Για όποιον έχει την ατυχία να βρεθεί πεζός στην αγορά της Μυτιλήνης, σε κάθε εποχή, χειμώνα και καλοκαίρι, είναι αναγκασμένος να κινείται ανάμεσα στις ρόδες των αυτοκινήτων και να εισπνέει το καυσαέριο. Αρκετά συχνά περνούν μαρσάροντας από δίπλα του μηχανάκια σπάζοντάς του τα νεύρα και διαταράζοντας την κατά τα άλλα ήρεμη βόλτα που επιδιώκει να κάνει και να δει τις βιτρίνες, είτε ντόπιος, είτε επισκέπτης. Αυτά τα έχουμε γράψει επανειλημμένα, όπως και τον κίνδυνο πρόκλησης τροχαίων ατυχημάτων, καθώς και το Γολγοθά κάθε μάνας να διασχίσει την Ερμού με το καροτσάκι με το παιδί της. Παρκαρισμένα αυτοκίνητα παντού, διερχόμενα αυτοκίνητα και μηχανάκια με κάθε ταχύτητα από τους δρόμους και ένα βουητό που μόνο σε μία ανθρώπινη πόλη δεν μπορεί να παραπέμπει.
Ο Παντελής Πατερέλλης ως Αντιδήμαρχος στην πρώτη θητεία του Νάσου Γιακαλή ήταν εκείνος που ανέβασε τις μπάρες στην Ερμού και “έπεσαν να τον φάνε” κάποιοι από τους τότε εκπροσώπους των εμπόρων, προειδοποιώντας πως αν συμβεί κανένα κακό, αν καεί σπίτι και δεν έχει πρόσβαση το πυροσβεστικό ή χρειαστεί να πάρει ασθενοφόρο άνθρωπο και δεν μπορεί να μπει από τις μπάρες θα έπρεπε να βρει καράβι για να φύγει ο τότε Αντιδήμαρχος. Κάπως έτσι ο κ. Πατερέλλης κατέβασε τις μπάρες και από τότε δεν ξανανέβηκαν, καταστράφηκαν μάλιστα με την πάροδο του χρόνου.
Από τότε πέρασαν πέντε Δημοτικές Αρχές, ουδείς όμως έβαλε το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων, αλλά πρότειναν κατά καιρούς μεσοβέζικες λύσεις για λαϊκή κατανάλωση περισσότερο. Μοναδική εξαίρεση οι καταστηματάρχες της Κομνηνάκη που απαίτησαν την πεζοδρόμηση του δρόμου και αυτό με Κοινοτάρχες τον Πάνο Πίτσιο και μετά τον Αλέκο Κουζινόγλου συμπαρέσυρε τα Λαδάδικα τις βραδινές ώρες κατά τη θερινή περίοδο, ώστε να δημιουργηθεί μια υπέροχη εικόνα πεζοδρομημένων πλακόστρωτων κάνοντας όλα αυτά τα σοκάκια να σφύζουν από ζωή και τροφοδοτώντας τη λειτουργία νέων επιχειρήσεων.
Κι όμως ο νέος ηλικιακά Δήμαρχος, Παναγιώτης Χριστόφας, διανύοντας τον 4ο μήνα της θητείας του αποφασίζει να δώσει το ιστορικό κέντρο στους δημότες κατά πως πρέπει. Γιατί αυτή εδώ η πόλη δικαιούται να προχωρήσει και πρέπει να προχωρήσει. Και ενώ θα περίμενε κανείς από την Αντιπολίτευση να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, ακούσαμε απόψεις και τοποθετήσεις που μας θύμισαν το «κυνήγι μαγισσών» στην πρώτη θητεία του κ. Γιακαλή.
Καταλαβαίνουμε ότι η ασφάλεια για τον κάθε αυτοδιοικητικό είναι να… μην κάνει τίποτα, να μην εκτίθεται. Γιατί… όταν αποφασίζεις να δώσεις την Ερμού στους πεζούς, βάζεις απέναντι αυτούς που θέλουν τους δρόμους για να κινούνται με τα αυτοκίνητα και αυτό έχει πολιτικό κόστος. Και όταν ψηφίζεις και λευκό μπορείς να είσαι κάπου στη μέση, να είσαι “φλου”, που έλεγε και ένα παλιό ελληνικό ροκ…
Έχοντας την ατυχία να περάσουμε πολλές φορές από την Ερμού με τα πόδια τα τελευταία 20 χρόνια βιώσαμε την αγωνία ανθρώπων της τρίτης ηλικίας, που προσπαθούσαν να διασχίσουν ανάμεσα στα αυτοκίνητα – άλλα σταθμευμένα, άλλα εν κινήσει – την Ερμού. Ντραπήκαμε μπροστά σε ξένους τουρίστες που έκαναν βόλτα για να δουν βράδυ Σαββάτου τα μαγαζιά και από δίπλα τους περνούσαν τα αυτοκίνητα και τα μηχανάκια και οι άνθρωποι στέκονταν και κοιτούσαν σαστισμένοι!
Αισθανθήκαμε άσχημα βλέποντας μανάδες να σπρώχνουν τα καροτσάκια με τα παιδιά τους δίπλα στις ρόδες και καταγράψαμε τον αγώνα των ανθρώπων με αναπηρικά αμαξίδια για να κινηθούν στο ιστορικό κέντρο.
Η προχθεσινή απόφαση της πλειοψηφίας στο Δημοτικό Συμβούλιο Μυτιλήνης κατά την άποψη του υπογράφοντος δίνει απαντήσεις σε όλα τα παραπάνω, το σπουδαιότερο όμως όλων δείχνει ένα Δήμαρχο που τολμά και μάλιστα από τον τέταρτο μήνα της θητείας του να συγκρουστεί με κατεστημένες καταστάσεις. Αυτό όμως έπρεπε να ήταν αναμενόμενο. Ο κ. Χριστόφας χρόνια τώρα άλλοτε ως δρομέας με τη φόρμα και αθλητικά παπούτσια περνάει τρέχοντας από την Ερμού και από άλλες γειτονιές της Μυτιλήνης και άλλοτε περπατά. Και όποιος έχει τη δυνατότητα να περπατά στις γειτονιές μπορεί να έχει άποψη για το πού πονάει η πόλη.
Για όσους πηγαίνουν στα γραφεία και για καφέ με τα αυτοκίνητα είναι δύσκολο να καταλάβουν τις αποφάσεις της Δημοτικής Αρχής, να ακούσουν τη Μυτιλήνη που πνίγεται. Γιατί κατά τα άλλα και αυτοί συμφωνούν με την πεζοδρόμηση της Ερμού, αλλά λένε ότι «είναι λάθος ο τρόπος που γίνεται», «ας το αφήσουμε ακόμα», «θα δούμε στο μέλλον»! Και με αυτό το «θα» η Μυτιλήνη μένει δέσμια, καθηλωμένη και αβοήθητη.
Ενώ πηγαίνεις στη διπλανή μας Χίο, περπατάς ό,τι ώρα θέλεις στην Απλωταριά που είναι η αγορά και έχουν βάλει και παγκάκια στη μέση για να κάθεσαι τα καλοκαίρια να απολαμβάνεις το παγωτό σου. Κι εμείς εδώ στη Μυτιλήνη, έχοντας «ασφαλισμένα» τα κεφάλια μας μέσα στην άμμο σαν τις στρουθοκαμήλους, καθόμαστε και αναρωτιόμαστε “τις πταίει” για την κακομοιριά μας!
