Η δημόσια υγεία στη Λέσβο βρίσκεται σε οριακό σημείο. Το Βοστάνειο, κάποτε φάρος περίθαλψης για το νησί μας, μετατρέπεται με γοργό ρυθμό σε χώρο εξάντλησης και εγκατάλειψης. Ο Στρατής Σαμαράς, μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Εργαζομένων του νοσοκομείου και εκλεγμένος εκπρόσωπος στην ΠΟΕΔΗΝ, κρούει τον κώδωνα του κινδύνου τονίζοντας ότι «εδώ και δύο χρόνια η υγεία ματώνει όσο ποτέ».
Η φράση του αποτυπώνει την πραγματικότητα χωρίς ωραιοποιήσεις. Ένα κύμα φυγής εργαζομένων σαρώνει το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Οι νοσηλευτές, οι διοικητικοί, οι τεχνικοί και οι γιατροί εγκαταλείπουν μαζικά τα νοσοκομεία, εξαντλημένοι από τις ατελείωτες βάρδιες, τους χαμηλούς μισθούς και την απουσία προοπτικής. «Οι εξαντλητικές βάρδιες, οι απαράδεκτες συνθήκες, η εντατικοποίηση της εργασίας κάνουν τη φυγή να μοιάζει με τη μόνη λύση», υπογραμμίζει ο κ. Σαμαράς.
Οι νεότεροι, χωρίς οικογενειακές δεσμεύσεις, αναζητούν σωτηρία στο εξωτερικό ή σε άλλους τομείς, συχνά άσχετους με τις σπουδές τους. Όσοι μένουν πίσω, παλεύουν για μια πρόωρη συνταξιοδότηση ή προσβλέπουν σε προκηρύξεις που θα τους δώσουν διέξοδο. Το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Το Βοστάνειο μετρά ήδη αρνητικό ισοζύγιο -12 εργαζομένων για φέτος, μια απώλεια που δεν αναπληρώνεται.
Κάθε αποχώρηση επιβαρύνει ακόμη περισσότερο όσους παραμένουν. Οι βάρδιες πολλαπλασιάζονται, η πίεση αυξάνεται, τα λάθη παραμονεύουν. Παράλληλα, οι υποσχέσεις της κυβέρνησης για ενίσχυση του προσωπικού παραμένουν γράμμα κενό. «Η πλατφόρμα των επικουρικών άνοιξε τον Σεπτέμβρη του ’24. Από τον Μάρτιο ακούμε ότι θα έρθουν 13 συνάδελφοι για ενίσχυση. Έχουμε φτάσει Οκτώβρη του ’25 και είμαστε ακόμα στο “διαβάστηκε”», σημειώνει χαρακτηριστικά ο ίδιος.
Η αδράνεια αυτή δεν είναι απλώς διαχειριστικό λάθος· είναι πολιτική επιλογή εγκατάλειψης. Οι εργαζόμενοι υπερβάλλουν εαυτό για να κρατήσουν ζωντανές τις δομές υγείας. «Δεν είμαστε ήρωες – είμαστε εξουθενωμένοι και επιρρεπείς στα λάθη», τονίζει. Μια φράση που περικλείει όλο το βάρος της καθημερινότητας στα νοσοκομεία. Πίσω από κάθε “ευχαριστούμε το προσωπικό”, υπάρχει ένας εργαζόμενος που παλεύει με τα όριά του, χωρίς επαρκή στήριξη, χωρίς αναγνώριση και με την αγωνία ότι αύριο ίσως λείψει ακόμα ένας συνάδελφος.
Το Βοστάνειο δεν είναι εξαίρεση, είναι σύμπτωμα μιας ευρύτερης κατρακύλας του δημόσιου συστήματος υγείας και δυστυχώς εδώ στη Λέσβο η νησιωτικότητα κάνει τα πράγματα χειρότερα. Κάθε αποχώρηση σημαίνει διπλό κενό, κάθε καθυστέρηση πρόσληψης μεταφράζεται σε κίνδυνο για ασθενείς. Οι εργαζόμενοι δεν ζητούν προνόμια, ζητούν τα αυτονόητα: Ανθρώπινες συνθήκες, αξιοπρεπείς αμοιβές και άμεση ενίσχυση προσωπικού.
Αν δεν υπάρξει άμεση παρέμβαση, το Βοστάνειο θα συνεχίσει να «αιμορραγεί» μέχρι εξάντλησης. Και τότε, δεν θα μιλάμε μόνο για έλλειψη προσωπικού, αλλά για κατάρρευση της περίθαλψης και απώλειες ζωών. Η υγεία δεν αντέχει άλλη αδιαφορία, γιατί χωρίς ανθρώπους κανένα νοσοκομείο δεν μπορεί να σταθεί.
