Του Αριστείδη Καλάργαλη
Την περίοδο 1994 – 1996 αγοράσαμε κι επισκευάσαμε ένα σπίτι, εγκατασταθήκαμε σ’ αυτό και γίναμε κάτοικοι της Επάνω Σκάλας. Πάνε είκοσι πέντε χρόνια που σκεφτόμουνα: κάποια στιγμή θα γίνει ο βιολογικός καθαρισμός της Μυτιλήνης, θα ρίχνω την πετσέτα στην πλάτη μου και σε δυο λεπτά θα κάνω μπάνιο στην Επάνω Σκάλα. Καθώς γνωρίζουμε όλοι ούτε τα παιδιά μου το έζησαν αυτό. Πρέπει να διοίκησαν την πόλη πέντε (5) δημοτικές αρχές κι όμως ο βιολογικός δεν τέλειωσε! Αλήθεια γιατί γίνεται ο βιολογικός μιας παραθαλάσσιας πόλης; Μα για να μην πέφτουν τα λύματα στη θάλασσα. Ε, το παράδοξο στη Μυτιλήνη είναι ότι έγινε, όσος βιολογικός έγινε κι όμως στα τρία θαλάσσια μέτωπα πέφτουν λύματα στη θάλασσα. Στον Μακρύ Γιαλό, στην Προκυμαία και στην Επάνω Σκάλα, ας αφήσουμε το νότιο μέρος της Μυτιλήνης γιατί είναι άλλο κεφάλαιο. Οπότε οι θάλασσες της πόλης μας δέχονται τα κάθε λογής απόβλητα, έστω και λιγότερα.
Πρόσφατα ακούστηκε ότι το Πάρκο της Επάνω Σκάλας, απέναντι από το ΙΚΑ, θα μετατραπεί σε χώρο στάθμευσης, σε παρκινγκ. Ποιος δημοτικός νους το σκέφτηκε αυτό; Σε όλες τις πόλεις του κόσμου οι λογικοί άνθρωποι προσπαθούν να αυξήσουν τον χώρο πρασίνου, να τον εμπλουτίσουν, να τον καλλωπίσουν. Βγήκαν κάποιοι να βρούνε τα στραβά του πάρκου και να τα διαδώσουν. Λες κι οι άλλοι χώροι πρασίνου της πόλης μας είναι περιποιημένοι. Αν περπατήσουμε γύρω από τα πάρκα του ΙΚΑ, του Αγίου Ευδόκιμου, αλλά και αλλού θα διαπιστώσουμε ότι πάρα πολλά καλλωπιστικά δέντρα έχουν ξεραθεί, αλλά στη θέση τους δεν φυτεύτηκε κανένα.
Από την πλευρά της θάλασσας, στην Επάνω Σκάλα, όταν ήταν δήμαρχος ο Στρατής Πάλλης, διαμορφώθηκε ο χώρος, από το παλιό καρνάγιο μέχρι την αρχή της οδού Κρήνης. Καθαρίστηκε από διάφορα άχρηστα υλικά, φτιάχτηκαν λιθόστρωτα και παρτέρια, πέργκολες, φυτεύτηκαν αγγελικές (φυτό που αντέχει την αρμύρα της θάλασσας), μπήκαν παγκάκια, παιδική χαρά. Έγινε ένα ωραίο έργο και για κάποιο διάστημα λειτούργησε και ένα αναψυκτήριο. Εδώ και χρόνια καταστρέφεται, πάνε τα όργανα της παιδικής χαράς, κάποια παγκάκια, τα παρτέρια.
Η γειτονιά μας, η Επάνω Σκάλα, είναι η ιστορικότερη περιοχή της Μυτιλήνης. Διαβάστε λίγο από το βιβλίο της φίλης Μαρίας Αναγνωστοπούλου «Απάνω Σκάλα η Μυτιληνιά, Η γειτονιά του ονείρου» και από αυτό του γράφοντος «Η Επάνω Σκάλα των χρονογράφων». Όσοι διοικούν την πόλη και το νησί θα γνωρίσουν πολλά. Κι αν έχουν διάθεση μπορούν να εμπνευστούν και να κάνουν δυο πράγματα, έργα καθώς τα ονομάζουν. Αρκετά κάνει η Εφορεία Αρχαιοτήτων, ας τη μιμηθούν, ας την αντιγράψουν, δεν είναι κακό.
Όπως: να γίνουν επισκευές στον χώρο δίπλα στη θάλασσα, τα πάρκα να φροντιστούν, το Αρχοντικό Γεωργιάδη περιμένει την επισκευή του (πριν γίνει Σάρλιζα), τα παλιά σφαγεία μπορούν να μετατραπούν σε κάποιο λειτουργικό χώρο, τα δυο τζαμιά (το Γενί και το Βαλιδέ) έπρεπε να είχαν φτιαχτεί πριν πολλά χρόνια (όπως έγινε με το λουτρό). Εδώ η φτηνή πολιτική, βρήκε τρόπο να χαϊδέψει τα αυτιά κάποιων. Πολιτικοί και άλλοι προτείνουν να σταματήσει η επισκευή του Βαλιδέ, ως πίεση κι αντίδραση στον Ερντογάν. Ξέρετε τι λέει ο λαός; «χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι».
Αλήθεια, η Δημοτική Πινακοθήκη γιατί είναι κλειστή από τον περασμένο Σεπτέμβριο; Έγραψα αρκετές φορές, τα προηγούμενα χρόνια: «οι άνθρωποι της διοίκησης των Δήμων του νησιού μας είναι ολίγιστοι, κι ακόμα περισσότερο αυτοί του πολιτισμού». Δεν υπάρχει όραμα, στόχος και προγραμματισμός. Ζούμε σ’ ένα θαυμάσιο νησί, το λένε οι επισκέπτες του και εμείς αφήνουμε να περνά ο καιρός. Όλα είναι εν αναμονή κι ο πανδαμάτωρ μας φέρνει μικρά και μεγάλα Σάρλιζα.
Κι ως προς το Πάρκο της Επάνω Σκάλας, μην τολμήσετε να συνεχίσετε τη σκέψη σας περί παρκινγκ.
