Μας γέμισαν με υπερηφάνεια κάνοντας τον φετινό Αύγουστο τόσο ξεχωριστό με την κατάκτηση του Ολυμπιακού μεταλλίου, ενώ οι δυο τους συνέχισαν και στον Καναδά με αργυρό μετάλλιο η Ζωή και χρυσό η Μηλένα, αυτή τη φορά ξεχωριστά, με άλλες συναθλήτριές τους στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα.
Η Μηλένα Κοντού είναι μόλις 18 χρονών και η Ζωή Φίτσιου 29, ενώ εκτός από φίλες και συναθλήτριες είναι πια «οικογένεια» και την ερχόμενη Δευτέρα θα βρίσκονται εδώ ανάμεσά μας στη Μυτιλήνη.
Μια εβδομάδα πριν την άφιξή τους οι δύο μεγάλες αθλήτριες έδωσαν την πρώτη τους συνέντευξη μετά την Ολυμπιάδα του Παρισιού και είναι ιδιαίτερη τιμή για εμάς εδώ στα ΝΕΑ της ΛΕΣΒΟΥ. Αυτό, δε, που εμάς πραγματικά μας σημάδεψε συζητώντας μαζί τους είναι η σεμνότητα και των δύο Ολυμπιονικών, που φαίνεται σε κάθε τους φράση και μετά το μετάλλιο και αυτό πραγματικά δείχνει ΚΑΙ το ήθος αλλά ΚΑΙ την ποιότητά τους κάνοντάς μας διπλά υπερήφανους.
Η Ζωή και η Μηλένα, η Μηλένα και η Ζωή σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στα Νέα της Λέσβου συγκινούν αναφερόμενες στη συμπόρευση και τη διαδρομή τους και ακόμα περισσότερο όταν η Ζωή ανατρέχει στην περίοδο που είχε αναγκαστεί να εγκαταλείψει τον αθλητισμό για να εργαστεί, ενώ η Μηλένα μιλά για τους γονείς της.
ΖΩΗ ΦΙΤΣΙΟΥ
«Υπήρχαν νύχτες που έβλεπα στο όνειρό μου πως γυρνάω πίσω»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΗ ΣΑΜΙΩΤΗ
-Ζωή, γνωρίζουμε ότι αγωνίστηκες χρόνια γι’ αυτό το αποτέλεσμα, σου χρωστάμε πολλά, σε θεωρούμε πια δικό μας άνθρωπο, έτσι κι αλλιώς η Βόρεια Ελλάδα έχει πολύ ισχυρούς δεσμούς με τη Λέσβο. Πες μας δυο λόγια.
«Γεια και από μένα. Αρχικά να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δίνετε γι’ αυτήν τη συνέντευξη. Είναι χαρά μου να προσφέρω και εγώ, να πω και εγώ δυο λόγια σε τοπική εφημερίδα της Λέσβου. Ναι, πράγματι, έχω αρκετά χρόνια που προπονούμαι σαν αθλήτρια και μετέπειτα σε μεγαλύτερα επίπεδα. Το 2009 ξεκίνησα την κωπηλασία πρώτη φορά σαν αρχάρια πλέον και έκτοτε αγωνίστηκα το 2009, 2010, το 2011 και το 2012. Έκανα μετά το 2012 για λίγα χρόνια μία παύση καθώς ασχολήθηκα περισσότερο με το κομμάτι των σπουδών μου και το επαγγελματικό μέρος της ζωής μου, αλλά μέσα μου δεν είχε σβήσει αυτό το όνειρο της κωπηλασίας. Μπορώ να πω ότι υπήρχανε νύχτες που έβλεπα στο όνειρό μου πως γυρνάω πίσω και βρίσκομαι ξανά στην Εθνική ομάδα και είμαι μες στο κοινόβιο και αγωνίζομαι κανονικά ξανά με τα χρώματα της Ελλάδας. Και όλο αυτό το όνειρο υπήρχε μέσα μου, δεν είχε σβήσει και ήξερα ότι κάποια στιγμή θα ‘ρθει η ώρα που θα το ξανακυνηγήσω. Έτσι λοιπόν το 2018, μετά από 5 χρόνια από το 2013 που είχα να αγωνιστώ, επανήλθα. Ξεκίνησα να επανέρχομαι σιγά στον χώρο της κωπηλασίας αγωνιστικά και έτσι μπήκα σε ρυθμούς και τελικά άρχισα να αναζωπυρώνεται πάρα πολύ το όνειρο της Ολυμπιάδας μέσα μου. Προσπάθησα ξανά το 2021 για την πρόκριση, έφτασα πάρα πολύ κοντά. Θεωρώ ότι το άξιζα και τότε, αλλά μάλλον δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή και τελικά ήρθε η πρόοδος του 2024 και απογειώθηκε με αυτό το ολυμπιακό μετάλλιο λοιπόν».
-Με τη Μηλένα «δέσατε» και φτάσατε μέχρι την Ολυμπιάδα και το χάλκινο μετάλλιο. Για όλους εμάς αυτό το κάνατε να φαίνεται εύκολο καταγράφοντας τη μια νίκη μετά την άλλη. Στην πραγματικότητα όμως για εσάς, για εσένα, πόσο δύσκολο ήταν;
«Κανένας δεν μπορεί να πει ότι κατέκτησε ένα ολυμπιακό μετάλλιο εύκολα. Σίγουρα υπήρξανε πάρα πολλές δύσκολες στιγμές με τη Μηλένα, όμως, θεωρώ ότι αυτό που μας κράτησε ήταν ότι παλέψαμε μαζί τα κύματα και όλα τα εμπόδια που μας βρήκανε μες τη χρονιά. Υπήρξαν πολλές στιγμές δύσκολες, αλλά νομίζω το ότι μείναμε ενωμένες ήταν αυτό που μας έφτασε τελικά στο ν’ ανέβουμε στο βάθρο της Ολυμπιάδας και μπορώ να πω ότι όπως φαινόταν απ’ έξω ότι κάθε νίκη μας φαινόταν, ας πούμε, εύκολη, έχω να πω ότι ακριβώς επειδή προσπαθούσαμε κι εμείς να διασκεδάζουμε και να ζούμε την κάθε στιγμή τόσο στις προπονήσεις μας και στην προετοιμασία μας όσο και στους αγώνες, νομίζω ότι και αυτό βγήκε προς τα έξω και φάνηκε σαν να ήταν κάτι εύκολο και στην πραγματικότητα ίσως να το βιώσαμε και εμείς τόσο έντονα και με τόσο ενθουσιασμό, ώστε τελικά να ήρθε εύκολα μέσα σε εισαγωγικά».
-Πες μας δυο λόγια για τη διαδρομή σου με τη Μηλένα αυτά τα χρόνια. Εσύ μεγαλύτερη και πιο έμπειρη, εκείνη μικρότερη.
«Η πρώτη μου επαφή με τη Μηλένα ήταν το 2021 το χειμώνα όταν ξεκίνησε η αγωνιστική χρονιά του 2021-2022 και η Μηλένα όντας ακόμα πολύ άπειρη και πάρα πολύ μικρή ηλικιακά τόσο κωπηλατικά, όσο και βιολογικά ήρθε κοντά μου, την έφερε ο προπονητής μας κοντά μου, όντας η μεγαλύτερη ας πούμε και πιο έμπειρη στην ομάδα, συνηθίζει να φέρνει νέα παιδιά και προσαρμόζοντάς τα μέσα στην ομάδα και στην λειτουργία της Εθνικής Κωπηλασίας, ας πούμε μέσα από μένα, προσπαθεί να τους εντάξει πιο εύκολα, καθώς ξέρει ότι είμαι ένας άνθρωπος που θα αγκαλιάσει πολύ τον συνάνθρωπό του και τον συναθλητή του και έτσι έγινε και με τη Μηλένα. Νομίζω ότι δέσαμε από την πρώτη στιγμή. Κι όμως αυτή η ηλικιακή διαφορά, αν και κάποιες φορές έχει δυσκολίες, θεωρώ ότι στη δικιά μας περίπτωση έδεσε πολύ καλά γιατί η Μηλένα είναι ένα παιδί, το οποίο με εμπιστεύτηκε, αφέθηκε πάνω μου και εγώ μία κοπέλα, η οποία δεν θα μπορούσα ποτέ να εκμεταλλευτώ ή να της φερθώ σκληρά γι’ αυτό και εγώ την αγκάλιασα, συμφωνήσαμε για το πώς θέλουμε να δουλεύουμε μέσα σε αυτή τη βάρκα, ασπάστηκε τη δικιά μου νοοτροπία και έτσι δέσαμε τόσο καλά και υπήρξε τόσο καλή χημεία που προχωρήσαμε και φτάσαμε ως εδώ».
-Βρέθηκες και στη Μυτιλήνη, σε θεωρούμε πια δικό μας άνθρωπο;
«Η αλήθεια είναι ότι στο νησί σας βρέθηκα πρώτη φορά μετά την πρόκριση της Λουκέρνης. Έχω ξαναπεί ότι αγαπάω πάρα πολύ τους μικρούς τόπους γιατί οι άνθρωποι είναι ανοιχτοί και φιλόξενοι. Υπάρχει μια ηρεμία την οποία λατρεύω και σίγουρα θα κυνηγήσω στη ζωή μου κάποια στιγμή να βρεθώ σε ένα ήσυχο μέρος, όπως είναι και το Μαυροχώρι, το οποίο με έχει αγκαλιάσει και αυτό πολύ, όντας Θεσσαλονικιά. Νομίζω ότι τα λόγια είναι περιττά. Όσοι βρίσκονταν κοντά μας τις μέρες που ήμασταν στο νησί βλέπαν το πώς με αγκάλιασε όλη η τοπική κοινότητα και ανυπομονώ να ξαναβρεθώ στο μέρη σας Θεού θέλοντος μετά το κλείσιμο της φετινής αγωνιστικής σεζόν».
-Το χάλκινο ήταν αυτό που περιμένατε ή σας «βασανίζει» ότι θα μπορούσε να έχει πάει και καλύτερα;
«Αυτή είναι μία πάρα πολύ καλή ερώτηση. Νομίζω το ότι οι Γάλλοι δεν είχαν προνοήσει να έχουμε κοντά μας το προπονητικό team ίσως και να μας κόστισε για ούτε 50 κλάσματα του δευτερολέπτου ένα δεύτερο μετάλλιο και, γιατί όχι, και ένα χρυσό. Η αλήθεια είναι ότι θα ‘ταν μεγάλη αχαριστία το να σκέφτομαι, να σκεφτόμαστε μάλλον ότι θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει και κάτι καλύτερο γιατί πρόκειται για ένα Ολυμπιακό μετάλλιο και κανένας δεν μπορεί να αναιρέσει αυτή την αξία. Σίγουρα πάντα σαν άνθρωποι και ιδιαίτερα σαν πρωταθλήτριες σκεφτόμαστε το κάτι παραπάνω, ακόμα και το τέλειο και πάντα θέλεις να κερδίζεις αυτό το κάτι παραπάνω. Ομολογώ ότι υπάρχουν στιγμές που το σκεφτόμαστε και το έχουμε συζητήσει, παρόλα αυτά μόλις αυτή η σκέψη έρχεται τη διώχνουμε κατευθείαν γιατί θεωρώ ότι θα ήμουν πολύ αχάριστη απέναντι στο Θεό που με έχει αξιώσει να ζήσω κάτι τέτοιο και γι’ αυτό κάθε φορά που έρχεται μια τέτοια σκέψη τη διώχνω και νιώθουμε απόλυτα ευχαριστημένες με την μέχρι τώρα πορεία μας και τα αποτελέσματα που έχουμε φέρει και αυτό το μετάλλιο και ας ήταν χάλκινο».
-Εμείς που βλέπαμε την πορεία σας από την τηλεόραση ήμασταν βέβαιοι ότι θα ήσασταν μέσα στα τρία μετάλλια. Τελικά η απόσταση από το χάλκινο στο χρυσό είναι μεγάλη;
«Κοιτάξτε οι Αγγλίδες, το πλήρωμα της Αγγλίας και της Ρουμανίας, όπως και τα υπόλοιπα πληρώματα του τελικού και όχι μόνο του τελικού, ήταν δύο πάρα πολύ δυνατά πληρώματα, τα οποία δουλεύουνε μαζί κάπου στα 10 χρόνια μπορώ να πω. Είναι τέσσερις απίστευτα δυνατές αθλήτριες με φοβερές δυνατότητες. Εμείς σταθήκαμε περισσότερο στο ύψος μας από ό,τι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί, δηλαδή νομίζω ότι κάνουμε κάτι το οποίο κανείς δεν φανταζόταν σε αυτή την Ολυμπιάδα. Νιώθω πραγματικά τόσο περήφανη για τη Μηλένα και για τον ίδιο μου τον εαυτό που σταθήκαμε τόσο κοντά τους και ήμασταν τόσο κοντά στα δύο μετάλλια τα μπροστινά μας, που νομίζω ότι δεν χωράει κάτι άλλο. Σίγουρα το να φτάσουμε απ’ το χάλκινο στο χρυσό είναι κάτι πολύ δύσκολο. Τα κορίτσια αυτά έχουν δουλέψει, όπως σας είπα, 10 χρόνια. Εμείς είμαστε ένα καινούργιο πλήρωμα, το οποίο έκανε την έκπληξη και κατάφερε να φτάσει τόσο κοντά τους και πιστεύω ότι όλο αυτό υπόσχεται πάρα πολλά για το μέλλον και μακάρι ο Θεός να μας αξιώσει να ‘μαστε γερές και να μπορέσουμε να καταφέρουμε ακόμα περισσότερα».
-Ποια είναι τα σχέδιά σας πλέον από δω και στο εξής; Έχοντας μια σημαντική παρουσία, τιμήσατε την Ελλάδα, τη Θεσσαλονίκη και τη Λέσβο. Όλη αυτή η διαδρομή είχε σταθμούς δικαίωσης και στο τέλος το «απογειώσατε»!
«Από δω και στο εξής νομίζω ότι και εγώ και η Μηλένα χρειαζόμαστε ένα διάστημα ψυχολογικής και σωματικής ξεκούρασης οπωσδήποτε. Ήτανε μία τριετία πολύ σκληρή και πολύ δύσκολη, η μεταολυμπιακή χρονιά θα ξεκινήσει τον Οκτώβριο και ως τότε πρέπει και οι δύο μας να πάρουμε λίγο χρόνο με τους εαυτούς μας, με τις οικογένειές μας, προκειμένου καλώς να δεχτούμε την επόμενη χρονιά και να δούμε πώς θα κινηθούμε με τον προπονητή μας και τι πλάνα έχει και αυτός στο μυαλό του για μας. Το σίγουρο είναι ότι είμαστε δύο κορίτσια με πολλή όρεξη, αναζητούμε και ψάχνουμε το μέλλον και θα πορευθούμε με πολύ όμορφα και θετικά συναισθήματα και με το μετάλλιό μας και ίσως με περισσότερη ανταμοιβή στο μέλλον».
-Ζωή, ειλικρινά σ’ ευχαριστώ για τη συνέντευξη.
«Κι εγώ για τη δυνατότητα επικοινωνίας με τους κατοίκους της Λέσβου».
ΜΗΛΕΝΑ ΚΟΝΤΟΥ
«Οι γονείς μου ήταν οι πρώτοι που πίστεψαν σε μένα»
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΣΤΡΑΤΗ ΣΑΜΙΩΤΗ
-Μηλένα, ποια ήταν τα συναισθήματά σου όταν ξεκινούσε ο αγώνας και δεν αναφέρομαι μόνο στον τελικό όπου πήρατε το μετάλλιο, αλλά σε όλη αυτή τη συναρπαστική διαδρομή μέχρι να φτάσετε εκεί;
«Η Ολυμπιάδα είναι το όνειρο κάθε αθλητή και με τη Ζωή είχαμε πει από τη στιγμή που πήραμε την πρόκριση και μας έφυγε το άγχος για το αν θα προκριθούμε ότι από δω και πέρα, σε όλη την πορεία μας μέχρι εκεί, στον υπόλοιπο ενάμιση μήνα που ‘χε μείνει θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε στην προετοιμασία μας, θα το ευχαριστηθούμε χωρίς καθόλου άγχος και απλά θα πάμε και θα δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Και αυτό κάναμε. Ήμασταν πολύ περήφανες και οι δυο μας με το ότι καταφέραμε να φτάσουμε στην Ολυμπιάδα. Είναι ένα όνειρο για κάθε αθλητή. Πηγαίνοντας εκεί, συνειδητοποιώντας τουλάχιστον για μένα γιατί πριν έλεγα στον εαυτό μου ότι η Ολυμπιάδα είναι σαν ένα Παγκόσμιο, θα είναι όλες οι χώρες εκεί, οι πιο πολλές τουλάχιστον, αλλά συνειδητοποίησα ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα και άρχισα σιγά-σιγά να συνειδητοποιώ το μεγαλείο, ας πούμε, των αγώνων αυτών. Μου έφερε ας πούμε απερίγραπτα συναισθήματα γιατί άρχισα να συνειδητοποιώ το πόσο μεγάλο είναι αυτό που ήδη έχουμε καταφέρει και το πόσο μεγάλο είναι αυτό που πάμε να κάνουμε και που θέλουμε να προσπαθήσουμε να κάνουμε. Κάθε κούρσα ήταν ξεχωριστή, τα συναισθήματα απερίγραπτα και δεν ήτανε πάντα, ας πούμε χαρά μπορεί να υπήρχε και ένα άγχος κρυμμένο μας μέσα εκεί γιατί σίγουρα στον πρωταθλητισμό είναι πολλοί παράγοντες που μας επηρεάζουνε, οπότε σε έναν τόσο μεγάλο αγώνα θέλουμε να φέρουμε και την ανάλογη απόδοση, αλλά κυρίως αυτό που θα περιέγραφε τα συναισθήματά μας ήτανε ο ενθουσιασμός που ήμασταν εκεί, που θα αγωνιζόμασταν, που νιώθαμε καλά και ξέραμε ότι μπορούμε να το κάνουμε και γιατί ξέραμε ποιος ήταν ο στόχος μας, οπότε απλά έμεινε να το υλοποιήσουμε. Και έτσι μπαίνοντας σε κάθε κούρσα ξεχωριστά ήμασταν όσο πιο προσηλωμένες μπορούσαμε στο στόχο μας, χωρίς να σκεφτόμαστε γύρω-γύρω και αυτό μας βοήθησε πάρα πολύ γιατί διώχναμε το περιττό άγχος κάθε φορά και καταφέρναμε να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Με τον τερματισμό του τελικού όταν συνειδητοποιήσαμε ότι πήραμε ένα μετάλλιο, βέβαια το ‘χαμε βάλει λίγο στο μυαλό μας από πριν, ξέραμε ότι μπορούμε να το κάνουμε, το ‘χαμε συνεννοηθεί μεταξύ μας ότι μπορούμε να το κάνουμε και ότι δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα αυτή τη στιγμή από τη στιγμή που μπήκαμε στον τελικό ή μπορούμε να βγούμε στα μετάλλια ή μπορούμε να βγούμε εκτός μεταλλίων και μετά απλά να λέγαμε ότι ίσως μπορούσαμε να το είχαμε κάνει. Οπότε ήτανε μία απόφαση ότι θα πρέπει να φέρω τον εαυτό μου ψυχολογικά και σωματικά στην καλύτερή του μέρα στον τελικό για να καταφέρω να πάρω αυτό το μετάλλιο και όταν μετά από όλες αυτές τις δυσκολίες, που έχουμε περάσει μαζί, με το μπιφ του τερματισμού, συνειδητοποιούμε ότι είμαστε τρίτες και ότι έχουμε πάρει αυτό το μετάλλιο και δεν μπορεί κανένας να μας το πάρει πίσω, τα συναισθήματα ήτανε μικτά. Ήτανε πρώτα χαρά και υπερηφάνεια που τα καταφέραμε και ήταν και οι δικοί μας άνθρωποι εκεί και το ζούσαν κι αυτοί μαζί μας και απ’ την άλλη λίγο μας χτύπησε, πώς να το πω, μία μικρή λύπη που τελείωσε όλο αυτό γιατί μας άρεσε τόσο πολύ η διαδικασία όλη αυτή που είχαμε περάσει, όλη αυτή η προπόνηση, όλες αυτές οι κούρσες, που πετύχαμε το στόχο μας και νιώσαμε ξαφνικά ότι τώρα δεν έχουμε τίποτα άλλο να κάνουμε και ήταν ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα για εμάς».
-Τι σημαίνει για σένα το χάλκινο μετάλλιο σε αυτή την ηλικία; Ποιοι είναι οι επόμενοι στόχοι που βάζεις;
«Για μένα η ηλικία μου δεν έπαιζε κανένα ρόλο. Σίγουρα μπορεί σωματικά να έχω κάποιες διαφορές με κάποιες αθλήτριες που είναι πιο μεγάλες και πιο γυμνασμένες, με πιο πολλά χρόνια εμπειρίας κιόλας, αλλά στην γραμμή της εκκίνησης το μόνο που μετράει εκείνη τη στιγμή είναι ποιος το θέλει παραπάνω γιατί όλες για να έχουν φτάσει σε αυτό το επίπεδο έχουνε κάνει τη σωστή προπόνηση και όλες βρίσκονται πολύ κοντά. Οπότε για μένα ήτανε θέμα θέλησης, ήταν ποιος θέλει παραπάνω αυτό το μετάλλιο αυτός θα το πάρει. Δεν μου κάνει κάποια διαφορά το ότι είμαι 18 χρονών και ούτε το σκέφτομαι και ούτε θέλω να επαινέσω τον εαυτό μου γι’ αυτό. Είμαι απλά μία αθλήτρια σαν όλες τις άλλες που κατάφερα και το έκανα λίγο νωρίτερα το όνειρό μου πραγματικότητα, αλλά αυτό, το μόνο θετικό που βλέπω σε αυτό είναι ότι μου δίνει πολλές ελπίδες για το μέλλον ότι έχω πολλά χρόνια ακόμα μπροστά μου να κάνω αυτό που αγαπάω».
-Μπορεί να κατέκτησες εσύ το μετάλλιο, όμως σ’ αυτή τη διαδρομή ξεχώρισαν και οι γονείς σου για την πραγματικά αφοπλιστική σεμνότητά τους. Τι έχεις να πεις για την οικογένειά σου;
«Για τους γονείς μου θα είχα πάρα πολλά να πω άμα είχα την ώρα. Είναι οι άνθρωποι από τους οποίους ξεκίνησαν όλα, ήταν οι άνθρωποι που όταν ήμουνα μικρή και αποφάσισα ότι θέλω να ξεκινήσω και κωπηλασία πάνω σε άλλα δύο αθλήματα που έκανα, μου έδωσαν την ελευθερία να το κάνω και δεν με πίεσαν ποτέ να κάνω κάτι που δεν θέλω, αρκεί να το έκανα καλά. Απ’ αυτούς πήρα πολλά χαρακτηριστικά μου και τους ευχαριστώ γι’ αυτό γιατί με έχουν κάνει τον άνθρωπο που είμαι σήμερα και δεν θα ήμουν εδώ χωρίς αυτούς. Ήτανε απλά οι πρώτοι άνθρωποι που πίστεψαν σε μένα και με άφησαν να κάνω τις επιλογές μου, οι οποίες με έφεραν εδώ και από κει και πέρα, το βλέπω… δεν ξέρω, κάθε μέρα μιλάω μαζί τους, ξέρω πώς είναι σαν άνθρωποι, πώς συνεχίζουν να είναι σαν άνθρωποι, τους θαυμάζω και δεν θα σταματήσω ποτέ να τους θαυμάζω. Μακάρι όταν μεγαλώσω να γίνω σαν αυτούς και να καταφέρω μέσα στην κοινωνία να έχω τον ίδιο αντίκτυπο».
-Μια αθλήτρια από τη Μυτιλήνη και η αθλήτρια από τη Βόρεια Ελλάδα «δένουν» σαν μία ομάδα και μας στέλνουν στον… ουρανό. Πες μας για τη Ζωή μέσα απ’ τα μάτια της Μηλένας.
«Η Ζωή έχει γίνει οικογένειά μου, εγώ τη θεωρώ οικογένειά μου, είναι ο άνθρωπος με τον οποίο τα έχω περάσει όλα αυτά μαζί, καλές στιγμές, κακές στιγμές, όλες τις δυσκολίες. Πέσαμε κάτω μαζί, μαλώσαμε, τα ξαναβρήκαμε, έχουμε περάσει άπειρες ώρες μαζί μέσω προπόνησης και εκτός από την προπόνηση και απλά θεωρώ ότι έχουμε μία απίστευτη χημεία σαν άνθρωποι. Συμπληρώνουμε πολλές φορές η μία την άλλη και γι’ αυτό καταφέραμε πιστεύω και κωπηλατικά εντέλει να δεθούμε τόσο πολύ γιατί βλέπαμε ότι έχουμε έναν κοινό στόχο, ένα κοινό όνειρο. Γνωρίσαμε η μία την άλλη λίγο και καταλάβαμε ότι μπορούμε να το κάνουμε να δουλέψει όλο αυτό. Η Ζωή κρατάει για μένα μια πολύ ιδιαίτερη θέση γιατί πίστεψε πριν 3 χρόνια σε μένα, που πριν 3 χρόνια μπήκα στον Εθνική και ήταν η πρώτη αθλήτρια με την οποία ήρθα ας πούμε σε επαφή κωπηλατικά και μου έμαθε κάποια βασικά πράγματα και έτσι νομίζω σιγά-σιγά ήτανε 3 χρόνια που χτίσαμε τη σχέση μας και ήτανε μια σχέση πάνω στην εμπιστοσύνη πολύ και είμαστε και οι δύο κιόλας πολύ συναισθηματικές γιατί υπήρχε αυτή η καθαρότητα ας πούμε στη σχέση μας και τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Μας βοήθησε πάρα πολύ να έρθουμε σε αυτό το σημείο που είμαστε σ’ αυτή τη στιγμή».
-Τι ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες όταν διαπιστώσατε ότι από την τέταρτη θέση είχατε βρεθεί στην τρίτη και πλησιάζατε; Θα έλεγα για λίγα μέτρα θα είχατε πάρει το αργυρό μετάλλιο.
«Με τη Ζωή ξέραμε τι μπαίναμε να κάνουμε στην κούρσα. Είχαμε το στόχο μας και ξέραμε ότι ήμασταν πολύ καλές στο δεύτερο χιλιάρι γιατί το είχαμε δει και στις προηγούμενες κούρσες. Ξέραμε την τακτική μας οπότε μπήκαμε και εφαρμόσαμε ακριβώς αυτό. Απλά όταν ήμασταν στα τελευταία 600 μέτρα και είδα ότι είμαστε πολύ δίπλα στα μετάλλια λειτούργησε εκείνη τη στιγμή, πέρασαν από το μυαλό μου πάρα πολλές σκέψεις, το πόσα έχουμε περάσει για να φτάσουμε μέχρι αυτό το σημείο, το ένστικτο επιβίωσης κατά κάποιο τρόπο και κάναμε μία υπερπροσπάθεια στα τελευταία 600 μέτρα για να καταφέρουμε να φέρουμε αυτό το μετάλλιο».
-Τι έχεις να πεις για τον κόσμο εδώ στην ιδιαίτερη πατρίδα σου, τη Μυτιλήνη, για τους ανθρώπους του Ναυτικού Ομίλου που ήταν τόσα χρόνια κοντά σου; Ποιο είναι το μήνυμα Μηλένα από εσένα;
«Έχω λάβει απίστευτη στήριξη από όλη την Μυτιλήνη, αλλά ο Όμιλός μου ήτανε ο πρώτος αρωγός μου σε αυτή την προσπάθεια γιατί από την αρχή εκεί ξεκίνησα, έκανα τα πρώτα μου βήματα, πήρα ό,τι χρειαζόμουν να πάρω για να μπω στην Εθνική ομάδα και ακόμα και εκεί δεν σταμάτησαν. Πάντα προσπαθούσαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να με βοηθάνε και να έχω ό,τι χρειάζομαι για να κάνει αυτή την προσπάθειά μου λίγο πιο εύκολη και τους ευχαριστώ πάρα πολύ. Δεν έχω λόγια γι’ αυτούς τους ανθρώπους, με έχουν στηρίξει απίστευτα και απλά συνεχίζουν ακόμα και τώρα να κρατάνε τα όνειρά μου ζωντανά, να συνεχίσω για ακόμα μία Ολυμπιάδα και μακάρι να καταφέρουμε να το πραγματοποιήσουμε».
-Μηλένα, σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη στα Νέα της Λέσβου.
«Και εγώ, σε λίγες μέρες θα βρισκόμαστε στη Μυτιλήνη».
