ζει σε άλλη διάσταση. Πανηγυρίζει τον σταυρό και γιορτάζει αυτό που παλαιότερα οι άνθρωποι το φοβούνταν. Για μας, πλέον, ο σταυρός δεν είναι κάτι που φοβόμαστε, αλλά είναι «οικείος» μας, εξαιτίας του γεγονότος ότι εκεί πάνω ανέβηκε ο ίδιος ο Χριστός. Ο σταυρός πέτυχε το πιο σπουδαίο πράγμα: «Άνοιξε» τον παράδεισο.
Όμως, μπορούμε να πούμε πως δεν «άνοιξε» απλώς τον παράδεισο. Έκανε και κάτι άλλο, ακόμη πιο σπουδαίο: Πρώτο «κάτοικο» του παραδείσου έκανε ένα ληστή. Γιατί το έκανε αυτό ο Χριστός; Για να έχουμε όλοι μας ελπίδα. Μέσα απ’ τον σταυρό «πηγάζει» η ελπίδα. Η μεγαλύτερη προσβολή του σταυρού είναι η απελπισία. Κανείς δεν δικαιολογείται ν’ απελπίζεται. Όποιος κι αν είναι, ό,τι κι αν κάνει.
Όλο αυτό μας «ενεργοποιεί» ώστε να σηκωθούμε ψηλά, ν’ ασπαστούμε τον σταυρό και ν’ αποκτήσουμε την ελπίδα, που αποδεικνύει η θυσία του Χριστού μας. Αν παρατηρήσουμε τον σταυρό, ο Χριστός έχει απλώσει τα χέρια Του για ν’ αγκαλιάσει όλο τον κόσμο και όλη την οικουμένη. Η μεγαλύτερη συκοφαντία για τον Χριστό είναι η απελπισία.
Βλέπουμε, λοιπόν, το Μεσσία που, προηγουμένως, μπήκε στην Ιερουσαλήμ επί «πῶλον ὄνου», τώρα ν’ ανεβαίνει πια στον θρόνο του. Ο σταυρός είναι η βασιλική καθέδρα του Χριστού. Αυτή είναι η ύψωσή Του και η δόξα Του. Ο σταυρός είναι η απαρχή του δοξασμού του Χριστού που θα ολοκληρωθεί με την επιστροφή στον Πατέρα.
Αυτό το γεγονός έχει τεράστιες συνέπειες στη ζωή όσων έχουν αποφασίσει να γίνουν μαθητές Του. Γιατί; Γιατί θα είναι πάντα στο πλευρό των «θυμάτων» μέχρι θανάτου. Δηλαδή, οι Χριστιανοί είμαστε με τους αδύναμους και όχι με τους δυνατούς, είμαστε με τους ανίσχυρους, τους σκλάβους και τους άφωνους και όχι με τους ισχυρούς. Οι «φίλοι» του Χριστού είναι στο πλευρό όλων των θυμάτων της ιστορίας, αθώων ή ενόχων. Με την πόρνη και τον καταδικασμένο ληστή.
Δυστυχώς, στις μέρες μας, η μεγαλύτερη αποτυχία των Χριστιανών, όλων εμάς, είναι πως δεν τηρήσαμε ακριβώς αυτό το πράγμα. Η Εκκλησία, δηλαδή, συντάχτηκε με τους «ισχυρούς» και τους «θύτες», γινόμενη η ίδια «ισχυρή». Αυτό, εν ολίγοις, τι σημαίνει; «Άρνηση του σταυρού του Χριστού».
Ο Χριστός σε καμιά περίπτωση δεν επεδίωξε το θάνατο. Ο Χριστός δεν θεώρησε το θάνατο ως το μόνο μέσο σωτηρίας των ανθρώπων. Όμως, τον αποδέχτηκε με οδύνη για να μείνει πιστός στο θέλημα του Πατρός και στην αγάπη για όλους τους ανθρώπους. Η αποστολή του Χριστού στον κόσμο ήταν μία και απλή: Να γνωρίσει στον κόσμο τον Πατέρα ως «Θεό της αγάπης» και, ταυτόχρονα, να συμφιλιώσει τους ανθρώπους μαζί Του και να «γκρεμίσει» τα «τείχη» που χώριζαν Θεό και άνθρωπο.
Οπότε, εμείς βλέπουμε ότι έχουμε έναν τέτοιο Θεό που «ανοίγει» τον παράδεισο και βάζει πρώτο «κάτοικο» ένα ληστή. Αυτό, μάλιστα, δεν αποτελεί προσβολή για τον παράδεισο, αλλά είναι τιμή επειδή έχει έναν τέτοιο Κύριο που κάνει τους «υιούς κολάσεως» «υιούς βασιλείας». Έτσι, λοιπόν, και εμείς δεν απελπιζόμαστε, αλλά τι κάνουμε; Αγαπούμε τον σταυρό ως «στάση ζωής».
Θα ρωτήσει κάποιος: «Τι σημαίνει αυτό;». Σημαίνει πως αγαπούμε τη θυσιαστική αγάπη, αγαπούμε την αδυναμία και την πτωχεία, μιας και καταλαβαίνουμε πως η δύναμή μας είναι ο σταυρός. Όταν είμαστε αδύναμοι, τότε μπορούμε και είμαστε ισχυροί. Εφόσον αναφέρουμε όλη μας τη ζωή και τη δυσκολία μας στον Χριστό. Εξαιτίας του σταυρού του Χριστού τα πράγματα αποκτούν άλλη διάσταση. Η αδυναμία γίνεται δύναμη, η θυσία γίνεται «πηγή» ζωής και ο σταυρός γίνεται ανάσταση.
