Του Χρήστου Κουτλή, εκπαιδευτικού
και προέδρου του Συνεταιρισμού Ακρασίου
Εδώ και πενήντα σχεδόν χρόνια, η Τουρκία προβαίνει σε ενέργειες παραβίασης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας τόσο των εναέριων όσο και των θαλάσσιων. Στην ουσία η Τουρκία διεξάγει ένα άτυπο, υβριδικό πόλεμο σε βάρος της Ελλάδας, με προφανή απώτερο στόχο την επέκταση των θαλάσσιων συνόρων της δυτικά μέχρι του 25ου μεσημβρινού. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, επιδιώκει και διεκδικεί τη διχοτόμηση του Αιγαίου και όχι μόνο, καθόσον περιορίζει και τα ανατολικά σύνορα της χώρας μέχρι του 28ου μεσημβρινού. Ζητά την αποστρατικοποίηση των νησιών που βρίσκονται απέναντι από τις τουρκικές ακτές και δεν αναγνωρίζει ότι τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ. Συνάμα θέτει και θέμα αναγνώρισης της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης ως τουρκικής.
Για την επίτευξη των ως άνω στόχων, χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί εκτός των συνεχών παραβιάσεων και φραστικές απειλές σε όλο και περισσότερο αυξημένους τόνους. Αυτονόητο είναι ότι με τον τρόπο αυτό προσπαθούσε και προσπαθεί να διαπιστώσει την αντίδραση της άλλης πλευράς και εφόσον γινόταν αντιληπτό, ότι η άλλη πλευρά σιωπά ή δεν αντιδρά επόμενο ήταν και είναι να συνεχίζει μεγαλώνοντας το εύρος των απαιτήσεων και διεκδικήσεών της σε βάρος της χώρας.
Έτσι, ξεκινώντας από το 1974 με το ηττοπαθές “η Κύπρος κείται μακράν” αφήσαμε τους Τούρκους να καταλάβουν τη μισή σχεδόν Κύπρο. Φυσικά, προηγήθηκαν γεγονότα, στα οποία ο ξένος παράγοντας έπαιξε καθοριστικό ρόλο. Η ανατροπή του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη και εν συνεχεία η πτώση του, με την εξέγερση των φοιτητών, δεν υπήρξαν τυχαία γεγονότα. Η εισβολή των τούρκων στην Κύπρο συνετελέσθη. Το 1995, με το “casus belli” των Τούρκων, η Ελλάδα δεν προσέφυγε στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Το 1996 αμφισβητήθηκε από την Τουρκία η Ελληνική κυριαρχία δύο βραχονησίδων. Το 2019 είχαμε το παράνομο Τουρκολιβυκό μνημόνιο και το 2020 την υπογραφή συμφωνίας για την οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Η τελευταία συμφωνία, η οποία ακύρωσε ουσιαστικά το παράνομο τουρκολιβυκό μνημόνιο, τελικά δημιουργεί προηγούμενα, τα οποία μελλοντικά θα αποβούν σε βάρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Συγκεκριμένα: αναγνωρίζει μειωμένη επήρεια ΑΟΖ για τα Κρήτη, αφήνει εκτός το Καστελόριζο και καθιστά σχεδόν ανέφικτη τη σύναψη συμφωνίας για οριοθέτηση της ΑΟΖ με την Κύπρο.
Το δόγμα της “γαλάζιας πατρίδας” δεν προέκυψε τυχαία, οι συνεχείς υποχωρήσεις απέναντι στην Τουρκία, οδήγησαν τη χώρα στη συμφωνία της Μαδρίτης, αποδεχόμενοι τελικά, ότι η Τουρκία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Αιγαίο.
Σε ό,τι αφορά την προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης για την επίλυση των διαφορών, κάτι τέτοιο δεν ενδείκνυται για συγκεκριμένους λόγους, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά θέματα ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδας. Ασυζητητί, ενδείκνυται η προσφυγή στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που εδρεύει στο Λουξεμβούργο και το οποίο ρητώς αναφέρεται στο δικαίωμα των νησιών σε ΑΟΖ και Υφαλοκρηπίδα, όπως οι ηπειρωτικές περιοχές.
Κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες, τη στιγμή που ο Ερντογάν και οι περί αυτόν, δεν έχουν κάνει ούτε ένα βήμα πίσω, παραμένοντας σταθερά στις θέσεις τους, εύλογα, αναρωτιέται κανείς στο κατά πόσον μπορεί να υπάρξει πρόοδος και προσέγγιση σε ένα θετικό αποτέλεσμα και από τις δυο πλευρές.
Πάντως, ας μην έχουμε αυταπάτες, η μεταστροφή του Ερντογάν, η αλλαγή πολιτικής εκ μέρους του και όλα τα σχετικά, αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα, ότι στις μυστικές συμφωνίες, που έχουν προηγηθεί και συναφθεί, μεταξύ των δύο χωρών, έχουν υπάρξει δεδομένα που, προφανώς, ικανοποιούν την απέναντι πλευρά.
Οι παραπάνω εξελίξεις, απαιτούν επαναπροσδιορισμό των θέσεων της χώρας απέναντι στη γείτονα, αλλά και απέναντι των άλλων και δη των ισχυρών της γης. Σε πολιτικό επίπεδο, καθώς είναι γνωστό, οι σχέσεις των χωρών είναι κύρια σχέσεις συμφερόντων. Τα συμφέροντα αυτά, είναι εκείνα που, δυστυχώς, υπαγορεύουν εξελίξεις και πολιτικές, σε χώρες και περιοχές του πλανήτη, που θεωρούν ότι γι’ αυτούς, έχουν οικονομική ή στρατηγική σημασία.
Η Ελλάδα, μια από τις πιο ευλογημένες χώρες του κόσμου, πλούσια σε υπέδαφος, αλλά και σε φυσικό περιβάλλον, καθώς τα γεγονότα αποδεικνύουν, αποτελεί θύμα τέτοιων εξελίξεων. Τα πλούσια κοιτάσματα πετρελαίου ήταν γνωστά ήδη πριν από έναν αιώνα περίπου. Μέχρι σήμερα, η όποια προσπάθεια εξόρυξής τους, έπεφτε στο κενό. Χρειάστηκε να φθάσουμε στις μέρες μας, ώστε να δοθεί η δυνατότητα άντλησής τους, το επόμενο διάστημα και αυτό επειδή οι καιροί το επιβάλλουν. Άραγε, γιατί ήταν ανέφικτο, όλα αυτά τα χρόνια, η χώρα να αδυνατεί να αξιοποιήσει τον πλούτο της, όταν άλλες προ πολλών δεκαετιών είχαν προχωρήσει σε τέτοιες ενέργειες;
Η απάντηση δεν μπορεί να είναι άλλη, παρά η παραδοχή της εξάρτησης της χώρας από ξένες δυνάμεις, οι οποίες όλα αυτά τα χρόνια, σχεδόν από την απελευθέρωση και μετά, πλην διαλειμμάτων, εξακολουθούσαν και εξακολουθούν μέχρι σήμερα, να μας υπαγορεύουν πολιτικές, σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Φυσικά, συνοδοιπόροι τέτοιων τακτικών, ήταν και συνεχίζουν να είναι και οι εντός των τειχών της χώρας ομάδα ατόμων, χαρακτηριζόμενη ως ελίτ.
Απέναντι, στην εν λόγω διαμορφωμένη κατάσταση, απαιτείται η χώρα να προβεί σε αλλαγή πλεύσης και σε αναθεώρηση των μέχρι σήμερα ακολουθούμενων πρακτικών. Πρέπει επιτέλους να βρει τον δικό της βηματισμό και να απογαλακτισθεί. Η ανάπτυξη φιλικών σχέσεων με τις άλλες και δη με ισχυρές, επιβάλλεται για πολλούς λόγους, δεν μπορεί όμως τα συμφέροντα της άλλης πλευράς να λειτουργούν σε βάρος των συμφερόντων της ίδιας.
Και επί του πρακτέου: Ο ισχυρισμός της Τουρκίας ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ, προβάλλεται για λόγους σκοπιμότητας. Τα νησιά είτε μικρά είναι, είτε μεγάλα αποτελούν προέκταση της υφαλοκρηπίδας του εθνικού ηπειρωτικού κορμού της χώρας, επομένως, έχουν πλήρη υφαλοκρηπίδα, όπως και ο ηπειρωτικός κορμός.
Η επέκταση των χωρικών υδάτων, στα 12 ν.μ. και η ανακήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ, βάσει του Διεθνούς Δικαίου της θάλασσας, αποτελεί υπόθεση μονομερούς πράξης.
Η αποστρατικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, ενέχει, σκοπιμότητα. Τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου αποτελούν εμπόδιο και φραγμό στα σχέδια όχι μόνο των Τούρκων, αλλά και όλων εκείνων που θεωρούν ότι ο ενιαίος χώρος του Αιγαίου ενοχλεί, καθόσον προσβλέπουν και επενδύουν στη διχοτόμησή του.
Σκοπιμότητα ενέχει και η ίδρυση δομών και μάλιστα ασυνήθιστα μεγάλων, στα παραμεθόρια νησιά του ανατολικού Αιγαίου για φιλοξενία μεταναστών. Τα νησιά πρέπει να προσφέρονται μόνο για την ταυτοποίηση των μεταναστών και άμεσα να γίνεται η μετακίνησή τους προς την ενδοχώρα.
Η άμεση, περαιτέρω ενίσχυση του στρατιωτικού εξοπλισμού της χώρας, πέραν των rafale και φρεγατών belhara, με σύγχρονο, πιο ευέλικτο και σαφώς πολύ μικρότερου κόστους πολεμικό υλικό, καθίσταται επιτακτική ανάγκη.
(Άραγε, από την παραχώρηση των σημαντικότατων στρατιωτικών διευκολύνσεων στις ΗΠΑ, η χώρα μας, στον τομέα της άμυνας και της διασφάλισης των συνόρων της, ποιο ουσιαστικό αντάλλαγμα έχει εισπράξει);
Χρειάζεται ενιαία και σταθερή εθνική πολιτική, από όλο το πολιτικό σύστημα της χώρας, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης. Η Τουρκία δεν θα τολμούσε να εκστομίζει απειλές, ούτε να παραβιάζει τα κυριαρχικά δικαιώματά της χώρας, αν ήξερε ότι απέναντί της θα συναντούσε σθεναρή αντίσταση, η οποία θα της στοίχιζε ακριβά.
Είναι εμφανές, ότι η Τουρκία δρα οργανωμένα και μεθοδικά, μελετά, σχεδιάζει και προωθεί τις διεκδικήσεις της βήμα-βήμα, στοχεύοντας στη μετεξέλιξή της, σε μια πανίσχυρη περιφερειακή δύναμη οραματιζόμενη την αναβίωση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Από την πλευρά της η Ελλάδα εμφανίζεται στα μάτια της Τουρκίας, τις τελευταίες δεκαετίες, ως ένας αντίπαλος φοβικός και υποχωρητικός στις πιέσεις που της ασκούν. Έχουν καταλάβει ότι η Ελλάδα δεν είναι διατεθειμένη να αντιδράσει σε στρατιωτικό επίπεδο. Κατ’ αυτό τον τρόπο δημιουργούν συνεχώς και συστηματικά νέα τετελεσμένα σε βάρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων.
Το δόγμα του κατευνασμού απέναντι στην Τουρκία αποδείχτηκε ατελέσφορο, πρέπει να μετατραπεί σε δόγμα αποτροπής, που σημαίνει ότι, καθιστάς σαφές στην άλλη πλευρά ότι είσαι έτοιμος και έχεις τη δυνατότητα όχι απλώς να αντιδράσεις, αλλά και να επιφέρεις ισχυρό πλήγμα στον αντίπαλο.
Σε περίπτωση σύρραξης, γνωστό είναι ότι κανείς δεν πρόκειται να εμπλακεί, εκτός αν απειλούνται ζωτικά του συμφέροντα. Επομένως η ισχυροποίηση της πολεμικής μηχανής της χώρας, αποτελεί πρώτιστη ανάγκη.
Εν κατακλείδι: Είναι φανερό ότι η παγκόσμια κοινότητα τα τελευταία χρόνια ολισθαίνει, με ιδιαίτερα γρήγορους ρυθμούς. Η παγκοσμιοποίηση, η νέα τάξη πραγμάτων υποβαθμίζει τον άνθρωπο, τον ανθρώπινο νου και τον ψυχισμό του, καθιστώντας τον υποχείριο των μηχανών. Οι ανά τον κόσμο ηγέτες αδυνατούν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και εθελοτυφλούν. Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος κυοφορείται. Χρειάζεται όχι απλά επαγρύπνηση, αλλά ανάληψη ευθυνών απ’ τον καθένα, όποια θέση και αν αυτός κατέχει.
