«Το όνομά μου είναι Μεχμέντ και είμαι από το Αφγανιστάν. Είμαι 27 χρονών, παντρεμένος, κι έχω δύο παιδιά, ένα κορίτσι πέντε ετών κι ένα αγόρι δύο. Δεν ήταν δυνατόν να μείνουμε άλλο στη χώρα μας, δεν ήταν ασφαλής για εμάς, κυρίως για εμένα και τους γονείς μου. Αναγκαστήκαμε να φύγουμε στις 23 Μαρτίου 2016. Μια βόμβα εξερράγη μπροστά μας». Έτσι ξεκινά την αφήγησή του ένας νεαρός Αφγανός πρόσφυγας, ο οποίος εδώ και έξι μήνες περίπου ζει με την οικογένειά του στον Καρά-Τεπέ.
Ο Μεχμέντ εργαζόταν στη χώρα του ως τεχνικός ήχου σε τηλεοπτικό κανάλι. Πληρωνόταν καλά και ζούσε άνετα με την οικογένειά του. Η ζωή του άλλαξε όμως δραματικά και από τη μια στιγμή στην άλλη ζούσε… κυνηγημένος στον τόπο του.
«Δούλευα σε τηλεοπτικό κανάλι και μία μέρα οι Ταλιμπάν επιτέθηκαν στην εταιρεία μου. Ενώ ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο, μια μεγάλη βόμβα εξερράγη ακριβώς μπροστά μας. Εκείνη την ημέρα έχασα 7 από τους καλύτερούς μου φίλους. Ωστόσο, συνέχισα να δουλεύω εκεί. Μας κυνηγούσαν όμως και αναγκαστήκαμε να φύγουμε. Μίλησα στην Εθνική προστασία, στην αστυνομία και στην εταιρεία μου και εξήγησα ότι χρειάζομαι βοήθεια καθώς οι Ταλιμπάν με ακολουθούσαν όπου πήγαινα και φοβόμουν για εμένα και την οικογένειά μου, αλλά μου είπαν ότι δεν μπορούν να με βοηθήσουν γιατί δεν είμαι αρκετά “σημαντικός“ και δεν μπορούν να μου προσφέρουν προστασία. Η Εθνική προστασία μου έδωσε μόνο ένα νούμερο τηλεφώνου να καλέσω στην περίπτωση που συμβεί κάτι. Στο τέλος, άφησα τη δουλειά μου, αλλά οι Ταλιμπάν συνέχισαν να με ακολουθούν καθώς με γνώριζαν. Δεν μπορούσα να μείνω άλλο εκεί», λέει ο ίδιος.
«Περπατούσαμε 66 ώρες»
Η οικογένεια μαζί με τους γονείς του Μεχμέντ έφυγαν αεροπορικώς από το Αφγανιστάν μέχρι το Ιράν. Από εκεί, όμως ξεκίνησε ένας πραγματικός Γολγοθάς. «…δυσκολευτήκαμε πολύ. Κάποιες φορές οδηγούσαμε, αλλά κάποιες άλλες περπατούσαμε. Στα σύνορα μεταξύ Ιράν – Τουρκίας περπατούσαμε για 66 ώρες! Περπατούσαμε μέσα από χιονισμένα βουνά. Νοίκιαζα άλογο για τη μητέρα μου που δεν άντεχε να περπατήσει. Την ημέρα έκανε πολλή ζέστη και το βράδυ πολύ κρύο. Όταν φθάσαμε στα παράλια της Τουρκίας μπήκαμε σε μια βάρκα για τη Λέσβο. Ήταν πολύ επικίνδυνα γιατί η βάρκα ήταν πολύ μικρή και πάνω ήμασταν 65 άνθρωποι».
Στον Καρά-Τεπέ
Στον Καρά-Τεπέ ο Μεχμέντ περιμένει απάντηση για το αίτημα ασύλου που έχει υποβάλει με την οικογένειά του, όμως παράλληλα βοηθάει και άλλους, με όποιον τρόπο μπορεί. Συνεργάζεται ως εθελοντής εκτελώντας χρέη διερμηνέα, βοηθάει στη διανομή του φαγητού, ενώ έχει κάνει μέχρι και το ράφτη!
«Όταν φτάσαμε εδώ στον Καρά-Τεπέ, δεν είχαμε καμία απάντηση από την αστυνομία και την Υπηρεσία Ασύλου. Προσπάθησα να βοηθήσω άλλους ανθρώπους, καθώς μ’ αρέσει να βοηθάω τους άλλους, αλλά τώρα είμαι πρόσφυγας και χρειάζομαι και εγώ κάποια βοήθεια. Έγινα εθελοντής με διαφορετικούς οργανισμούς, αρχικά στη διανομή φαγητού κι έπειτα σ’ έναν άλλον οργανισμό. Τα αγγλικά μου δεν είναι τόσο καλά, αλλά μου αρέσει να βοηθάω στη διερμηνεία. Έχω βρει κι άλλους οργανισμούς να βοηθάω και πλέον κάθε μέρα είμαι πολύ απασχολημένος σε σημείο που δεν μου μένει χρόνος για την οικογένειά μου. Απασχολούμαι με τη διανομή πρωινού, με το IRC και με το ARTT και, εκτός από τεχνικός ήχου, είμαι και ράφτης και έτσι βοηθάω τον κόσμο να φτιάχνει ρούχα».
Ο Μεχμέντ θα ήθελε να δουλέψει στο αντικείμενό του ως τεχνικός ήχου. «…Αν μπορέσω να δουλέψω εδώ ή όπου αλλού, ως τεχνικός ήχου θα ήταν πολύ καλό για εμένα καθώς μ’ αρέσει η δουλειά μου. Στο Αφγανιστάν είχα καλό μισθό, μεγαλύτερο από έναν ευρωπαϊκό μισθό και είχα καλή ζωή, αλλά τα έχασα, έχασα τα πάντα», λέει χαρακτηριστικά.
Σχολείο για τα παιδιά
Μέσα σε όλες τις ασχολίες του ο Μεχμέντ είναι πάντα αφοσιωμένος στα παιδιά του. Προσπαθεί μόνος του να τα διδάξει μέσα στο σπιτάκι που ζουν στον Καρά-Τεπέ. «Τα παιδιά μου δεν πηγαίνουν σχολείο εδώ επειδή δεν υπάρχει. Είναι πολύ σημαντικό να φτιαχτεί ένα σχολείο, είναι αναγκαίο. Προσπαθώ μόνος μου στο δωμάτιό μου να διδάξω στα παιδιά μου κάποια πράγματα, κυρίως γλώσσα, αλλά χρειάζεται να πάνε σχολείο. Η εκπαίδευση είναι πολύ σημαντική για τα παιδιά», λέει ο ίδιος.
Στο πλευρό των γονιών του
Ο Μεχμέντ και η οικογένειά του έχουν πάρει την πρώτη έγκριση στο αίτημα ασύλου κι έχουν στα χέρια τους τα έγγραφα που τους επιτρέπουν να ταξιδέψουν στην Αθήνα. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τους δυο ηλικιωμένους γονείς του, οι οποίοι αντιμετωπίζονται από την Υπηρεσία Ασύλου ως “άλλη οικογένεια” και τους έχουν δώσει γεωγραφικό χαρτί που τους απαγορεύει να φύγουν από το νησί! Ο 27χρονος μένει εδώ με τη γυναίκα και τα δυο παιδιά του για να είναι δίπλα στους γονείς του και περιμένει κάθε μέρα που περνάει μέχρι να αρθεί αυτή η αδικία και να μπορέσει ενωμένη η οικογένεια να συνεχίσει το ταξίδι της.
«Ελπίζω να μπορέσω να γυρίσω πίσω»
Στέλνοντας το δικό του μήνυμα από το ανοιχτό κέντρο του Καρά-Τεπέ, ο Μεχμέντ λέει: «…θα ήθελα όλος ο κόσμος να συμβάλλει ώστε να σταματήσουν οι πόλεμοι τόσο στη χώρα μου όσο και σε όλες τις χώρες. Εύχομαι να τελειώσουν τα προβλήματα και να επέλθει η ασφάλεια για όλους τους ανθρώπους. Έτσι, οι άνθρωποι θα μπορέσουν να ξαναδούν την πατρίδα τους, το σπίτι τους κι εγώ θα μπορέσω να γυρίσω πίσω στο Αφγανιστάν, στη χώρα μου. Ελπίζω μία μέρα να μπορώ να γυρίσω πίσω».
