Μπορεί ο καιρός να μην θυμίζει ότι πλησιάζει καλοκαίρι, ωστόσο οι βιβλιόφιλοι μπορούμε σιγά-σιγά να ετοιμάζουμε τις λίστες μας με τα βιβλία που θα διαβάσουμε στις καλοκαιρινές διακοπές!
Σας έχουμε νέες κυκλοφορίες βιβλίων, που αποτελούν μερικές από τις δημοφιλέστερες αυτή την περίοδο:
“Η δίκη Σουάρεφ”
«… Η δίκη Σουάρεφ έχει µία καρναβαλική µεγαλοπρέπεια. Φωτίζει το καρναβαλικό και το µεγαλειώδες της ανθρώπινης κατάστασης…», Δηµοσθένης Καραµπαλίκης. Ο εµβληµατικότερος εν ζωή ποινικολόγος, πρωταγωνιστής στις πιο πολύκροτες δίκες του τελευταίου µισού αιώνα. Σεραφείµ-Μάκης Σακκάς. Ο διευθυντής του γραφείου «Καραµπαλίκης και Συνεργάτες». Ευφυής, εργατικός, λεβέντης. Με ένα, όµως, σωµατικό ελάττωµα που – κι ας το κρύβει όσο µπορεί – τον περιορίζει, του πικραίνει τη ζωή. Ο κόσµος της µαχόµενης δικηγορίας. Ο κύριος Φωτιάδης, εκκεντρική διάνοια. Ο Χάρης Τσετίνης, λαγωνικό των δικαστηρίων. Η Κωνσταντίνα Γιάννου, πανέµορφη, κόρη χρεοκοπηµένου βιομηχάνου. Ο Σόλων Λούσκος, µε το απωθηµένο ακαδηµαϊκής καριέρας και τις ανοµολόγητες πολιτικές φιλοδοξίες. Ο Ευθύµης Βογιατζής, σκοτεινός τύπος, ύαινα σωστή. Η Παναγιώτα Αϊβάλη, «κυρία του κυρίου» και κληρονόµος του γραφείου. Ένα απόγευµα εµφανίζεται στο γραφείο ο Εδµόνδος Σουάρεφ. Ζητάει ακρόαση από τον Καραµπαλίκη. Μιλάει µε τον Μάκη Σακκά. Μεγαλέµπορος ο Σουάρεφ µουσικών οργάνων. Αποκαλύπτει ότι το 1983 δολοφόνησε έναν άνθρωπο. Ζητάει να παραδοθεί στη δικαιοσύνη. «Αδύνατον να δικασθείτε», απαντάει ο Μάκης. «Όλα τα εγκλήµατα στην Ελλάδα παραγράφονται µε την παρέλευση είκοσι ετών…». «Θα δικαστώ. Θα µε δικάσετε εσείς!». «Ίσως η δίκη να είναι για τον Σουάρεφ καθαρτήριο». «Καθαρτήριο;» «Πουργκατόριουµ στα λατινικά. Εκεί όπου οι ψυχές εξαγνίζονται. Ο προθάλαµος του Παράδεισου. Ή – εάν δεν αποδειχθείς άξιος – της Κόλασης…». Ίσως η Δίκη Σουάρεφ να γίνει καθαρτήριο για όλους.
“Το Μωρό της Σοφίτας”
Μια ιστορία θέλω να σου πω, χωρίς ήρωες, αλλά με πολλά θύματα. Χωρίς όπλα, αλλά με καθημερινές μάχες. Χωρίς νίκες, αλλά με δυνατούς νικητές. Μια ιστορία θέλω να σου πω για την ελπίδα…
Εσύ που κρατάς στα χέρια σου τούτο το γραπτό, άκουσες ποτέ για τα «μωρά της σοφίτας»; Σου πέρασε από το μυαλό πόσες ψυχές δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου, ενώ έτρεχαν να το ανταμώσουν γλιστρώντας από τα σπλάχνα της μάνας τους; Ανίδεος είσαι, αναγνώστη, για τα μικρά και μεγάλα δράματα μιας κοινωνίας που έκρυβε, όπως η γάτα τις ακαθαρσίες της, ολισθήματα, αμαρτίες, ακόμη και ακολασίες, όπου μπορούσε. Σε υπόγεια, σε σοφίτες, και κάτω από το χώμα καμιά φορά…
Βρέθηκαν πολλά τέτοια μωρά, έπειτα από χρόνια, όταν τα παλιά αρχοντικά ήρθε η ώρα τους να γίνουν πολυκατοικίες. Οι συνθήκες υγρασίας φαίνεται ότι έπαιξαν ρόλο ώστε να μετατραπούν σε μικροσκοπικές μούμιες που σόκαραν όσους τα ανακάλυψαν. Τα μωρά της σοφίτας…
Εγώ δε βρίσκομαι ανάμεσά τους όμως… Είμαι ένα μωρό της σοφίτας, αλλά εγώ έζησα. Και μεγάλωσα…. Για να γράψω την ιστορία μου…
“Το μπλε ζαφείρι”
Ο θάνατος του Μάρκου ήταν άραγε τραγικό δυστύχημα ή ανθρωποκτονία από πρόθεση;
Ο Άλκης είναι σίγουρος πως η Μελάνθη κάτι του κρύβει. Κι ως αστυνομικός είναι αποφασισμένος να μάθει την αλήθεια.
Εκείνη ξέρει πως δεν μπορεί να στηριχτεί πάνω του. Αν του αποκαλύψει πως δεν σταμάτησε ποτέ να τον αγαπάει, θα αναγκαστεί να μοιραστεί μαζί του το ανείπωτο μυστικό της. Και τότε η ζωή της θα γίνει χίλια κομμάτια.
Μπερδεμένη, φοβισμένη και μόνη, προσπαθεί να ξεφύγει από τον ιστό που υφαίνεται γύρω της. Αλλιώς κινδυνεύει να χάσει ακόμα και τη ζωή της.
Ένα μπλε ζαφείρι, ένας σκορπιός, ένα γεράκι-κυνηγός κι η Λήμνος, ένα νησί πλημμυρισμένο μυστήριο, μπλέκονται με τους ήρωες, με το αγγελικό και συνάμα διαβολικό πρόσωπό τους, με τα ανείπωτα μυστικά τους, με τρεις δολοφονίες.
Τι μπορεί να κάνει μια γυναίκα όταν πιεστεί πολύ; Τα πάντα.
“Κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω”
Ποτέ δεν έμαθα την ακριβή ημερομηνία που γεννήθηκα. Ήμουν απλώς ένα μωρό που κάποιος εγκατέλειψε στα σκαλιά ενός ιδρύματος, όπως και τόσα άλλα.
Οι γυναίκες που με ανέθρεψαν έλεγαν πάντα ότι πρώτα τραγούδησα και μετά μίλησα. Ίσως γιατί μέσα από τις νότες μαλάκωνε κάπως η σκληρότητα του κόσμου, την οποία δυστυχώς γνώρισα από νωρίς.
Κόντρα όμως σε κανόνες και εμπόδια, εγώ συνέχισα να τραγουδώ, να ονειρεύομαι και να γελάω… Mέχρι τη στιγμή που μου τα πήραν όλα καταδικάζοντάς με σε θανατερή σιωπή.
Ίσως επειδή ήμουν γυναίκα…
Ίσως επειδή δεν θέλησα να υποτάξω την ψυχή μου σε άγραφους νόμους.
Μεγαλώνοντας, ερωτεύτηκα, πόνεσα, έκλαψα, γονάτισα, αλλά στο τέλος κατάφερα να κοιτάξω τη ζωή από τη μεριά που επέλεξα εγώ και όχι οι άλλοι.
Στάθηκα όρθια και πάλεψα για όσα με έκαναν να χαμογελώ. Έδωσα μάχη για να μην επιτρέψω σε κανέναν να μου στερήσει το δικαίωμα στο όνειρο.
Και τελικά κατάλαβα πως η πραγματική αγάπη δεν σε φυλακίζει, αλλά σε κρατά ελεύθερη μέσα στην αγκαλιά της.
Με λένε Μενεξιά και το όνομά μου το πήρα από το χρώμα των ματιών μου…
“Όσα κατάφεραν να ανθίσουν”
Tελικά μετά από τόσες χαρές και τόσες λύπες, τόσα όμορφα και τόσα άσχημα, τόσα σκαμπανεβάσματα στον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και τις προτεραιότητες που θέτουμε, τι αφήνουμε πίσω μας; Ποια μικρή αλλαγή μπορεί να φέρει το πέρασμά μας από τον μικροσκοπικό μας πλανήτη, που στεγάζει αδιαμαρτύρητα τις ταραχώδεις ζωές μας;
Η Μαρίνα αφηγείται την ιστορία της ένα απομεσήμερο, που μια πρόωρη βροχή έφερε σκοτάδι στην πόλη. Πίσω στο νησί, ένας κύκλος που δε λέει να κλείσει την κρατά δέσμια, ενώ γύρω της χορεύουν ο χώρος και ο χρόνος, γυρίζοντας ξανά και ξανά στο ίδιο σημείο. Η αμυγδαλιά στον κήπο του πατρικού της που μένει στέρεη, σαν να ’ναι το κέντρο εκείνου του κύκλου, το κέντρο ενός δικού της σύμπαντος, ανθίζει τον χειμώνα και μαραίνεται αντιδραστικά το καλοκαίρι.
Από τα παιδικά τραύματα μέχρι τη δύσκολη ενηλικίωση, από τη Χούντα μέχρι την ανατολή της νέας χιλιετίας, από τη Σύμη μέχρι την ελληνική πρωτεύουσα, κάθε σχέση και κάθε συναίσθημα θα δοκιμαστούν υπό αντίξοες συνθήκες. Θα βιώσουν αποστάσεις, απώλειες και βαρυχειμωνιές.
Κι ό,τι καταφέρει ν’ ανθίσει τον Γενάρη, ξέρεις ότι θ’ ανθίζει πάντα…
