Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ελευθερουπόλεως κ. Χρυσοστόμου*
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! Μέσα ἀπό τήν καρδιά μας πολλές φορές ἄς ἐπαναλάβωμε αὐτόν τόν Ὀρθόδοξο χαιρετισμό καί συγχρόνως τήν καλύτερη ὁμολογία πίστεως. Καί τοῦτο, διότι τό Χριστός ἀνέστη δέν εἶναι μόνο ὁμολογία πίστεως στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μας καί στήν δική μας μελλοντική ἐκ νεκρῶν ἀνάσταση, ἀλλά εἶναι συνάμα καί ζωηρή ἀνάμνηση τῆς θεωρίας μας γιά τήν ζωή, γιά τό τί πιστεύομε ὡς χριστιανοί γιά τά ζητήματα τῆς ζωῆς μας καί τήν ἀντιμετώπισή τους. Δηλαδή τό «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» εἶναι σύνθημα καί πίστεως καί ζωῆς, καί θεωρίας καί πράξεως.
Ἄς ἐξηγήσωμε καλύτερα την ἄποψή μας αὐτή. Τί εἶναι ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ μας; Εἶναι τό ἔνδοξο τέλος μιᾶς ἐπίσης τρισένδοξης καί μοναδικῆς ζωῆς. Ἤ, ὅπως θά μᾶς διδάξη ἀργότερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, εἶναι ἡ βάση τῆς πίστεώς μας, διότι, μᾶς τονίζει, ἐάν ὁ Χριστός δέν ἀνίστατο ἐκ νεκρῶν, τότε ἡ πίστη μας θά ἦταν χωρίς καμμία σημασία, χωρίς νόημα. Αὐτή ὅμως τήν ἀπρόσμενη κατάληξη, πού εἶχε ἡ ζωή τοῦ Κυρίου μας, μέ τήν Ἁγίαν Του Ἀνάσταση, ποιός παρακαλῶ τήν περίμενε;
Δυστυχῶς ἐλάχιστοι ἤ καλύτερα νά ποῦμε κανείς. Ἐάν τήν ἐπίστευαν οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, δέν θά Τόν ἐγκατέλειπαν ἐπάνω στό Σταυρό. Θά ἔμειναν ὅλοι κοντά Του. Ἐάν περίμεναν τήν ἐκ νεκρῶν Του Ἀνάσταση, δέν θά κλείνονταν στό ὑπερῶο τῶν Ἱεροσολύμων διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων. Δέν θά ἐχαρακτήριζαν «λῆρον», ἀνοησίες καί γυναικεῖες φλυαρίες, τά ὅσα τούς εἶπαν οἱ Μυροφόρες σχετικά μέ τόν ἄδειο Τάφο καί τήν συνάντησή τους μέ τόν Ἀναστάντα Κύριο.
Ἀλλά μήπως καί οἱ ἅγιες ἐκεῖνες γυναῖκες, οἱ Μυροφόρες, εἶχαν πιστεύσει στήν Ἀνάστασή Του; Ἐάν τήν εἶχαν πιστεύσει, δέν θά ἔπαιρναν τά μύρα τά πολύτιμα καί λίαν πρωί τῆς μιᾶς Σαββάτων δέν θά ἔρχονταν στόν πανάγιο Τάφο γιά νά ράνουν τό πανάχραντο Σῶμα Του. Γι’ αὐτό καί ἄκουσαν τήν ἐλαφρά ἐπίπληξη τοῦ ἀγγέλου: «Τί ζητεῖτε τόν ζῶντα μετά τῶν νεκρῶν; τί θρηνεῖτε τόν ἄφθαρτον ὡς ἐν φθορᾶ;»
Καί ὅμως παρά τήν γενική ἀπιστία, φίλων καί ἐχθρῶν, ὁ Κύριος, ὅπως προεῖπε, ἀνέστη ἐκ νεκρῶν! Τό τέλος Του δέν ἦταν, ὅπως τό περίμεναν οἱ ἄσπονδοι θλιβεροί ἐχθροί Του, οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ φαρισαῖοι. Ἐκεῖνοι οἱ ἀπαίσιοι κακοῦργοι εἰρωνικά, ἔλεγαν πρός τόν αἱμόφυρτο ἐπί τοῦ Σταυροῦ Κύριο: «εἰ βασιλεύς Ἰσραήλ εστί καταβάτω νῦν ἀπό τοῦ σταυροῦ καί πιστεύσωμεν ἐπ αὐτῶ» (Ματθ.27, 42) καί ἀσφαλῶς θά ἡσύχασαν, ὅταν θά Τόν εἶδαν νά ἀφήνη τήν Παναγία Ψυχή Του νά φεύγη στόν οὐρανό λέγοντας τό τετέλεσται… Θά εἶχαν οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ φαρισαῖοι τότε ἀπόλυτα πεισθῆ, ὅτι αὐτό ἦταν τό τέλος Του, ὅτι τό κήρυγμα Του περί τῆς Βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἦταν ἕνα καλοφτιαγμένο παραμύθι καί τίποτε περισσότερο…
Πόσο ὅμως πολύ ἔπεσαν ἔξω! Δέν τελείωσαν τά πράγματα, πού ἀφοροῦσαν τόν Κύριο, ὅπως ἐνόμιζαν. Ἀλλά τελείωσαν σύμφωνα μέ τό αἰώνιο Θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀπέτυχαν οἱ ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ παταγωδῶς στίς προβλέψεις των. Αὐτό εἶναι τό μεγάλο ἠθικό δίδαγμα ἀπό τό τρισμέγιστο γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου μας. Τό μέλλον τό δικό μας, τό μέλλον τῶν συνανθρώπων μας, τό μέλλον τοῦ κόσμου ὅλου στά χέρια τοῦ Θεοῦ εὑρίσκεται. Ὅταν δέν ἐλπίζωμε στόν Θεόν καί οἱ πιό σίγουρες προβλέψεις μας γιά τό μέλλον μας εἶναι ἀμφίβολες. Ἡ ἱστορία μας κατά ἕνα μυστηριώδη τρόπο, ἄγνωστο σέ μᾶς, δέν διευθύνεται ἀπό ἐμᾶς ἀλλά ἀπό τόν Πάνσοφο καί Παντοδύναμο Θεό. Ἐκεῖ πού ὑπάρχει σκοτάδι πυκνό, καί καμμία ἀνθρώπινη ἐλπίδα, καί ἀδιέξοδο, ἐμεῖς ἄς φωτίζωμε τό σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας καί τοῦ ἀδιεξόδου μέ τό μικρό κεράκι τῆς ἐλπίδας στόν Θεό.
Καί ἄς ἐλπίζωμε, ἐκεῖ πού οἱ ἄπιστοι εἶναι βυθισμένοι στό σκοτάδι τῆς ἀπελπισίας, και τότε ἡ ἀπροσδόκητη βοήθεια θά ἔλθη. «Ἡ ἐλπίς οὐ καταισχύνει» (Ρωμ. 5,5). Ὅπως τότε μέσα στό πυκνό σκοτάδι, πού βρέθηκαν οἱ μαθητές καί οἱ φίλοι του Χριστοῦ, μετά τόν Σταυρό Του, ὅπως τότε πού ἔλαμψε σάν τόν ἀνοιξιάτικο Ἥλιο ἡ Ἀνάστασή Του καί ἔφερε ἀπρόσμενη χαρά καί εὐτυχία καί διέλυσε τό σκοτάδι τῶν ἀμφιβολιῶν καί τῆς ἀπιστίας.
Ἀγαπητοί Ἀδελφοί, ἄς πάρωμε θάρρος καί πολύ κουράγιο ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας. Ἐφόσον ζῆ Κύριος ὁ Θεός, πάντα θά ὑπάρχη καί θά βασιλεύη ἡ ἐλπίδα. Μόνο ἄς μή ξεχνᾶμε τό δικό μας χρέος, ὥστε πάντοτε νά εἶναι ἀναμμένη στήν καρδιά μας ἡ ἐλπίδα: «ἑαυτούς καί ἀλλήλους καί πᾶσαν τήν ζωήν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῶ παραθώμεθα». Ἄς παραμείνωμε γιά πάντα συνδεδεμένοι μέ τήν πηγή τῆς Ζωῆς, τόν Χριστό μας καί τότε θά εἴμαστε οἱ εὐτυχέστεροι τῶν ἀνθρώπων. Ἀμήν
* Ο Μητροπολίτης Ελευθερουπόλεως κ. Χρυσόστομος κατάγεται από την Λέσβο και συγκεκριμένα από τον Μεσαγρό της Γέρας έχοντας υπηρετήσει επί σειρά ετών ως Αρχιμανδρίτης ιεροκήρυκας στις Μητροπόλεις Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας και Μυτιλήνης καθώς και στην Αρχιεπισκοπή Αθηνών. Αποσπάσθηκε στην Ριζάρειο Εκκλησιαστική Σχολή ως Εφημέριος, Διευθυντής του Οικοτροφείου και Καθηγητής. Εργάσθηκε και ως κωδικογράφος της Ιεράς Συνόδου επί πολλά έτη. Ασχολήθηκε επισταμένως με τη συγγραφή, δημοσιεύοντας πλήθος μελετών και δύο συλλογές γραπτών κηρυγμάτων.
Φέτος την Τρίτη της Διακαινησίμου 26 Απριλίου συμπληρώνονται 18 χρόνια από την εκλογή του ως Μητροπολίτη Ελευθερουπόλεως και δύο μέρες αργότερα στις 28 Απριλίου του 2004 τελέστηκε η χειροτονία του.
