Ξεκίνησε να προβάλλεται στους κινηματογράφους η νέα ταινία του Τόνι Γκάτλιφ “Μποέμικη Ψυχή” (Djam), μια γαλλοελληνική συμπαραγωγή με πρωταγωνίστρια την Δάφνη Πατακιά στον πρώτο μεγάλο πρωταγωνιστικό της ρόλο, μέρος της οποίας γυρίσθηκε πέρυσι στη Λέσβο. Ο σκηνοθέτης της τσιγγάνας καρδιάς μεταφέρει το ενδιαφέρον του στα ελληνοτουρκικά παράλια, διατηρώντας και την ενέργεια και το ύφος και την απλοϊκότητά του, αλλά με μια εκρηκτική πρωταγωνίστρια. Η ταινία φαίνεται να διχάζει κριτικούς αφού συγκεντρώνει και θετικές αλλά και αρνητικές κριτικές.
Ο Τόνι Γκάτλιφ έχει αφήσει για πάντα τη σφραγίδα του στο ευρωπαϊκό σινεμά, αποτυπώνοντας στο φιλμ την κουλτούρα και το πηγαίο αίσθημα ανεξαρτησίας των τσιγγάνων («Υπάρχουν Ακόμη Γελαστοί Τσιγγάνοι»). Διπλά βραβευμένος του Φεστιβάλ Καννών (Βραβείο Σκηνοθεσίας για το «Exils», Βραβείο στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» με το «Latcho Drom»), παρουσιάζει τη νέα του ταινία, «Djam», που καταπιάνεται με την ελληνική πραγματικότητα και ιδιοσυγκρασία και με τη σημασία του ρεμπέτικου.
Ο πρωτότυπος τίτλος της ταινίας είναι το όνομα της ηρωίδας: Η Ντζαμ (υποδύεται η Δάφνη Πατακιά), είναι μια 25χρονη κοπέλα που ζει στη Λέσβο, μαζί με τον Κακούργο (ο Σιμόν Αμπκαριάν στο ρόλο), το σύντροφο της μητέρας της που έχει πεθάνει. Η Ντζαμ είναι ελεύθερο πνεύμα, που συχνά-πυκνά ακούει στο μυαλό της μουσική και χορεύει. Ο Κακούργος έχει μια βάρκα, ένα παλιό σκαρί, που χρειάζεται ανταλλακτικό για τη μηχανή του. Θα στείλει την Ντζαμ να το βρει στην Κωνσταντινούπολη και το κορίτσι θα διανύσει τη διαδρομή από το νησί στην Τουρκία και πίσω, μέσω Καβάλας και Κομοτηνής, παρέα με την καινούργια της φίλη, την Αβρίλ, αποτυπώνοντας τη σημερινή Ελλάδα, το στίγμα του τόπου, αλλά φυσικά, μέσα από τα μάτια του Γκάτλιφ.
Η μουσική της ταινίας είναι το ρεμπέτικο και αυτό καθόλου τυχαία, αφού είναι η πρώτη μουσική της προσφυγιάς, μελωδίες λάγνες γεμάτες ουσία, που κάνουν το ζητούμενο πέρασμα από το τότε στο τώρα, της προσφυγικής δυστυχίας.
Η ταινία καταγράφει τα κουφάρια από βάρκες στην παραλία της Λέσβου, ενώ τα προσεκτικά τοποθετημένα ξεβρασμένα σωσίβια καλύπτουν το προσφυγικό.
Μέσα σ’ αυτό το συνδυασμό, η Δάφνη Πατακιά αποκαλύπτεται, ως μια φιγούρα ακαταμάχητη, ένα κορίτσι πανέμορφο και ακτινοβόλο, ικανό να στηρίξει το ενδιαφέρον για την ταινία και μόνο με την παρουσία της και να συμπληρώσει διαστάσεις στην αφήγηση, όσο ο Τόνι Γκάτλιφ ασχολείται με όμορφες εικόνες και ατίθασα πνεύματα.
