- Η ιστορία πίσω από το παρεκκλήσι και ο μοναχός Ραφαήλ που είχε γνωρίσει τον Άγιο Παΐσιο στο Άγιο Όρος
Πιο κοντά στην Εκκλησία και στο Θεό έφερε τους πιστούς αυτό το Πάσχα ο β’ κύκλος της τηλεοπτικής σειράς “Άγιος Παΐσιος: Από τα Φάρασα στον Ουρανό” που κατέγραψε ποσοστά ρεκόρ στην τηλεθέαση μέχρι και το τελευταίο επεισόδιο που προβλήθηκε την Κυριακή των Βαΐων. Το γεγονός αυτό διαπιστώθηκε και στο ορεινό χωριό του Πλωμαρίου, το Αμπελικό, όπου βρίσκεται το μοναδικό στη Λέσβο παρεκκλήσι που χτίστηκε προς τιμήν του Αγίου το 2018. Πιστοί απ’ όλο το νησί και κυρίως νέα παιδιά συρρέουν τις τελευταίες εβδομάδες στο χωριό για να προσκυνήσουν την εικόνα του Αγίου Παϊσίου και να προσευχηθούν, όπως έκανε και ο ίδιος για όλους όσοι ζητούσαν την βοήθειά του μέχρι και την τελευταία ημέρα της ζωής του.
Το παρεκκλήσι χτίστηκε από τους ίδιους τους κατοίκους, εθελοντικά, με προσωπική εργασία και δωρεές μέσα σε μόλις 5 μήνες. Όπως μας είπε ο ιερέας του χωριού, π. Ευστράτιος Κακάμπουρας, τα τελευταία 6 χρόνια, οι λιγοστοί κάτοικοι του Αμπελικού είχαν την ευλογία να έχουν κοντά τους έναν γέροντα μοναχό από το Άγιο Όρος, τον οποίο φιλοξενούσε η Ενορία σε ένα καλύβι, έξω από το χωριό και ο οποίος κοιμήθηκε πέρυσι σε ηλικία 92 ετών. Ο μοναχός Ραφαήλ είχε γνωρίσει τον Άγιο Παΐσιο στο Άγιο Όρος και τον αγαπούσε ιδιαίτερα, ενώ πολλές φορές μιλούσε στους κατοίκους και στα παιδιά για τις διδαχές που του έλεγε ο Άγιος.
Όταν η Ενορία αποφάσισε με τις ευλογίες του Μητροπολίτη Μυτιλήνης, Ιακώβου να χτιστεί το παρεκκλήσι του Αγίου Παϊσίου, δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου, ο μοναχός έκλαιγε από χαρά και ευλογία. Εκείνος ήταν μάλιστα αυτός που έβαλε τον θεμέλιο λίθο, τον Απρίλιο του 2018 και οι κάτοικοι με χαρά ξεκίνησαν εθελοντικά και με την ευλογία του Αγίου να το χτίζουν.
Το ιστορικό και το πώς χτίστηκε, ήταν σαν ευλογία, σαν να τα φρόντιζε όλα ο Άγιος Παΐσιος και ό,τι χρειαζόταν ερχόταν την πιο κατάλληλη στιγμή. Όπως είναι φυσικό, οι κάτοικοι του Αμπελικού αγαπούν ιδιαίτερα τον Άγιο και νιώθουν την ευλογία και την αγάπη του στο μικρό αυτό παρεκκλήσι. Το ίδιο όμως αισθάνονται πιστοί και από άλλες περιοχές του νησιού αλλά και της χώρας, που το επισκέπτονται θέλοντας να εκφράσουν τις ευχαριστίες τους για το καλό που τους έκανε, αφήνοντας το τάμα τους όπου είναι χαραγμένη η λέξη “ευχαριστώ”.
Το παρεκκλήσι λειτουργεί κάθε χρόνο στις 12 Ιουλίου, που γιορτάζεται η μνήμη του Αγίου, παρουσία πλήθους πιστών.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης
Ο Αρσένιος Εζνεπίδης, όπως ήταν το κοσμικό του όνομα, γεννήθηκε στα Φάρασα της Καππαδοκίας στις 25 Ιουλίου 1924. Ο πατέρας του ονομαζόταν Πρόδρομος και ήταν Δήμαρχος των Φαράσων, ενώ η μητέρα του λεγόταν Ευλαμπία. Είχε ακόμα 8 αδέλφια.
Τον Σεπτέμβριο του 1924 η οικογένεια Εζνεπίδη, μαζί με τα καραβάνια των προσφύγων, έφτασε στον Πειραιά και προωθήθηκε στην Κέρκυρα, όπου έμεινε ένα χρόνο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στην Ηγουμενίτσα και κατέληξε στην Κόνιτσα, όπου ο νεαρός Αρσένιος τελείωσε το Δημοτικό σχολείο. Μέχρι να κληθεί να υπηρετήσει τη θητεία του στο Στρατό, ο Αρσένιος έμαθε την τέχνη και δούλεψε ως ξυλουργός. Το 1945 κατατάχτηκε στο στρατό και υπηρέτησε ως ασυρματιστής κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου. Γι’ αυτό και πολλές εκδόσεις αφιερωμένες στη ζωή του Γέροντα τον αναφέρουν ως «Ασυρματιστή του Θεού».
Απολύθηκε από τον στρατό το 1949 και τον επόμενο χρόνο πήγε στο Άγιο Όρος για να μονάσει. Εκεί γνώρισε τον πατέρα Κύριλλο της Μονής Κουτλουμουσίου και τον ακολούθησε πιστά. Λίγο αργότερα εντάχθηκε στη Μονή Εσφιγμένου, απ’ όπου έφυγε το 1954 και εντάχθηκε στη Μονή Φιλοθέου, όπου μόναζε κι ένας θείος του. Η συνάντησή του, όμως, με το γέροντα Συμεών ήταν καταλυτική για την πορεία και διαμόρφωση του μοναχικού χαρακτήρα του. Τότε ήταν που έλαβε και το όνομα Παΐσιος.
Το 1958 άφησε το Άγιο Όρος για την Ιερά Μονή Γενεθλίων της Θεοτόκου στο Στόμιο Κονίτσης. Στην περιοχή, όπου μεγάλωσε, παρέμεινε επί τετραετία, και άφησε πίσω του σπουδαίο ποιμαντικό και φιλανθρωπικό έργο, που εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από τον λαό της Κόνιτσας.
Το 1962 ο Παΐσιος πήγε στο Όρος Σινά και το 1964 επέστρεψε στο Άγιο Όρος, απ’ όπου δεν ξανάφυγε ποτέ. Το 1966 ασθένησε σοβαρά και εισήχθη στο Νοσοκομείο “Παπανικολάου” της Θεσσαλονίκης. Υποβλήθηκε σε εγχείρηση, με αποτέλεσμα μερική αφαίρεση των πνευμόνων. Στο διάστημα της ανάρρωσής του φιλοξενήθηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Ευαγγελιστού στη Σουρωτή. Επέστρεψε στο Άγιο Όρος μετά την ανάρρωσή του και το 1968 βοήθησε σημαντικά στην ανακαίνιση της Μονής Σταυρονικήτα.
Το 1979 εντάχθηκε στην αδελφότητα της Μονής Κουτλουμουσίου και εγκαταστάθηκε στη σκήτη της Παναγούδας. Από τότε άρχισε να γίνεται γνωστός από τους πιστούς, που τον επισκέπτονταν και του ζητούσαν συμβουλές για προσωπικά τους θέματα. Παρά το βεβαρημένο πρόγραμμά του, συνέχιζε την έντονη ασκητική ζωή.
Το 1993 η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε. Οι γιατροί διέγνωσαν καρκίνο του παχέος εντέρου και ο γέροντας Παΐσιος υποβλήθηκε σε εγχείρηση στις 4 Φεβρουαρίου του 1994 στο «Θεαγένειο» της Θεσσαλονίκης. Ο καρκίνος εξελίχθηκε σε μεταστατικό και στο τέλος Ιουνίου οι γιατροί τού ανακοίνωσαν ότι τα περιθώρια ζωής του ήταν δύο με τρεις εβδομάδες το πολύ.
Τις τελευταίες μέρες της ζωής του αποφάσισε να μην παίρνει φάρμακα ή παυσίπονα, παρά τους φρικτούς πόνους που ένιωθε. Τελικά, κοιμήθηκε στις 12 Ιουλίου 1994 και ενταφιάστηκε στο Ιερό Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη Σουρωτή Θεσσαλονίκης. Στις 13 Ιανουαρίου 2015 η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως αποφάσισε την κατάταξη του μοναχού Παϊσίου του Αγιορείτου στο Αγιολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
