Οικονομικής κρίσης ένεκα τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότεροι φίλοι επιλέγουν να πάνε για διακοπές στα χωριά τους. Είμαι από τους άτυχους που δεν έχω χωριό. «Από πού είσαι;» με ρωτάνε και απαντώ «η βάρκα μας έφερε πριν έναν αιώνα στη Μυτιλήνη». Κάπως έτσι οι Μικρασιάτες πολιτογραφηθήκαμε Μυτιληνιοί, Χιώτες, Κρητικοί, Μακεδόνες, Πειραιώτες και άλλα τέτοια.
Πολλοί από εμάς όμως επιμένουμε… Το χωριό μας είναι κάπου εκεί «καρσί». Για να μην λέω πολλά το λοιπόν, φέτος πήγα για διακοπές στο «χωριό μου» στην Πέργαμο της Μικρασίας. Έπαιξα τάβλι σε καφενέδες, ήπια καφέδες σε πλατείες και δρόμους, έφαγα κιοφτέδες με αϊράν και τα βράδια φοβέριζα τους οχτρούς με ρακί και τσουγκρίσματα και «σερεφέ» με φίλους και παρουσίες αόρατες.
Ο δρόμος για να πας καρσί εύκολος για εμάς που η βάρκα μας έφερε στη Μυτιλήνη. Το καραβάκι για καρσί με εισιτήριο 15 ευρώ. Και 10 ευρώ για έναν καφέ «τούρκικο» (εφ’ όσον είναι σε καραβάκι με τούρκικη σημαία) καραβίσιο και ένα σακουλάκι με 150 γραμμάρια μύγδαλα! «Πόσο;», ρωτάς και ξαναρωτάς… «On euro» σου λέει και σου ξαναλέει ο καψιμιτζής του καραβιού… Ον εστί μεθερμηνευόμενον «δέκα ευρώ». Ας όψεται η αναμονή η πολύωρη και τ’ αδειανό στομάχι, πληρώνεις τα «κερατιάτικα» και λες πως ό,τι και να γίνει η καλή σου διάθεση στο δρόμο για «το χωριό» δεν θα σου χαλάσει…
Και πραγματικά… Τίποτα δεν πάει στραβά μέχρι «το χωριό». Που σε υποδέχεται με ένα βοριαδάκι να χτυπά στο βράχο της Ακρόπολης της Πολιτείας και να γυρνά παγώνοντας το κούτελό σου. Ευχάριστες εκπλήξεις η γέφυρα που κοντεύει να τελειώσει στη διασταύρωση με τον κεντρικό δρόμο Τσανάκαλε – Σμύρνης που τον περασμένο Μάιο δεν είχε καν αρχίσει! Οι πράσινοι κάδοι της ανακύκλωσης που είναι παντού. Οι καθαροί δρόμοι. Τα σοκάκια στο ιστορικό κέντρο που έχουν γεμίσει καφενέδες παραδοσιακούς και καφετέριες σύγχρονες όλες με σεβασμό στο δημόσιο χώρο, ξύλινα κουφώματα και κανέναν από τους ιδιοκτήτες να μην τολμά να σκεφτεί καν πως τουριστική ανάπτυξη είναι η πέργκολα, ο πλαστικός μπερντές, το ψεύτικο δάπεδο…
Αλλά και δυσάρεστες εκπλήξεις. Στην κεντρική πλατεία το μεγάλο πανό με την υπογραφή του Δημάρχου της Περγάμου Μεχμέτ Γκιονέντς. Γράφει στα τούρκικα (και η φωτογραφία αποδεικνύει του λόγου το αληθές). «30 Αυγούστου. 95 χρόνια από τη μεγάλη νίκη. Να ζήσουμε». Όπου 30 Αυγούστου η ημερομηνία της νίκης των τουρκικών στρατευμάτων επί των ελληνικών το 1922, νίκη που άνοιξε το δρόμο για την Καταστροφή του Ρωμαίικου της Μικρασίας. Ο Ερντογάν, σκέφτεσαι για να τα καταφέρει, τραβά δεξιά και πρόσω εθνικιστικά. Τι να κάνουν όλοι οι άλλοι πέρα από το να τον ακολουθήσουν; Κάπως έτσι κι ο Μεχμέτ Γκιονέντς που πριν κάτι μήνες μόλις, που ήρθε στη Μυτιλήνη με όρκους στην ειρήνη και τη συνύπαρξη για να μας σερβίρει τη νέα ακτοπλοϊκή γραμμή Μυτιλήνης – Δικελί που όμως έζησε «από τα σύκα μέχρι τα καρύδια», τιμά τα 95 χρόνια από… τη μεγάλη νίκη! Προφανώς ο άνθρωπος δεν έχει καταλάβει παρά την επί πολλά χρόνια ενασχόλησή του με την πολιτική και μάλιστα από τη σκοπιά που τη λέμε «προοδευτική», ότι συνύπαρξη δεν είναι εθνικιστικές κορώνες από τη μια και εγκαίνια και κιμπαριλίκια σε εκθέσεις και τραπεζώματα από την άλλη. Κάπως έτσι απλά μοιάζεις με το τέρας που υποτίθεται πως μισείς και πολεμάς…
Περί του χωριού μου και των διακοπών σε αυτό τις επόμενες μέρες ξανά…
Υ.Γ. Τι σας λέω τώρα… Αλλά δεν με αφήνουν να αγιάσω. Διάβασα για το έργο της παράκαμψης της Λαγκάδας στο Πλωμάρι. Και επειδή νιος ήμουν και γέρασα με δαύτο να ρωτήσω κατιτίς ο κακομοίρης. Για τη μελέτη που βρήκε… βράχο και δεν ήταν εφαρμόσιμη, για τα λεφτά που πετάχτηκαν σε ένα δρόμο που χορτάριασε αν και… διαγραμμισμένος και δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ, για όλα ετούτα για τα οποία πληρώσαμε, πληρώνουμε αλλά και θα πληρώνουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας δεν έφταιξε προφανώς ποτέ και κανένας. Σωστά κατάλαβα;
