του Βασίλη Χατζηελευθερίου
Μελαγχόλησα στην σιωπή μου εισπνέοντας την δυσοσμία του «επιτελικού κράτους». Ξόδεψα την ευγένειά μου, δίψασα στην αναμονή, περιπλανήθηκα στην ελπίδα, βιάστηκα από το ψέμα, συνθλίφτηκα στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση, σταμάτησα να αναπνέω από την μπόχα της υπόσχεσης… Είπα να βρίσω, αλλά… δε βαριέσαι. Το αλήτες, το πρόστυχοι, το ανήθικοι και άλλοι προσβλητικοί χαρακτηρισμοί, μάλλον για αυτούς είναι τιμητικοί. Θα μου πείτε (και δικαίως) ρε φίλε ποιο είναι το θέμα σου; Σωστά. 28 μήνες απλήρωτος (από 1-1-19 έως σήμερα) χωρίς να μου έχουν βγάλει την σύνταξή μου!!!!!!!! Συγγνώμη που ένα προσωπικό θέμα το δημοσιοποιώ, αλλά νομίζω ότι το ίδιο πρόβλημα το αντιμετωπίζουν πάνω από 300.000 (πρώην εργαζόμενοι και νυν συνταξιούχοι εν αναμονή πληρωμής) στην Ελλάδα. Οι οποίοι τίμια – ακούραστα – ευσυνείδητα – έδωσαν τα νιάτα τους, για να ζήσουν κάπως πιο ξεκούραστα και αξιοπρεπώς όταν «μεγαλώσουν». Και ερωτώ ΓΙΑΤΙ; Ρωτώ – ρωτώντας – ερωτήσεις – σε ερωτηθέντες και ερωτώμενους, μια ερώτηση γεμάτη ερωτηματικά: Γιατί να είμαι Έλληνας πολίτης;
*** Και ο λαός πια με σακατεμένη την ελευθερία, με σακατεμένη την γλώσσα, σακατεμένος από την ανέχεια, χαλάει κι αυτός, διότι: «Το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν» (Ισοκράτης).
*** Κι όπως έλεγε και ο Αριστοφάνης: Ηκάλλ – εθώπευ’ – εκολάκευ’ – εξηπάτα (και κανακεύεις τον λαό – τον χαϊδολογάς – τον κολακεύεις – τον εξαπατάς).
