- Δακτυλοδεικτούμενο εδώ και 3 χρόνια ένα παιδί σε δημοτικό σχολείο της Μυτιλήνης προσπαθεί να επιβιώσει, ενώ χρειάζεται βοήθεια από τις κοινωνικές υπηρεσίες
- Μεγαλώνοντας σε ένα δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον έχει συχνά ξεσπάσματα μέσα στο σχολείο, ενώ τον ενοχλούν συμμαθητές του
Σε μία εποχή που το σύστημα εκπαίδευσης της χώρας μας γίνεται ολοένα και πιο απρόσωπο αντιμετωπίζοντας τη νέα γενιά ως μάζα και όχι εξατομικευμένα κάθε μαθητή ανάλογα με τις δυσκολίες αλλά και τις δεξιότητές του, ένα 11χρονο αγόρι προσπαθεί να επιβιώσει στο σχολικό περιβάλλον, ενώ ο περίγυρός του μετατρέπεται σε “ασφυκτικό κλοιό που το δυσκολεύει”.
Παρά το γεγονός ότι το ίδιο «κατηγορείται» για επιθετική συμπεριφορά, αυτό που περνά αθέατο από τους περισσότερους – το έχουν όμως προσέξει κάποιοι γονείς – είναι ότι η επιθετική συμπεριφορά τροφοδοτείται ενδεχομένως από το bullying που δέχεται από τον περίγυρό του. Γι’ αυτή την συμπεριφορά πέρυσι στο ίδιο Δημοτικό Σχολείο της Μυτιλήνης, που συνεχίζει να βρίσκεται και φέτος, είχε κληθεί ακόμα και η αστυνομία!
Ωστόσο η χρονιά κύλησε χωρίς άλλα προβλήματα πέρυσι, ενώ φέτος τα πράγματα άρχισαν να δείχνουν ότι πάνε προς το καλύτερο. Όμως την τελευταία εβδομάδα είναι συχνά τα επεισόδια μέσα και έξω από την τάξη και μάλιστα από αυτές τις εκρήξεις του παιδιού δεν μπόρεσαν να το συγκρατήσουν ούτε οι δάσκαλοι, ούτε η συνοδός του, καθώς έχει συνοδό στο σχολείο λόγω ελλειμματικής προσοχής, δηλαδή εμπίπτει στην κατηγορία της ειδικής στήριξης.
Θα γλιτώσει από τη μοίρα του;
Ο λόγος της έκρηξης του μικρού μαθητή ήταν οι χυδαίες ύβρεις που δέχτηκε από συμμαθητές του για τη μητέρα του, θεωρώντας ότι προσβάλλουν τη μνήμη της, καθώς – όπως λέει – δεν βρίσκεται πια στη ζωή. Στην πραγματικότητα όμως η μητέρα του παιδιού δεν έχει πεθάνει, ενδεχομένως το ίδιο δεν το γνωρίζει και το ερώτημα είναι ποιος το έχει ενημερώσει περί του θανάτου της;;
Από αυτές τις τελευταίες γραμμές αρχίζει να ξετυλίγεται και το κουβάρι του δύσκολου οικογενειακού περιβάλλοντος στο οποίο μεγαλώνει ο 11χρονος. Πρόκειται για σκληρό οικογενειακό περιβάλλον, όμως αν ανατρέξει κανείς και στην παιδική ηλικία των γονιών του, ενδεχομένως να διαπιστώσει ότι και οι ίδιοι σε ανάλογα περιβάλλοντα οικογενειακά είχαν μεγαλώσει. Ειδικά ο πατέρας του, από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ζωής του βίωνε δραματικές καταστάσεις ως παιδί στις Καμάρες, βλέποντας το δικό του πατέρα να χτυπά ακόμα και έγκυο τη μητέρα του.
Κι όμως κοιτάζοντας κανείς τον 11χρονο βλέπει στα μάτια του ότι αυτό το παιδί μπορεί να ξεφύγει από τη μοίρα των γονιών του με όπλο του τη γνώση, αλλά και την υποστήριξη που πρέπει να πάρει από το σχολείο, που είναι ο πρώτος κοινωνικός του περίγυρος. Ωστόσο μέχρι τώρα η διεύθυνση του σχολείου ελάχιστα έχει ασχοληθεί ουσιαστικά με αυτό το παιδί στην κατεύθυνση να ενεργοποιήσει τους άλλους γονείς και πολύ, δε, περισσότερο τις Κοινωνικές Υπηρεσίες γιατί σε αυτή την περίπτωση χρειάζονται στήριξη και καθοδήγηση και ο μαθητής και ο πατέρας του. Το σχολείο έχοντας ως άλλοθι ότι το παιδί έχει την ειδική στήριξη με συνοδό και ότι επισκέπτεται δύο φορές το σχολικό συγκρότημα ψυχολόγος, θεωρεί ότι έχει εξαντλήσει το ρόλο και το καθήκον του!
Κάπως έτσι δεν έχει ζητηθεί βοήθεια από τις αρχές που μπορεί να είναι οι Σχολικοί Σύμβουλοι της Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης ή ο ίδιος ο προϊστάμενος. Με αυτή την αντιμετώπιση το πρόβλημα κρύβεται “κάτω από το χαλί”, αφήνουν το χρόνο να κυλήσει, «να περάσει και τούτη η χρονιά» στη λογική «ας τα βρουν μετά σε όποιο γυμνάσιο εγγραφεί», αν εγγραφεί τελικά σε γυμνάσιο και δεν ακολουθήσει τη μοίρα του πατέρα του στο μεροκάματο.
Όμως ο 11χρονος προσπαθεί στην τάξη και όσα παιδιά στην αρχή, όταν πριν από 3 χρόνια πήρε μετεγγραφή για το συγκεκριμένο σχολείο, ήταν απέναντί του επιφυλακτικά, τώρα παίζοντας μαζί του στα διαλείμματα αρχίζουν να διαπιστώνουν ότι… δεν διαφέρει, είναι και αυτό ένα παιδί, όπως όλα τα άλλα! Υπάρχουν όμως και παιδιά που δεν τα επιτρέπουν οι γονείς τους να παίζουν μαζί του γιατί ανησυχούν, ενώ άλλα παιδιά το πειράζουν με συνέπεια να προκαλούν τις μεγάλες εκρήξεις του 11χρονου και το σχολείο να μετατρέπεται σε αρένα.
Γονέας που αντιμετωπίζει με συμπάθεια τον 11χρονο απαντώντας σε ερώτηση των Νέων της Λέσβου δεν έκρυψε την ανησυχία του για το ενδεχόμενο αυτό το παιδί να δράσει ακόμα πιο επιθετικά την επόμενη φορά που θα προσβάλλουν τη «μνήμη της μητέρας του», ίσως ακολουθώντας και εντολές του πατέρα του για το πώς θα πρέπει να «τιμωρήσει» εκείνους που τον πειράζουν. «Ο πατέρας είναι ένας άνθρωπος που έχει περάσει δύσκολα παιδικά χρόνια και αυτό φαίνεται και μόνο που θα τον κοιτάξει κανείς», είπε ο γονέας.
Και συνέχισε: «Αν το παιδί του παραπονεθεί ότι το πειράζουν στο σχολείο και του υποδείξει να εκδικηθεί τους συμμαθητές που το παρενοχλούν τότε τι θα γίνει;; Στη φασαρία που έγινε προχθές (σ.σ. την περασμένη εβδομάδα) όπου το παιδί εξεμάνη προσπαθούσαν να το συγκρατήσουν τρία άτομα και τα κατάφεραν με δυσκολία. Εγώ θα ρωτούσα τι περιμένουν οι αρμόδιοι του σχολείου να συμβεί για να επέμβουν», είπε ο γονέας.
Ο ίδιος γονέας, που ενδεχομένως ανησυχεί και για τα δικά του παιδιά που συνυπάρχουν στον ίδιο σχολικό χώρο, είναι ο πρώτος που φωνάζει ότι αυτό το παιδί όχι μόνο δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ως ανεπιθύμητο, αλλά αντιθέτως θα πρέπει να σκύψει εξατομικευμένα ακόμα περισσότερο στην περίπτωσή του η πολιτεία και αυτό μπορούν να το επιτύχουν οι τοπικές ηγεσίες της εκπαίδευσης. Με την προϋπόθεση ότι θα δουν το πρόβλημα κατάματα και όχι στη λογική «τελευταίος χρόνος είναι, θα περάσει». Να αντιμετωπίσουν τον μαθητή που βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, ένα παιδί που προσπαθεί να μάθει γράμματα για να ξεφύγει από τη μοίρα του, αλλά οι συγκυρίες το κρατούν καθηλωμένο.
“Μπαλάκι”…
Το αν θα γλιτώσει αυτό το παιδί από τη μοίρα του θα εξαρτηθεί όχι τόσο από το ίδιο, αλλά από το περιβάλλον του σχολείου που είναι μικρογραφία της μεταγενέστερης κοινωνικοποίησής του. Είναι προφανές ότι χάθηκε πολύτιμος χρόνος στην περίπτωση του 11χρονου, καθώς μέχρι τώρα θα μπορούσαν να είχαν γίνει πολλά, αλλά δεν έγινε τίποτα. Από την πρώτη στιγμή που αυτό το παιδί βρέθηκε στο σημερινό δημοτικό σχολείο είχε γίνει «μπαλάκι» για το ποιο τμήμα θα το δεχτεί, ενώ τώρα την φετινή χρονιά ενώ το ίδιο προσπαθεί να σταθεί στα πόδια του και παρά τα παιδικά του δύσκολα βιώματα, τα πειράγματα από συμμαθητές του σε συνδυασμό με τον ευέξαπτο χαρακτήρα του όχι μόνο έχουν διαταράξει την καθημερινότητα του σχολείου, αλλά απειλούν να τροφοδοτήσουν ακόμα πιο μεγάλες περιπέτειες.
Γι’ αυτή την περίπτωση οι κοινωνικές υπηρεσίες έπρεπε να είχαν παρέμβει… ΧΘΕΣ για να το αγκαλιάσουν και μαζί και την οικογένειά του. Να διερευνήσουν τις συνθήκες γιατί εκείνο θεωρεί τη μητέρα του ότι έχει φύγει από τη ζωή, τι συμβαίνει πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού του; Για να γίνουν όμως αυτά έπρεπε να είχαν λειτουργήσει οι μηχανισμοί του σχολείου, οι οποίοι προφανώς από τα προηγούμενα χρόνια με απάθεια επιλέγουν να κρύβουν το πρόβλημα κάτω από το χαλί (για να μην επηρεαστούν οι αξιολογήσεις!) αντί να το βάλουν σε πρώτο πλάνο και να δρομολογήσουν λύσεις.
Κάπως έτσι ο 11χρονος βρίσκεται μόνος και αβοήθητος, ενώ τα πειράγματα στο σχολείο δείχνουν το σκληρό πρόσωπο της κοινωνίας και ο ίδιος αντιδρά ακόμα πιο σκληρά και αυτό τον καθιστά δακτυλοδεικτούμενο. Τι είναι, άλλωστε, ένα ακόμα παιδί στα γρανάζια μιας παιδείας που έχει συνθλίψει τόσους και τόσους στην κοινωνία του ανταγωνισμού στην οποία επιβιώνουν μόνο όσοι δείχνουν πυγμή.
