Βιβλία φαντασίας, παιδικά και όχι μόνο, οι τέσσερις προτάσεις μας από τις νέες κυκλοφορίες, που μπορείτε να εντοπίσετε στα ράφια των βιβλιοπωλείων. Μεταξύ αυτών και έργα «μεγάλων» συγγραφέων, με πολλούς θαυμαστές αναγνώστες, όπως ο Στίβεν Κινγκ και ο Τόλκιν!
Κλασικός Στίβεν Κινγκ
Το 1981, πολύ πριν ξεκινήσει να γράφει τη μελέτη Περί συγγραφής, ο Στίβεν Κινγκ αποφάσισε να αναλύσει την έννοια του τρόμου. Ο Μακάβριος Χορός (εκδόσεις Κλειδάριθμος) δεν είναι άλλο από μια ανατομία του τρόμου, δομημένη σε δέκα κεφάλαια με γερή δόση χιούμορ και με παραδείγματα αντλημένα από τη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο· από τον «Φρανκενστάιν» και τον «Δράκουλα» μέχρι τον «Εξορκιστή», τη «Ζώνη του Λυκόφωτος» και το «Μωρό της Ρόζμαρι».
Σύμφωνα με τον Κινγκ, τα μυθιστορήματα, οι ταινίες, οι ραδιοφωνικές εκπομπές – ακόμα και τα κόμικ – που έχουν ως θέμα τους τον τρόμο, κινούνται πάντα σε δύο επίπεδα. Στην κορυφή βρίσκεται το επίπεδο της φρίκης, το οποίο μπορεί να επιτευχθεί με λιγότερη ή περισσότερη καλλιτεχνική μαεστρία. Όμως σε ένα άλλο, πιο βαθύ επίπεδο, το έργο τρόμου είναι στην πραγματικότητα ένας χορός, μια ρυθμική αναζήτηση. Το έργο τρόμου δεν ενδιαφέρεται για την πολιτισμένη «επίπλωση» της ζωής μας. Ένα τέτοιο έργο διασχίζει χορεύοντας τα δωμάτια που έχουμε επιπλώσει ένα-ένα, με το καθένα να εκφράζει – ελπίζουμε! – τον κοινωνικά αποδεκτό και ευχάριστα ανοιχτόμυαλο χαρακτήρα μας.
Παιδικό βιβλίο
Ένα κορίτσι που αισθάνεται ότι υπάρχει μόνο όταν προσφέρει στους άλλους προσπαθεί να θυμηθεί πότε φόρεσε τη λευκή πανοπλία του. Ένα άλογο που το τρομάζει το παρελθόν του, μια γάτα που θέλει να λυτρωθεί από το δικό της παρελθόν κι ένα γέρικο τσοπανόσκυλο που δεν ξεχνά πώς σώθηκε. Μια ιδιόμορφη παρέα που ξεκινά ένα περιπετειώδες ταξίδι αναζητώντας τον καθρέφτη που θα τους αποκαλύψει τα μυστικά του παρελθόντος και θα τους δώσει, ίσως, απαντήσεις σε όσα τους απασχολούν. Μια ιστορία για το σύνδρομο του Λευκού Ιππότη, για τους δράκους μέσα μας και για την ανάγκη μας να θεραπεύσουμε το τραύμα μας και να ξεφορτωθούμε τις πανοπλίες που μας έχουν φορτώσει. Όλα αυτά στο βιβλίο «Το κορίτσι που δεν θυμόταν πότε φόρεσε την πανοπλία» της Μάγιας Δεληβοριά, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος.
Φαντασία
Η πτώση της Γκοντόλιν είναι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης των δύο ισχυρότερων δυνάμεων στον κόσμο: του έκπτωτου Θεού Μόργκοθ, που αντιπροσωπεύει το υπέρτατο κακό, και του Θεού Ούλμο, του Άρχοντα των Υδάτων. Η πανέμορφη Γκοντόλιν είναι η πόλη που έχουν ιδρύσει τα Ξωτικά Νολντόριν σε μια κρυφή και απρόσιτη τοποθεσία, ώστε να μην τους βρίσκει ο Μόργκοθ. Ο Ούλμο δίνει εντολή σε έναν Άνθρωπο, τον Τούορ, να πάει στην κρυφή πόλη και να μεταφέρει στον βασιλιά της, τον Τούργκον, μήνυμα ότι πρέπει να αντιμετωπίσει τον Μόργκοθ, αν θέλει να απαλλαγεί από αυτόν. Ο Τούορ ξεκινά το δύσκολο ταξίδι για την Γκοντόλιν. Μόλις φτάνει, δίνει το μήνυμα στον Τούργκον, που αρνείται να βγει από την πόλη και να συγκρουστεί με τον Μόργκοθ. Η άρνηση αυτή έχει τρομερές συνέπειες.
Ο Μόργκοθ οργανώνει μια καταστροφική επίθεση στην πόλη και, παρότι η αντίσταση των υπερασπιστών της είναι επική, δεν αποτρέπει την άλωση και τη λεηλασία της. Ο Τούορ και όσα Ξωτικά έχουν επιζήσει καταφεύγουν στα βουνά, απ’ όπου παρακολουθούν συντετριμμένοι την καταστροφή της φλεγόμενης πόλης τους. «Η πτώση της Γκοντόλιν» (εκδόσεις Κέδρος) ήταν, σύμφωνα με τον Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, «η πρώτη πραγματική ιστορία αυτού του φανταστικού κόσμου», που μαζί με το Μπέρεν και Λούθιεν και Τα παιδιά του Χούριν τις θεωρούσε τις τρεις Μεγάλες Ιστορίες των Αρχαίων Ημερών.
Της ντροπής
«Φτάνοντας στην οδό Δημοκρατίας, έριξε μια τελευταία ματιά πίσω της. Είχε ξεχάσει την πόρτα μισάνοιχτη. Σήκωσε τους ώμους. Για τη γιαγιά Θεοδώρα, σκέφτηκε. Μόνο εκείνη θα ’χει πια το ελεύθερο να μπαινοβγαίνει όποτε θέλει. Όσο να ’ρθουν οι καινούργιοι, βέβαια. Ανάμεσα στα δικά τους πράγματα δε θα της κάνει πια καρδιά να σεργιανίζει. Εκείνην σκεφτόταν πιο πολύ. Πού θα ’χει να βολεύεται τώρα; Οι ζωντανοί συνηθίζουν. Μπορεί και να ξεχνάνε. Οι άλλοι είναι σαν τις γάτες. Εκεί που μάθανε. Εκεί που φίλησαν και φιληθήκανε. Εκεί που άκουσαν το πρώτο κλάμα του παιδιού τους. Στις μυρωδιές που ρούφηξαν οι τοίχοι της κουζίνας τους. Στις κουβέντες που πλανιόνται πίσω από τις κλειστές πόρτες των υπνοδωματίων· εκείνες, τις καλά ειπωμένες, μα και τις άλλες· τις πικρές· αυτές που επαναλαμβάνονται μέσα στο κεφάλι μας σαν κακός εφιάλτης. Εκεί κουρνιάζουν. Μαζί με τα γέλια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι, τα χτυποκάρδια στις στραβοτιμονιές της ζωής, τις στενάχωρες σκέψεις, τη μελένια γεύση που αφήνουν οι επιτυχίες. Δίπλα στο γιασεμί που φύτεψαν και θέριεψε κι αγκάλιασε όλο το σπίτι και ξετρέλανε με τ’ αρώματά του τη γειτονιά. Πόσο έρημα μοιάζουν τα σπίτια άμα αδειάζουν απ’ τις ψυχές…». Αυτά στο βιβλίο «Της Ντροπής» της Βίβιαν Αβραμίδου Πλούμπη, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μελάνι.
