Γεννήθηκε στο Κάιρο της Αιγύπτου, σπούδασε Αρχαιολογία και Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Σκηνοθεσία στη «Σχολή Σταυράκου», Κοινωνική Ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο Durham της Αγγλίας και ολοκλήρωσε το διδακτορικό του στην Κοινωνική Ανθρωπολογία με υποτροφία στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, όπου δίδαξε για μία τριετία. Εργάστηκε ως ερευνητής στο «Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Επιστημών» (1982-1986) στο «Ίδρυμα Ερευνών για το Παιδί» και το 1985 ως Σύμβουλος στη «Διοικούσα Επιτροπή του Πανεπιστημίου Αιγαίου» για την οργάνωση του Τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας. Διδάσκει στο Τμήμα Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου από το 1987. Μετά τη σύνταξή του (2012) συνεχίζει να διδάσκει στο Μεταπτυχιακό Πρόγραμμα του ίδιου Τμήματος, αμισθί.
Ο Καθηγητής, Θεόδωρος Παραδέλλης, τα τελευταία 38 χρόνια είναι κάτοικος της Μυτιλήνης, ενώ έχει επισκεφθεί για έρευνα, με υποτροφίες ή επιχορηγήσεις, ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα, όπως το «Εργαστήριο Ανθρωπολογίας της Γαλλίας» (Παρίσι), το London School of Economics, το Πανεπιστήμιο Princeton των ΗΠΑ, καθώς και Πανεπιστήμια της Ισπανίας και Πορτογαλίας.
Στις Δημοτικές Εκλογές του 2010 συμμετείχε ως υποψήφιος στο σχήμα «Αλλαγή Πορείας» με επικεφαλής τον Γιώργο Πάλλη και στις Βουλευτικές Εκλογές του 2012 ήταν υποψήφιος του ΣΥΡΙΖΑ, από τον οποίο αποχώρησε και εντάχθηκε στη Νέα Αριστερά. 
Σήμερα ο κ. Παραδέλλης απαντά στα ερωτήματα των Νέων της Λέσβου για τον ευρωσκεπτικισμό, τα αγροτικά και το μεταναστευτικό και τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη.
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΗ ΣΑΜΙΩΤΗ
-Κύριε Παραδέλλη κάθε υποψηφιότητα από τα νησιά μας για το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο είναι καλοδεχούμενη, θέλω να μιλήσουμε όμως για την Ευρώπη μιας και στις έρευνες κοινής γνώμης διαπιστώνουμε συνεχώς ότι οι πολίτες εμπιστεύονται όλο και λιγότερο την ΕΕ, ενώ ο ευρωσκεπτικισμός μεγαλώνει. Γιατί συμβαίνει αυτό και πρέπει κάποιος να πάει να ψηφίσει για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο;
«Πράγματι οι πολίτες είναι, και δικαίως, δυσαρεστημένοι με την Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά στο ερώτημα αν θέλουν να φύγουν από την Ένωση η απάντηση είναι αρνητική. Και ευτυχώς, γιατί σε τέτοια περίπτωση η χώρα μας θα ήταν χιλιάδες φορές πιο ευάλωτη στις εξωτερικές πιέσεις. Υψηλό, είναι και το ποσοστό όσων παραπονιούνται για τα κυβερνητικά μέτρα.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση ενδιαφέρεται κυρίως για τις «ανάγκες» εκείνων που συνδέονται με το μεγάλο κεφάλαιο, τις πολυεθνικές επιχειρήσεις, το χρηματοπιστωτικό σύστημα, τα καρτέλ. Αλλά αυτό έχει όνομα, λέγεται νεοφιλελεύθερη πολιτική…
Ωστόσο, παρά τις αρνητικές, υπάρχουν και θετικές αποφάσεις για τη χώρα μας: Για παράδειγμα το Ταμείο Ανάκαμψης, η απόφαση για τις συλλογικές συμβάσεις και τους κατώτατους μισθούς που θα κληθεί η κυβέρνηση να ψηφίσει μέχρι τις 15 Νοεμβρίου του 2024 (και θα δούμε τι θα σκαρφιστεί η κυβέρνηση για να αποφύγει ή να καθυστερήσει την υλοποίησή της), οι αποφάσεις για τις νησιωτικές περιοχές, η συμφωνία για την ύπαρξη υποχρεωτικού ποσοστού εκπροσώπησης γυναικών, οι αποφάσεις για την καταπολέμηση του «ξεπλύματος χρήματος». Το όλο σύστημα, όμως, μπλοκάρει σε εθνικό επίπεδο όχι μόνο σε ό,τι αφορά τις ευρωπαϊκές αποφάσεις, αλλά και σε ό,τι αφορά τις ειλημμένες εθνικές αποφάσεις ή τις κατά καιρούς (προεκλογικές συνήθως) υποσχέσεις.
Τέτοια παραδείγματα είναι η παράδοση του Ταμείου Ανάκαμψης σε λίγους και ο κακός σχεδιασμός της ΚΑΠ σε εθνικό επίπεδο, με αποτέλεσμα τις καθυστερημένες, μη δίκαιες πληρωμές των αγροτικών ενισχύσεων από τον ΟΠΕΚΕΠΕ, που έθεσαν τον Οργανισμό υπό ευρωπαϊκή επιτήρηση με απειλή ακόμα και την αφαίρεση πιστοποίησής του. Γενικά θα λέγαμε ότι ο κακός σχεδιασμός και οι πολιτικές της κυβέρνησης φταίνε σε μεγάλο βαθμό για την μη σωστή και αποτελεσματική αξιοποίηση των ευρωπαϊκών πόρων.
Ως προς το δεύτερο σκέλος της ερώτησης: Από το 1979, όπου η αποχή στις Ευρωπαϊκές Εκλογές ήταν 30,08% εκτινάχθηκε στο 57%. Αυτό λοιπόν που πρέπει να μας απασχολήσει είναι το πραγματικά μεγάλο ποσοστό της αποχής. Κατανοούμε όλοι ότι ο κόσμος είναι απογοητευμένος: Όταν δεν έχεις διέξοδο και το νεοφιλελεύθερο αφήγημα σου λέει πως εσύ είσαι υπεύθυνος που είσαι φτωχός – οδηγώντας σε, μέσω του νεοφιλελεύθερου κοινωνικού δαρβινισμού, στον άκρατο ατομισμό ή στη μοιρολατρία – όταν σε οδηγούν να ζεις μόνο για να επιβιώνεις (αναγωγή της ζωής στη βιολογία) αντί να επιβιώνεις για να ζήσεις, καθώς η ζωή δεν είναι απλώς βιολογικό, αλλά κυρίως πολιτικό ζήτημα, τότε είτε στρέφεσαι στην δήθεν αντισυστημική ακροδεξιά, είτε απέχεις από την πολιτική, έχοντας την ψευδαίσθηση ότι είσαι εκτός παιχνιδιού. Επειδή τίποτα δεν χαρίζεται, αλλά και τίποτα δεν πάει χαμένο, οφείλουμε να ψηφίσουμε στις ευρωπαϊκές εκλογές και να συνειδητοποιήσουμε ότι η αποχή δεν μας βγάζει έξω από το πολιτικό παιχνίδι, αντιθέτως αποτελεί πολιτική θέση και μάλιστα αντιδημοκρατική θέση, που ευνοεί ακριβώς αυτούς που αύριο θα μας απογοητεύσουν και πάλι με τα μέτρα που θα λάβουν εις βάρος μας. Για να θυμηθούμε τον Πλάτωνα: «Μια από τις τιμωρίες όταν δεν καταδέχεσαι να ασχοληθείς με την πολιτική είναι ότι καταλήγεις να σε κυβερνούν οι κατώτεροί σου».
-Αναφερθήκατε ήδη στην Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ). Το ευρωκοινοβούλιο που θα προκύψει από τις ευρωεκλογές θα αποφασίσει μεταξύ άλλων και για τη νέα αγροτική πολιτική. Ποιοι θεωρείτε ότι πρέπει να είναι οι στόχοι της νέας ΚΑΠ;
«Η εξασφάλιση του αγροτικού εισοδήματος, η βιωσιμότητα των αγροτικών εκμεταλλεύσεων και των συστημάτων παραγωγής τροφίμων, η ανάπτυξη και η βελτίωση της ζωής των κατοίκων της υπαίθρου, η επισιτιστική ασφάλεια των λαών της ΕΕ, ο εφοδιασμός όλων των καταναλωτών με ποιοτικά και ασφαλή τρόφιμα, η προστασία του κλίματος, του περιβάλλοντος και της βιοποικιλότητας, αλλά και η δημιουργία νέων εργαλείων πολιτικής για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κλιματικής κρίσης, πρέπει να είναι στους άμεσους στόχους της νέας ΚΑΠ.
Για να συμβούν όλα τα παραπάνω πρώτα απ’ όλα χρειάζεται γενναία αύξηση του προϋπολογισμού τόσο της ΚΑΠ, όσο και του προγράμματος Μικρών Νησιών Αιγαίου, ώστε, μέσω αυτού, να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο ο αγροτικός τομέας των νησιών μας και να αντιμετωπιστούν οι νησιωτικές ιδιαιτερότητες.
Όπως όμως δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Politico, χωρίς να διαψευστεί, προτεραιότητα σήμερα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής είναι η άμυνα και η ασφάλεια της Ευρώπης και όχι ο αγροτικός της τομέας, ή η πράσινη μετάβαση. Άρα σκοπεύουν να μειώσουν τα χρήματα για τους αγρότες και για την κοινωνική πολιτική και να αυξήσουν τις αμυντικές και πολεμικές δαπάνες. Δίνεται επομένως η ευκαιρία στους πολίτες, στις εκλογές αυτές, να ενισχύσουν τις δυνάμεις του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου που θέλουν, αύξηση του προϋπολογισμού της ΚΑΠ και όχι μείωση, ειρήνη όχι πόλεμο, κοινωνική ευημερία αλλά και εμβάθυνση των δημοκρατικών αξιών και παραδόσεων της Ευρώπης. Με δυο λόγια θέλουμε μια άλλη Ευρώπη και γι’ αυτή την άλλη Ευρώπη ζητούμε την ψήφο των πολιτών».
-Πώς ένας επιστήμονας των κοινωνικών επιστημών μπορεί να συμβάλει στην διαμόρφωση ευρωπαϊκών πολιτικών, όταν η αίσθηση που υπάρχει στους πολίτες είναι ότι αυτές λαμβάνονται με τεχνοκρατικά κριτήρια;
«Η τεχνοκρατική άποψη των ευρωπαϊκών πολιτικών και λύσεων είναι ένας μηχανισμός που αποφεύγει τους τομείς που δεν αποφέρουν άμεσο κέρδος, είναι η αναγωγή της κοινωνίας στην οικονομία του κέρδους των ολίγων, με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, της πρόνοιας, της υγείας και παιδείας που αποτελούν προϋπόθεση μιας αξιοπρεπούς ζωής και ενός ευνομούμενου κράτους. Η τάση αυτή επιδεινώνεται, δυστυχώς, με την πρόσφατη στροφή των ευρωπαϊκών χωρών στη βιομηχανία όπλων (ως λύση για την οικονομική κρίση), μια αδιέξοδη και εν πολλοίς αυτοκτονική πολιτική που αφαιρεί πόρους από όλα τα προηγούμενα, αλλά και από τη γεωργία, ένας τομέας που με την επισιτιστική κρίση θα έπρεπε να είναι υψηλά στην ατζέντα. Η ειρήνη όμως, που είναι προϋπόθεση της δημοκρατίας, η οποία είναι προϋπόθεση της ευημερίας, δεν εξυπηρετείται με αυτές τις πολιτικές. Η αντίδρασή μας πρέπει να είναι άμεση, με τη δημιουργία κοινωνικών κινημάτων, με την ψήφο μας σε αριστερά κόμματα που τάσσονται υπέρ της ειρήνης. Οι πόλεμοι δεν είναι μακριά μας και δεν είναι τοπικοί πόλεμοι, εμπλέκονται δεκάδες χώρες. Δεν επιτρέπεται να σιωπάμε. Οι κοινωνικές επιστήμες ήταν ανέκαθεν κριτικές επιστήμες (και γι’ αυτό τις κατάργησε ο Άδωνις Γεωργιάδης από τα σχολεία), ήταν ανέκαθεν από την πλευρά της εξεύρεσης ειρηνικών λύσεων, προτάσεων που σε ορισμένες ιστορικές συνθήκες υιοθετούνταν από διάφορες κυβερνήσεις. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο ότι οι οικονομολόγοι εδώ και πάνω από μια δεκαετία έχουν προτάξει την έννοια μιας ηθικής οικονομίας».
-Ένα από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα μας και ο τόπος μας είναι το μεταναστευτικό. Τι πιστεύετε πως πρέπει να κάνει η Ευρώπη για το ζήτημα αυτό;
«Να κάνει αυτό που δεν έκανε στο πρόσφατο σύμφωνο μετανάστευσης και ασύλου: Να ενισχύσει τις νόμιμες οδούς μετανάστευσης, να διευκολύνει τις προσφυγιές ροές, όπως έπραξε με επιτυχία η Ευρωπαϊκή Ένωση στην περίπτωση της Ουκρανίας, να ενισχύσει τις πολιτικές ένταξης, να πάψει να εργαλειοποιεί τις μεταναστευτικές ροές που ενισχύουν τα εθνικιστικά και ρατσιστικά αντανακλαστικά και οδηγούν σε μαζικές επαναπροωθήσεις και σε τραγωδίες, όπως αυτή του ναυαγίου της Πύλου, να ενισχύσει τις χώρες πρώτης υποδοχής του Νότου, όπως η Ελλάδα, η Ιταλία και Ισπανία. Η κυβέρνηση λέει να φέρει 5.000 Πακιστανούς γιατί δεν υπάρχουν εργατικά χέρια, τη στιγμή που έχουμε πρόσφυγες που μπορούν να ενταχθούν θαυμάσια στην ελληνική κοινωνία και σε μία γενεά θα είναι Έλληνες πολίτες. Δεν είναι ανάγκη να είσαι άσος του μπάσκετ για να γίνεις αποδεκτός ως Έλληνας. Οι «καθαρές» φυλές είναι ένας μύθος που έχει από καιρού καταρριφθεί επιστημονικά».
-Σας ευχαριστώ για τη συνέντευξη
«Και εγώ για τη δυνατότητα να μιλήσουμε για την Ευρώπη και τη θέση της χώρας μας».
