Τελειώσανε τα δεσμά!! Επιτέλους ελεύθερος!! Έπειτα από τόσο καιρό, ναι τα κατάφερα. Σκότωσα τον δυνάστη, τον έξυπνο, τον ξερόλα.
Τώρα πλέον «θα ζήσω ελεύθερο πουλί». Είχε, εδώ που τα λέμε, πολλές απαιτήσεις. Τι να πρωτοθυμηθώ;
Αγάπα, έλεγε τον πλησίον σου, ως τον Θεό. Δηλαδή να αγαπώ τον αλλόθρησκο, τον βρωμιάρη, τον άθεο, τον μετανάστη, τον κλέφτη, τον δολοφόνο, τον άδικο; Μα όλοι αυτοί, θα μου αλλάξουν τα πιστεύω μου. Να μην γνωρίζει, λέει η αριστερά τι κάνει η δεξιά σου. Δηλαδή να βοηθώ και να μην το διαλαλώ; Να κάνω έργα, που μπορεί κάποτε να δώσουν το όνομά μου σε οδούς, πλατείες, ίσως και να με κάνουν άγαλμα, και να το κρατώ μυστικό; Μια στιγμή. «Το χρήμα πολλοί εμίσησαν, την δόξα ουδείς», αυτό δεν το γνωρίζει; Να προσεύχεσαι μόνος, μου συστήνει, στη γωνιά σου!!! Και εγώ που πάω Εκκλησία; Να μην βάλω το ένδυμα το καθαρό; Να μην κάνω τον Σταυρό μου, και να ασπάζομαι με μεγαλοπρέπεια τις εικόνες, κάνοντας εδαφιαίες μετάνοιες; Να βγάλω, λέει, το δοκάρι από τα μάτια μου και να αφήσω την ακίδα που έχει ο άλλος. Μα είμαστε σοβαροί; Κατ’ αρχήν γιατί να ελέγχει εμένα τον καλό; Να ελέγξει τους άλλους,που είναι χειρότεροι από εμένα. Και το ξέρω. Τους βλέπω, και το καταλαβαίνω.
Και μας είπε και το άλλο το ασύλληπτο. «Δεν ήρθα να ελέγξω τον κόσμο, αλλά να τον σώσω. Γιατί, λέει, ο καθένας από εμάς έχει αυτόν που τον κρίνει». Ποιος δηλαδή θα κρίνει; Ίσως (βασικά) εννοεί εμένα που κρίνω τους πάντες και τα πάντα, ως σωστός που είμαι. Τι θα πει, η συνείδηση του καθενός κρίνει; Ναι δεν λέω. Κάθε βράδυ που πέφτω να κοιμηθώ, μου έρχονται σκέψεις, πως κάτι δεν κάνω ή δεν έκανα σωστά. Και η αλήθεια οι σκέψεις αυτές με ταλαιπωρούν. Όμως, το πρωί που σηκώνομαι (αν έχω καταφέρει να κοιμηθώ), συνεχίζω την ημέρα μου όπως εγώ θεωρώ σωστά. Μπορεί και πάλι το βράδυ να ταλαιπωρηθώ, αλλά εντάξει «μια βραδιά είναι». Να κάνω, υπακοή στην Εκκλησία, “Ειπέ τη Εκκλησία”, μας λέει!!!. Ποια Εκκλησία; Που οι εκπρόσωποί τους, μου στερούν την ελευθερία των πράξεών μου, μιλώντας συνεχώς για αγάπη; Μα μεταξύ τους, οι ίδιοι δεν τα βρίσκουν. Λίγες οι περιπτώσεις που βλέπουμε να αλληλομαχαιρώνονται; Που ούτε στον Επίσκοπό τους δεν κάνουν υπακοή. Και θα μιλήσουν σε μένα για την υπακοή που σώζει;
Έτσι και εγώ, σήμερα, αισθάνομαι δικαιωμένος. Κατάφερα να θάψω τον Χριστό, τον Υιό του Θεού. Και ελευθερώθηκα από όλα αυτά τα δεσμά. Και μπορώ πλέον ως ελεύθερος να κατηγορώ, όλους αυτούς οι οποίοι προσπαθούν με την δική τους συμπεριφορά, να αλλάξουν την δική μου πίστη, τα δικά μου πιστεύω.
Το πρόβλημά μου είναι και παραμένει ότι «Χριστός Ανέστη». Και σε τρεις ημέρες θα τον έχω πάλι ζωντανό μπροστά μου, να μου θυμίζει εκ νέου όλα αυτά, που προσπαθώ να θάψω μέσα μου. Γιατί τελικά «Ζη Κύριος ο Θεός», και όσο και να προσπαθώ να τον υποκαταστήσω, πάντα θα τον βλέπω μπροστά μου. Με το ακάνθινο Στέφανο, τα καρφιά, την χλαμύδα, τους λιγοστούς φίλους κάτω από το Σταυρό, και αυτή την μακάρια ηρεμία. Οι δε λόγοι «Πάτερ άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» θα με στοιχειώνουν συνεχώς.
Καλή Ανάσταση αδέλφια
+Αρχιμ. Πρόχορος Ζιμβραγουδάκης
Ηγούμενος Ι.Μ. Υψηλού
