Τα ζητήματα αναφορικά με το έργο της δακοκτονίας θέτει η Ομοσπονδία Αγροτικών Συλλόγων Λέσβου, από τα οποία εγείρονται ερωτηματικά για τις προβλέψεις στη σύμβαση που υπογράφουν, παλαιότερα κάθε χρόνο και τώρα κάθε τριετία οι εργολάβοι, καταρρίπτοντας τα κατά καιρούς επιχειρήματα της Διεύθυνσης Αγροτικής Οικονομίας της Περιφέρειας περί μη συμμετοχής των αγροτών, σημειώνοντας χαρακτηριστικά: «Για τα κλειδωμένα ελαιοκτήματα που συχνά προτάσσετε ως δικαιολογία, υπάρχουν λύσεις αν πραγματικά ασχοληθούμε με το πρόβλημα. Στις δικαιολογίες που συχνά ακούμε ότι οι νόμοι δένουν τα χέρια της Περιφέρειας, βάζοντας εμπόδια στην πρόσληψη προσωπικού, αργούν οι διαδικασίες και διάφορα τέτοια, απλά απαντάμε ότι οι κυβερνήσεις ψηφίζουν τους νόμους και τα άρθρα τους οι οποίοι με τη σειρά τους προβάλλουν τα εμπόδια. Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα μέρες κοσκινίζει», αναφέρει η Ομοσπονδία, η οποία τονίζει ότι υπάρχουν βιολογικά σκευάσματα για το δάκο, ώστε να είχαν ενταχθεί και τα βιολογικά χωράφια στους ψεκασμούς. Την ίδια ώρα στέκεται και στο προσωπικό αναφέροντας ότι «με τα σημερινά οικονομικά δεδομένα να δίνονται στους εργαζόμενους μεροκάματα πείνας χωρίς να μετράνε στο συνταξιοδοτικό ένσημο (και μετά να γκρινιάζουμε ότι δεν βρίσκουμε εργάτες)».
Τέλος, αναδεικνύει ως το μεγαλύτερο πρόβλημα την εκτέλεση του έργου από εργολάβους, καταλογίζοντας στις κυβερνήσεις ότι δίνουν ζεστό χρήμα και ότι με τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι αγρότες με τον σημερινό τρόπο εκτέλεσης του έργου και την παραδοχή όλων για την αποτυχία αυτού την τελευταία δεκαετία, υπάρχουν συγκεκριμένες και απολύτως ρεαλιστικές προτάσεις.
Η Ομοσπονδία μιλά για μειωμένη κρατική χρηματοδότηση και για ελλείψεις στα φυτοφάρμακα με αποτέλεσμα να μην καλύπτεται ούτε το ¼ του ελαιώνα, ενώ διατυπώνει τη θέση της το έργο της δακοπροστασίας του ελαιώνα συνολικά (αφορά και την παγιδοθέτηση), να γίνεται από τις Περιφέρειες με ευθύνη και έλεγχο του κράτους, με πλήρη χρηματοδότηση, πλήρη στελέχωση με εργατικό – επιστημονικό προσωπικό και για όσους ψεκασμούς απαιτούν οι κλιματολογικές συνθήκες, ο πληθυσμός και η προσβολή του εντόμου: «Μεροκάματα αξιοπρεπή και δωρεάν σύγχρονα μέσα προστασίας». Και καταλήγει: «Η δακοκτονία πρέπει να γίνεται μαζικά, στοχευμένα και συγχρονισμένα σε όλη την ελαιοκομική περιφέρεια για να υπάρχει πραγματική προστασία».
